Dan Vavra bizi diskoya götür!
DUYDUK DUYMADIK DEMEYİN! ÖKSÜZLERLE YETİMLERİN DONU DELİK KORUYUCUSU AZİZ HENRY GERİ DÖNDÜ!
KARNI AÇ GÖZÜ PEK!
UYKUSU VAR AHIRDA YATAR!
DERE KENARINDA HAYDUT BULUR, ELÇİLİKTE ZEVAL GÖRÜR!
BABASININ KILICI VAR, ONUN PEŞİNDE!
SEFALETTEN KURTULUNCA İŞİNDE GÜCÜNDE!
HANS CAPON’UN KAPRİSİNİ ÇEKER, ENSESİNE KÖYLÜNÜN TOKADINI YER!
“ANAM, BABAM, İNTİKAM DA İNTİKAM” DER, HENRY GELDİ GÜZEL GELDİ!
“Ne oluyor tekrar ne bu tantana?” diye toplananlarımıza Kingdom Come: Deliverance’ı az biraz anlatalım, sonra ikinci oyunun meziyetlerine geçelim. KC:D, ülkemizde pek sevilen birinci Mafia oyununun ardındaki isim olan Dan Vavra’nın gözünün ışığı, gerçekçi temeller üzerine kurulan bir Orta Çağ tarihi kurgusu. İstanbul’un fethinden tamı tamına 50 sene öncesinde, Bohemya’nın bir köşesinde, kılıçlı kalkanlı pek çok RYO oyununda olduğu üzere toy bir ana karakterin köyünün işgali ertesinde geçiyor. Bohemya kaosa sürüklenmiş; kardeşi Kral Wenceslas’ın atıl kalmasından dolayı imparatorluğun dizginlerini eline almaya karar veren Macar Hükümdarı Sigismund ortalığı kasıp kavurmakta. Kutsal Roma İmparatorluğu’nun en zirvesindeki taht oyunları en başta tarlasını sürüp birasını başa diken köylüye sirayet ediyor elbette. Macar hükümdarın başıbozuk ve otoriter gazabına uğrayan yerleşkelerden biri de bizim gariban Henry’nin köyü Skalitz oluyor. Kel ve bıyıklı Sir Markvart Von Aulitz’in Prag’dan gelme ordusu, Skalitz’i ateşe verip ebeveynlerini öldürünce, Kingdom Come Deliverance deneyimi start alıyor ve Henry rolünde “hayata atılıp” Orta Çağ’da yolumuzu bulmaya çalışıyoruz.
KCD’de ne paramız pulumuz ne de bilgimiz görgümüz vardı. Skalitz derebeyi Sir Radzig’in peşine takılınca toplumda yükselme şansımızda doğuyordu lakin evvel insan içine çıkınca giyecek üst baş, güç vakitlerde harcayacak birkaç sikke gümüş ve zalim dünyada yolumuzu bulmamıza yarayacak temel maharetler edinmemiz gerekiyordu. Kingdom Come: Deliverance deneyimimizi bunları ediniş biçimimizle yaratıyorduk. Bu noktada KCD oyuncusuna, bir oyunda görüp görebileceğiniz en manalı karakter gelişim süreçlerinden birini yaratıyor ve bizi okuma yazma bilmeyen, ne dövüşmekten ne çalışmaktan anlayan Henry’yi dişimizle tırnağımızla bir yerlere getirmeye itiyordu. Sonra da “arkası yarın” çekip, beklemeye alıyordu. Şımarık soylu çocuğu Hans Capon’a eşlikçi olarak Trosky seyahatine çıkıyorduk ve birinci oyun orada bitiyordu.
Oyunun 2024’ten 2025’e ertelenmesi ile 7 seneye tamamlanan bekleyiş nihayet burada sona eriyor. Warhorse Kingdom Come: Deliverance 2’yi çıkış tarihinin alışık olmadığımız kadar öncesinde basına sundu ki bugün burada sizlere incelemesini sunabilme talihine nail oldum. Ambargo tarihine inceleme yetiştirmeyi en son başarmamın üzerinden oldukça uzun bir vakit geçtiğinden Kingdom Come Deliverance 2 incelemesini bu halde günler öncesinden hazır edebilmek benim için (oyunun kendisi kadar büyük olmasa da) farklı bir keyif kaynağı. En son Stalker 2’ye bu kadar önden erişim sağlayabilmiştik, onun sonu nasıl bitti biliyorsunuz. Neyse Stalker 2 travmasına dönmeyelim de KC:D 2 nasıl kendini gönüllere buyur ediyor artık ondan konuşmaya başlayalım.
