Final Fantasy VII Rebirth (PC) – İnceleme

Ama, lakin, ancak…

“Ama”larla doluyum. Tahminen de hayatımda yazdığım en “ama” dolu yazı olacak. FF7 Remake’e, yani üçlemenin birinci oyununa duyduğum hayranlığı tanım edemem, her oyuncuyum diyen insanın deneyimlemesi gereken bir başyapıt olduğu kanısındayım. Özgün oyuna hürmette kusur etmemekle kalmıyor, orada kusursuz olan her şeyi daha da genişletiyor ve mükemmelleştiriyor, bir de bunun üstüne “Bundan sonra aslına uygun gitmeyeceğiz, olay çok değişik yerlere bile varabilir” diyerek hiç beklenmedik bir yerden mecnun üzere heyecan yaratıyordu.

Hayatımda hiçbir oyunu Rebirth’i beklediğim kadar yana yakıla beklememiş olabilirim. “Eski oyuna büsbütün sadık bir yine üretimi da ayıla bayıla oynardım doğal ancak şu an bilinmezliğin getirdiği harikulade bir merak ve heyecan da var, işte bu oyundan o hissi beklemiyordum.” diye bitirmiştim FF7 Remake yazısını. Nihayet 2. oyun çıktı. Aslında çıkmıştı demeyin. PS5’im olmadığı için oyunun aslında çıkmış olduğunu sav eden arkadaşları “Rebirth çıktı diyen bilmemne terör örgütüdür, bilmemne toplumsal sınıfına aittir” biçiminde pek de politik doğrucu olmayan laflar eşliğinde yalancı addettiğim bile doğrudur, açtırmayın ağzımı.

Arkadaşlar, FF7 Rebirth hayatımda oynadığım en eğlenceli, en çeşitlilik sahibi, en ihtimamlı, en harika oyunlardan biri. O 9 puanı hiç acımadan bastım. O kadar inanılmaz işler yapıyor ki, “İçi bu kadar dolu bir oyunun var olması nasıl mümkün olabiliyor?” diye o denli ağzınızı açık bırakıyor ki az bile o puan. Lakin… İşte o “ama” yok mu… Fakat… FF7 Rebirth, Remake’in ve genel olarak Final Fantasy serisinin büyük hayranı olan benim için birebir vakitte o kadar büyük hayal kırıklığı ki…

Metal olmayan bir gökyüzü

Tam olarak FF7 Remake’i bıraktığımız yerde başlıyoruz. Bunu oynamak için Remake’i oynamaya gerek yok diyen Square pazarlama takımının kelamlarına kanmayınız, saçmalığın dik âlâsı. Remake’i oynamadan bu oyun hiçbir mana tabir etmez. Etrafta zombi üzere dolaşan cübbeli tipler var, maksadımız onların olayını anlamak ve Sephiroth’u bulup durdurmak. Ana öykü oyunun çoğunluğu boyunca ufak tefek dokunuşlar dışında çok ekstrem yerlere meyletmiyor. Bunu asıl olarak serinin üçüncü kısmında ilerletmeyi seçmişler. Oyun onun yerine karakter odaklı yan kıssalara eğilmeyi tercih ediyor ve bazen sahiden muazzam anlar yaşatmasını yeterli biliyor. Barret’ın öyküsü olsun, Red XIII’ün kıssası olsun, Loveless’ı izlediğimiz kısım olsun, nefisti nefis!

Ama en büyük hayal kırıklığı yaşadığım noktalardan birinden bahsedeyim: Remake’in sonunda mukadderatı rayında tutmaya çalışan varlıkları defetmiştik ve oyun “Bundan sonra her şey olabilir” diye diye inanılmaz bir gaz vermişti. Tekrar de Rebirth’ün büyük oranda aslına sadık ilerleyeceğini iddia ediyordum. Dünya birebir dünya, karakterler birebir karakterler sonuçta. Ancak kimi hayati değişiklikler yapıp o verdiği gazı, heyecanı canlı tutacağını iddia etmiştim. Fakat bir baktım o epik savaşlar eşliğinde defettiğimizi düşündüğümüz yazgı bekçisi şeyler hâlâ etrafta takılıyor, Rebirth’deki ana öykümüz de yeniden yepyeni oyundakinin neredeyse birebiri. Çoklu cihan işlerine girmiştik, oyunun kapağında bile olan Zack var bir yerlerde bir formda, acayip severim kendisini fakat öyküdeki fonksiyonu sıfıra yakın. Bir şeyleri değiştirmek konusunda bu kadar korkak davranacaktılarsa neden o kadar gaz vermişler ki?

