25 Yıllık Beklenti
Her sıkı oyuncunun hayatında kıymetli tesirler yaratan büyük olaylar vardır. Benim için en büyük olay en sevdiğim firma olan SNK’nın 2000 yılında kapanmasıydı elbet. Başta King of Fighters serisi olmak üzere oyunlarıyla hayatımda derin izler bırakan, oyunlara bakış açımı değiştiren, sıkı dostluklar edinmemi sağlayan, hatta müzik zevkimi bile kökünden değiştiren firma kapanmış, onunla birlikte yıllardır devam eden pek çok seri de yarım kalmıştı. Bunların biri de en heyecanlı yerinde kalan Garou: Mark of the Wolves’tu.
1999 yılında çıkan oyun, şahane oynanışı kadar SNK’nın dövüş cihanına başta Rock Howard olmak üzere pek çok tanınan karakteri de katmış (B. Jenet, Gato, Tizoc, Dong Hwan, Jae Hoon), lakin en kıymetlisi de kozmosun lore’u için hayli kıymetli bir olayla sonuçlanmıştı. Kısaca hatırlayacak olursak, baş karakterimiz Terry Bogard, babasını öldüren Geese Howard’tan intikamını aldıktan sonra oğlu Rock’ı kendi öz evladı üzere yetiştirip büyütmüş, lakin turnuva finalinde annesinin aslında hala hayatta olduğunu öğrenen Rock’ın onu bulmak ismine taraf değiştirmesiyle son bulmuştu. Terry ve Rock artık düşman mı olacaktı, bu olay Southtown’u nasıl etkileyecekti, başlarda sayısız senaryo üretilen pek çok soru karşılıksız kalmıştı maalesef.
Yıllar sonra SNK’nın yine açılması ve eski temposunu yavaş yavaş bulmasıyla bir arada (ki inanın epey uzun sürdü) 25 yıldır beklediğimiz devam oyununa nihayet kavuştuk. City of the Wolves birinci oyundan hikaye olarak tam 1 sene sonra sonrasında geçiyor. Southtown’ın dövüşçülerine yeni bir King of Fighters daveti gidiyor ve bu seferki ödül Geese’in mirası. Bu mirasın ne olduğuna dair soru işaretleriyle birlikte yeni ve eski dövüşçülerle birlikte turnuva yine başlıyor, yıllardır beklediğimiz Terry – Rock müsabakası da nihayet gerçekleşiyor tabi.
Oyunun mekaniklerine girmeden evvel oyuna dair birinci hayal kırıklığımı bu noktada belirtmek isterim. Birinci MotW kainatın lore’u için epeyce büyük ve işlenmeye müsait bir potansiyelle sona ermiş, benim üzere hayranlar sayısız teori üretmişken City of the Wolves çok sıradan ve minnoş bir hikaye rotası seçmiş maalesef. Spoiler vermemek ismine fazla ayrıntıya giremesem de MotW’da şeytani olarak resmedilen birden fazla karakter CotW’la birlikte “Tanısan seversin, çok güzel çocuk aslında” fenotipine evrilmiş nedense. Hani yıllardır beklediğimiz final bu olmamalıydı diye düşünüyorum hikaye açısından, o yüzden biraz hayal kırıklığına uğradım. Yeni ve özgün bir baş kötümüz bile yok yahu oyunda.
Oyunun hikayesini iki farklı mod üzerinden deneyimleyebiliyorsunuz. Bunlardan birincisi bildiğiniz klasik Arcade modu. Her karaktere nazaran son boss’un değiştiği ve hikayeyi en net ayrıntılarıyla öğrenebileceğiniz yer tam olarak burası. Başka mod ise Episodes of South Town. SF6’nın World Tour modunun yandan yemiş halini andıran, South Town’da gezerek çeşitli dövüşçülerle kapıştığınız hikayenin öbür ayrıntılarını öğrendiğiniz bir mod bu. Dövüştükçe karakteriniz level atlıyor, can barı artıyor ve hangilerini kullanacağınızı sizin seçeceğiniz halde yeni yetenekler kazanıyor (Special Move’ların hasarının artması ya da Just Defended’ın getirdiği can yararının artması üzere mesela).