Buralar evvelce daima dutluktu
Oyun tam da birinci oyunun bittiği yerde, Trosky seyahatinde başlıyor. Kral Sigismund’un en büyük destekçilerinden Otto Von Bergow’a Sir Hanush ve Radzig ismine bir ileti iletmek üzere yoldayız. Olağan koşullarda Von Bergow ile hasım olduğumuzdan yolda adamlarından oluşan bir devriye ile karşılaşıyor, tansiyonlu dakikaların arından “elçiye zeval olmaz” kartını oynayarak icazetimizi alıyoruz. Kamp kurup yancılarımız ve Hans ile az hoşbeş ettikten sonra şımarık müstakbel lordumuzun aklına yakındaki gölette yüzmek geliyor. Su kenarında çamaşır yıkayan köylü kızlarının müzikleriyle sarhoş olan ikilimiz çaktırmadan onlara yaklaşmaya çalışırken artlarında bıraktıkları kamp, bir haydut çetesi tarafından basılıyor. Kız peşine düşerken ekipman ve silahlarını kıyıda bıraktıklarından dımdızlak kalıyorlar, üzerine bir de Henry omzuna ok yiyince oyuncular olarak Kingdom Come sefaletini eski bir dost üzere tekrar kucaklıyoruz.
Kingdom Come: Deliverance 2’nin öyküsü, iki oyuna yetecek kadar uzun ve etli. Oyunun birinci yarısı(ya da daha doğrusu %35-40’ı diyelim) Trosky bölgesinde Otto Von Bergow’a kendimizi kanıtlamamız ile geçiyor. Kendimizi kanıtlamamız derken bir savaşçı ve buyruk eri olarak kabiliyetlerimizden değil, şahsen kimliğimizi kanıtlamaktan bahsediyorum. Çünkü üst baş kir içinde, cepte para, elde itibar(veya Sir Hanush’un mührünü taşıyan mektup) yokken Bergow’un kalesinin kapılarından tekme tokat kovuluyoruz. Buralarda oyunun ziyadesiyle şen şakrak bir tonu var; günün sonunda bulunduğumuz belde sıcak muharebelerin sahne aldığı bir bölge değil, Bohemya’nın kaosa sürüklenmemiş kısımlarından birinde fink atıyoruz. Öykü bizi telaşa sokacak bir done barındırmıyor, olay örgüsü insanı peşinden sürükleyecek kuvvetli bir rüzgâra sahip değil. Farkı köyden iki sülalenin kimin hakkı olduğu belirli olmayan bir tarladan sebep kan davalarına ortak olabiliyor, kasabanın ayyaş avcısını sırtlayıp kampına taşıyabiliyor, çingenelerin büyücülüklerine getir götür yapabiliyorsunuz. Köylünün kederine tasasına ortak olup, Hans Capon’un kaprislerini çektiğimiz Trosky senaryosu işlerin ciddileştiği son düzlüğüne kadar KC:D 2’nin “Audentes Fortuna Iuvat” yani “talih yürekli olana iltimas geçer” sloganına uygun ilerliyor.
Ancak dediğim üzere, Trosky öyküsünün sonlarına hakikat işler ciddileşiyor; oyun kolay bir elçilik misyonuyla başlayan senaryosunun düğümlerini büyük bir maharetle çözüp, dur durak bilmeyen heyecan verici olaylar silsilesi sonunda bizi heyecanın temel doruğuna ulaşacağı yere, yani Kuttenberg bölgesine yolluyor. Trosky’nin tersine Kuttenberg yöresi, ona ismini veren kocaman maden kentine ve münasebetiyle krallığın gümüş kaynaklarından bir adedine mesken sahipliği yaptığı için iç savaşın hem direkt muharebeler hem de dolaylı politik çekişmeler ile verildiği yerlerden bir tanesi. İşlerin büyümesi, maceranın medeniyete taşınması ve hem Henry hem de Hans’ın bir üst ligde oynamaya başlaması yüzünden ikilimiz ikili olarak kalamıyor; kendimize her biri birbirinden renkli üyelerden oluşma bir küme topluyoruz. Oyunun akışı da tıpkı yapımcıların belirttiği üzere Inglorious Basterds ve Ocean’s Eleven’ı andıran bir ritim tutturuyor.
Mizah ve entrikanın harika uyumu
Oyun iki oyuna ayırsanız ayrılacak bu iki uzun kesimini tek bir oyun kılıfında bir ortada tutabilmesini iki değerli etmene borçlu. Bunlardan birincisi, insanı sık sık sesli güldüren kalitedeki mizahı. KCD2’nin her şeyin güllük gülistanlık olduğu Trosky vazifelerinde oturtup, kıssa gaza bastıktan sonra bile ortalara kâfi dozda itinayla sıkıştırmayı ihmal etmediği esprili ton, anlatısını sürekli eğlenceli tutan şey. Günün sonunda bu oyun, Orta Çağ’a açılan bir pencere olmayı kendine misyon bilse bile, başka pek çok RYO oyununda olduğu üzere bir fantezi cihanında geçmiyor. Bu bağlamda kuralları keyif vericiliği düşünülerek belirlenmiş bir spekülatif bir kozmosu kesim modül tanıtarak, büyüsüyle, ölüsüyle, ejderhasıyla oyuncuya sevdirme opsiyonu da yok. “Kesişen yollarda iblis gördüm” diye ortalığı velveleye veren köylünün gizeminin gerisinde birçok vakit oyunun dünyasında gerçeğe dönüşmüş bir mit değil, dudaklarınızdan dökülecek bir kahkaha gizli.