Ana öyküdeki ayrıntılarda şikâyet edebileceğim çok şey var. Mesela Shinra temel düşmanlarımızdan biri, daima bir şeyler yapıyorlar fakat yaptıkları hiçbir şey de hiçbir yere varmıyor, yalnızca hava gazı olarak etrafta takılıyorlar. Yahut yan karakterler o kadar kasıntı ki… Mesela bir yerde birileri Shinra askerlerini öldürüyor, bizim takımdan birinden şüpheleniliyor, ortamın yöneticisi gelip “Sizin elemandan şüpheleniyorum ancak size baht veriyorum, gidip araştırın, olayın aslını astarını öğrenin” falan diyor. Pek hoş. Lakin bu elemanın külotla gezdiğini ve her ettiği laftan sonra kas gösterisi yaptığını düşünün. “Size talih veriyorum” hop bakın kol kasları. “Gidin öğrenin” hop bacak kasları. Abi dünyayı yöneten şirketle düşman olmana ramak kalmış, yerler asker cesetleriyle dolu! Durumun vahametini niçin sulandırıyorsun? Bu aşırılıklar işte çok eğreti duruyor. Gariplikleri, eksantrik tipleri sevmesem aslında anime-JRYO falan sevmezdim lakin “Bakın ben ne kadar garibim, ne kadar eksantriğim” diye kanırttıran kasıntı tipler de insanın hızını ekşitir. Ve maalesef çok var bu oyunda onlardan. Aşağı Gold Saucer’ın muhtarı Gus deseniz o denli, çakma paralı asker Kyrie o denli… Oyunun birçoklarının ciddiyetten uzak olmak istediğini anlıyorum. FF7 kelam konusu olduğu için bir ölçü daha az ciddiyetsizliği tercih ederdim fakat o denli karar vermişler, o denli olsun. Ancak ciddiyetsizlik var, çok abartıp samimiyetsizlik boyutuna varmak var. Eşiği çok yerde çok geçmiş Rebirth maalesef.

Göz dönmesi

Cesaretsizliğiyle ve vakit zaman fazla sululuğuyla eleştirdiğim lakin yeniden de süper anlar yaşatmasını da bilen bu kıssa, 100+ saat süren bu kallavi oyunun nispeten küçük bir kısmını kaplıyor aslında. Asıl vaktimizin birçok yan vazifelerle, küçük oyunlarla ve açık dünya aktiviteleriyle geçiyor. Lakin yani… Bu kadar çok ve bu kadar çeşitli şeyin birebir oyunda nasıl bir ortada olabildiğini aklım almıyor be dostlar! Küçük oyunlar mesela… Latife üzere, kafayı yersiniz. Queen’s Blood diye meczup bir kart oyunu var mesela, bütün kartları toplayacağım, bütün turnuvaları kazanacağım falan derseniz herhâlde bir 10+ saat sürer. Chocobo yarışları var mesela, farklı chocobo cinsleri, farklı ekipmanlar, farklı pist mekanikleri derken acayip eğlenceli. Hepsini saymam mümkün değil, üstün tatlı bir tower defense, uzay shoot ‘em up’ı, motosiklet savaşı… Köpekli Rocket League var yahu! Hepsinin herkese hitap etmesi mümkün değil lakin birçok da kendi başına başka oyun olarak çıkarılabilecek düzeyde. Tek bir oyun için bu kadar emek, bu kadar masraf karşıdan hiç lakin hiç mantıklı gelmiyor lakin bu türlü mantıksızlıklara can kurban! Sadece ana öyküyü takip edeyim derseniz çok da başınızı şişirmezler lakin gömüleyim derseniz de ucu bucağı yok gerçekten.

Açık dünyada vakit geçirmek de bambaşka bir keyif. Değişik biyomlara, apayrı seyahat etme imkanlarına sahip muhteşem geniş alanlarda sadece bulunmak başka keyif, vazife yapmak başka keyif, savaşmak başka keyif. Özel savaş vazifelerinin peşinden koşabilir, elinizdeki summon’ları güçlendirecek yahut lore kayıtlarını genişletecek şeyleri araştırabilir, biyoma özel aktivitelere dalabilirsiniz. En büyük şikâyetim en çok vakti buralarda geçirirken o kadar canımızın içi karakter dururken gidip en fazla Chadley denen şu zibidiyle konuşmak zorunda kalmak. Ya FF7 oyunu oynuyoruz, oyun boyunca en çok kimin sesini duyuyoruz dersiniz? Cloud? Aerith? Tifa? Hayır, Chadley denen tip. Bıktım veledin sesinden.

Mükemmeli mükemmelleştirmek

Şunu da en içten bir biçimde söylemek istiyorum ki bu oyunun savaş sistemi kadar sağlam, çeşitlilik sahibi, derinleştikçe derinleşen bir savaş sistemi… olmayabilir bile. Remake esasen hem aksiyonu sonuna kadar yaşatmak hem de orjinal sıra tabanlı oyunun taktiksel derinliğinden ödün vermemek üzere imkânsız bir işi muazzam kıvırmıştı. Daha yeterlisi olur muydu? Olmuş. 4 karakterimiz aslında değişikti, artık bunlara apayrı 3 karakter daha eklenmiş durumda. Red XIII savunma ve karşı akın odaklıyken, Cait Sith sadece bahta dayalı hareketlere sahip, Yuffie ise zati über süratli ve elemental zayıflıklardan çok rahat istifade edebilmesiyle Cloud’dan bile fazla kullandığım karakter oldu, çok eğlenceli.