Gelgelelim içerdiği olağandışı potansiyelin oldukça altında kalan bir iş olmuş Episodes of South Town. Kentte gezmekten kastımın Google Maps’e tıklamaktan farklı olmadığı (o da Street View değil ha) ve karakterler ortası tüm olayların bildiğiniz düz konuşma balonlarıyla anlatıldığı, biraz özensiz bir mod. Halbuki kolay çizgileri ve birkaç mahallesiyle birlikte üç boyutlu bir South Town’da gezseydik, karakterler de en azından artwork orta sahnelerle konuşsaydı tadından yenmezdi. İçerdiği küçük oyunlar ve açtığı galeri kesimleri için tekrar oynanır ancak insan ne olabileceğini düşününce üzülmeden edemiyor açıkçası.
Neyse ki CotW hikaye açısından yarattığı hayal kırıklığını öbür cephelerde telafi etmeyi başarıyor. Hatırlayacağınız üzere son periyotta çıkan King of Fighters’lar epey süratli ve onlarca hit’lik kombo canavarı oyunlarken CotW ise daha yavaş ama istikrarlı, taktik bir oynanış sunuyor. Bu açıdan bir nebze olsa da çağdaş devir Street Fighter’lara benzettim. KoF’taki “Komboya birinci başlarsa o kazanır” anlayışından farklı olarak rakibin açıklarını kolladığınız ve sizi S.P.G. sistemini hakikat formda kullanmaya iten daha tok bir oynanış sunuyor CotW. Oynanış açısından MotW’dan da büsbütün farklı olduğunu, eski taktiklerinizin neredeyse hiçbirinin işe yaramayacağını bilhassa vurgulamak isterim, bildiğiniz apayrı bir oyun bu.
S.P.G.’den kelam açılmışken de belirteyim, CotW’daki en yeni ve kıymetli oynanış elementi S.P.G. Orjinal MotW’daki T.O.P. Gauge sistemine oldukça emsal biçimde can barınızın hangi kısmına konuşlandıracağınızı sizin seçtiğiniz, o esnada da yeniden canınızın yavaş yavaş dolduğu ve yeni hareketler kazandığınız bir sistem bu. Yenilik olarak ise S.P.G. barınız etkinken artık iki buton isteyen (büyük ve küçük yumruk tıpkı anda gibi) ve daha tesirli özel hareketler yapabiliyorsunuz. Ayrıyeten yalnızca S.P.G. barınız aktiften yapabildiğiniz yeni hareketiniz de eskisine oranla çok daha fazla darbe sönümleyip karşı ataklar yapmanızı ya da rakibinizin savunmasını kırmanızı sağlayabiliyor. Yeniden yalnızca S.P.G. bar etkinken yapabildiğiniz bilinmeyen ve epey yüksek hasar vuran vefat hareketleriniz olduğunu da ekleyeyim unutmadan. Lakin bu barın getirdiği özellikleri çok kullanırsanız da süreksiz müddetliğine bu özellikleri kaybedebiliyorsunuz overheat olarak. Şahsen CotW’da en çok beğendiğim oyun mekaniği de S.P.G. sistemi oldu ve bilhassa karşı ataklar yaparken oldukça kullandım. Oyuna taktiksel açıdan büyük derinlik katan, çok beğenilen bir mekanik bu.