Karakter çeşitliliğinin yanında elimizde bulunan milyon farklı hareket çeşitliliği, sinerji yetenekleri sayesinde daha fazla çeşitlilik kazanmış. Kolay yapılabilen sinerji hareketleri de var, daha efor göstermesi gerekenler de ve oyuna hem çok şey katmışlar hem de oyunu hiç de boğucu hâle getirmemişler. Hâlâ çok akıcı bir halde, denetimin sizde olduğu hissini kaybetmeden oynuyorsunuz. Muazzam düşman ve boss çeşitliliği ve sistemin tabanını sıyırmanızı gerektiren zorlayıcı ek savaşlar ve sıkıntı mod da eklenince tadına doyulmayan sistem daha da lezzetli hâle geliyor.

LowLevelFatalError

Sanki oyun daha evvel çıkmış da PC’ye yeni çıkıyormuş üzere yapayım, performanstan bahsedeyim biraz. Bundan 1 ay evvel yazıyor olsaydım hiç beğenilen şeyler söylemezdim, o kadar yana yakıla bekledikten sonra dakika başı çökme meselesini yaşayan azınlıktaydım ve hiç de toz pembe hisler içinde değildim. Neyse ki onlarca gigabyte’lık yamalardan sonra düzelttiler de oyunu oynayabildim nihayet.

Rebirth kusursuz görünen bir oyun ve nispeten eskimeye başlayan makinemde bile üst seviye ayarlarda 60 fps civarında rahatlıkla alıyorum. Ancak muhtemelen shader’lardan kaynaklı, rastgele değişik bir hareket yaptığınızda ufak bir kasılma sorunu var ve ufak diyorum fakat sık olduğu için kıymetli ölçüde can sıkabiliyor. Yamalar bu sorunu hafifletti, geçen ay daha berbattı lakin oyun zevkine limon sıkacak düzeyde olmasa da hâlâ tat kaçırdığı da bir gerçek. Ayrıyeten 2025’te standart bir PC port’unda olması beklenen birçok grafik seçeneğinin de bulunmaması Square’in PC işini hâlâ tam anlamadığını gösteriyor ancak dediğim üzere, oyun yeterli çalışıyor ve çok hoş görünüyor, fazlasına sahip olamadığımız için hayıflanmayalım da en azından bunu başardığı için keyifli olalım.

Detayda abartmak

Bu ortada açık dünyanın olsun, karakterlerin olsun, efektlerin olsun kusursuz görünüyor olması bir yana, ben bu oyunun görsel ayrıntılarının inanılmazlığına diyecek laf bulamıyorum. Rastgele bir odaya girdiğinizde komidinin üstündeki kahve fincanı, duvardaki fotoğrafın çerçevesinin köşesindeki işlemeler, kitaplıktaki kitaplar… Bilhassa aklınızda yoksa dönüp bakmayacağınız şeyler lakin ona karşın yerlerin dizaynındaki ayrıntı düzeyi açısından ben bu türlü bir şey görmedim. Remake de inanılmazdı bu hususta lakin Rebirth’deki yerlerin sayısının bir yüz kat falan artmış olması bu ihtimam düzeyini azaltmamış, artırmış aksine. Kör olan tasarımcılara hürmet duruşu.

Müziklereyse diyecek laf bulamıyorum. O kadar çok kesim, o kadar çok kesimin o kadar çok varyasyonu var ki ve hepsi de o kadar harika ki… Bu oyuna gösterilen ihtimamı beynim almıyor demiş miydim?

Zıt hissiyatlar

Ben bu oyuna hayran kaldım arkadaşlar. Çok güldüm, çok eğlendim, çok duygulandım. Gösterilen ihtimama, sunulan içeriğin ölçüsüne ve kalitesine aklım sırrım ermedi. Bu türlü bir oyunun var olabilmesini anlamıyorum. Bu oyuna 9 vermemek, oyun dünyası ismine bildiğim her şeyi hiçe saymak olurdu. İnanılmaz bir eser var karşımızda.

AMA… Fakat… gönlümden geçen puan o değil.

Hikâyesi süper olan lakin bu kıssayı genişletirken karikatürize eden, değişim ve yenilik heyecanı kelamı veren lakin sonra bu kelamına ihanet eden, kimi efsanevi anlarını ucuzlaştıran ve bayağılaştıran, velhasıl çok fazla gerçek şey yapan lakin en yanlışsız yapması gereken şeyleri o kadar da yanlışsız yapamayan bir üretim var karşımızda. Ne yazık ki serinin üçüncü kesimi, ikinci modülünün tersine, hayatta en çok beklediğim oyunlar listesinin doruklarında değil. Rebirth ağzımda nahoş bir tat bıraktı.