Oyunun grafik motorunun KoF XV’ten devşirme olduğunu baktığınız anda kolaylıkla anlayabiliyorsunuz, hatta Episodes of South Town modundaki gariban çakma karakterler de KoF XV’teki karakter modellerinin tipleriyle oynanmış halleri esasen. Tekrar de SNK grafikleri biraz elden geçirmiş ve 2019 yılında çıkan Samurai Shodown’a benzetmeye çalışmış renk tonları açısından. Her daim iki boyutlu sprite’ları tercih etsem de bu oyun için kâfi olduğunu düşünüyorum. Müziklerin de birden fazla eski FF oyunlarının aranjmanları ancak pek çok yeni modül da mevcut. Beni en çok sevindiren ise oyunun efsane Shinsekai Gakkyoku Zatsugidan devri üzere (SNK’nın 90’larda müziklerini yapan efsane grup) başta jazz & blues olmak üzere pek çok farklı müzik cinsine el atmış olması. Yakın devirde çıkan KoF’ların müziklerinin yalnızca rock olması üzüyordu beni zira. Ayrıyeten oyunun stage’lerinin serinin geçmişinde yer alan kısımlar olmasına bayıldım. Yıllarca 2 boyutlu olarak önünde dövüştüğüm kısımları çağdaş grafiklerle görmek muazzam hoş bir his.
Oyunun en konuşulması gereken noktalarından biri de karakter tercihleri bu ortada. Dong Hwan varken Jae Hoon’un oyunda olmayışı, Freeman olmadığı için Kevin Ryan’ın bu oyunda ne aradığı üzere sorular var aklımda. Lakin beni en çok rahatsız eden şey Christiano Ronaldo ve Salvatoro Ganacci’nin oyunda dövüşçü olarak yer alması, hatta kendi hikayeleriyle lore’a dahil olması oldu. Preecha ve Vox Reaper üzere yeni karakterlere lafım yok lakin Ronaldo & Ganacci ikilisi oyunun bütün atmosferinin içine ediyor ve kendi içindeki inandırıcılığını da feci formda baltalıyor. SNK’nın oyunun konuşulmasını istemesini ve oldukça agresif reklam kampanyalarını anlayabiliyorum, kaldı ki ilerleyen dönemlerde oyuna SF’den Ken ve Chun-li’nin de katılacak olması oyunun ne kadar reklama muhtaçlığı olduğunu ziyadesiyle gösteriyor. Lakin gerçek dünyadan dövüşçüler tercih etmek dururken DJ ve futbolcu seçmek ne alaka çözebilmiş değilim. Hani Ronaldo’nun koskoca Terry Bogard’ın başına penaltı çekerek dövmesi fikri bile beni epey irrite ediyor açıkçası. Bu tercihini hiç lakin hiç onaylamıyorum SNK’cığım, Ganacci’nin oyuna eklediği müzikleri de daha dinlemeden menüden kapattım haberin olsun.
Söz konusu SNK olunca saatlerce konuşabilirim ancak daha da fazla uzatmadan keseyim. Hikayesi yıllardır beklediğimiz o etkiyi yaratmaktan uzak olsa da oynanışı ile yüzünüzü epey güldürecek bir oyun olmuş City of the Wolves. Eski stage’ler ve müziklerin aranjmanları, karakterlerin kendi ortasındaki diyalogları falan derken SNK kendi mirasına yine mükemmel halde sahip çıkmayı başarmış. Benim açımdan en büyük eksi ise Ronaldo ve Ganacci’nin dövüşçüler olarak oyunda yer alması ve oyunu sirke çevirmesi oldu. Yeniden de SNK konusunda benim kadar takıntılı değilseniz dövüş oyuncularının büyük keyif alacağını, hatta EVO’da da kendine ana sahnede yer bulacak kadar kaliteli bir iş olduğuna inanıyorum. 25 yılın yarattığı beklentiyi karşılamak pek de kolay olmuyor kestirim edersiniz ki. Ancak SNK’yı tekrar eski serilerini diriltirken görmek elbet en hoşu. Darısı Arka of Fighting, Last Blade, Fu’un, Ikari ve Psycho Soldier üzere serilerin de başına diyelim.