Oyunun anlatısını değerlendiren ikinci kıymetli etmen de Game of Thrones’daki üzere “bu hafta kim kimden intikam aldı, kim kimin ailesini katletti?” zalimliğinde olmayan politik çekişmeleri. Kingdom Come: Deliverance 2, ziyadesiyle politik bir oyun ve bunu söylerken günümüz siyasetlerinden bahsetmiyorum. Çünkü oyun 21. yy kaygı tasalarını tarihi kurgusuna enjekte etmekle ilgilenmiyor. Bahsettiğim 15. yy Bohemya’sının politik iklimi dahilinde sırıtmayan çıkar münasebetleri, ayakları ziyadesiyle yere basan taraf değiştirmeler, sadece oyuncuyu şoke etmek için kıssaya eklenmemiş, sebep sonuç münasebetini incelikle ve inanılır bir halde kurabilen aykırı köşeler. Oyunun en şoke edici olayları bile, olay örgüsüne titizlikle yedirilmiş. Ayrıyeten olayların takibini de rahat bir formda yapabiliyorsunuz. Yakın devirden bir örnek vermek gerekirse, Zone’daki fraksiyonlar ortasındaki çekişmeleri hem gereğinden uzun bir müddette hem de baş karıştırarak kuran S.T.A.L.K.E.R. 2’nin tersine KCD2, kim, kiminle, nerede ve nasılı açıklamayı çok âlâ beceriyor.
KCD2’nin komik anlarla politik çekişmeler ortasında mekik dokuyan tonu da çok yeterli belirlenmiş. İki oyunun anlatılarını birbirinden ayıran çok sayıda nüans olsa bile, Kingdom Come Deliverance 2’nin insanın üzerinde bıraktığı etkiyi Red Dead Redemption 2’ye çok benzettim. Hayır, KCD2, RDR2 üzere “imdi yürek yırtılır” bir oyun değil. Onun üzere dramını romantize etmeden, insan denen mahlukun acımasızlığını çok daha olaylara kayıtsız bir perspektiften aktarıp, Henry’nin olayların içindeki yerine odaklanıyor. Köyü yakılıp yıkıldı, ana babası öldürüldü diye intikam yemini eden ve toplumsal basamakları olanca saflığıyla tırmanmaya başlayan bir köylü çocuğunun, tuttuğu tarafla savaştığı taraf ortasındaki çizgilerin bulanıklaşmasına şahit oluşunu görüyoruz. Lakin günün sonunda her iki oyun da nihayetine erdiklerinde “vay be, nereden nereye…” dedirtişleriyle ortak bir paydada buluşuyorlar.
“Ben de senin üzere bir maceracıydım ancak sonra omzuma ok yedim”
Oyunun mekaniklerine gelirsek, Kingdom Come: Deliverance 2, ilki(ve yeniden RDR2 gibi) simülasyon elementleri barındıran bir “dönem oyunu.” Orta Çağ’da hayatınızı idame ettirmek için gereksinim duyacağınız maharetleri edinmek ve bunlarla hayatta kalmak deneyimin temelini oluşturuyor. Köylünün işine koşarken çamura battıysanız yahut girdiğiniz bir dövüşten kan revan içinde çıktıysanız yıkanıp temizlenmeniz gerek, yoksa ahaliden azar yiyeceksiniz. Uzun mühlet uyumadıysanız kestirecek bir yatak döşek ayarlamanız lazım yoksa olmadık yerde gözleriniz kapanacak, kusur kaza bu birileriyle kapışırken olursa döve döve uyandıracaklar Henry’nizi. Yemek yemezseniz dirayetiniz kalmayacak, Henry de karnının gurultusu da mama isteyen kediler üzere susmayacak. Bilemediğiniz kılıç körelecek, tamir etmediğiniz zırh delinecek, yamamadığınız kumaş paçavra olacak. Sevildiğiniz yerde pazarlık hisseniz yüksek olacak, hırsızlık yaptığınız köyde ensenize odunu yiyeceksiniz.
Oyunun kural kitabı bu türlü uzun olunca, o kitabı oyuncuya okutmak da güç elbette. Birinci oyunun çok da âlâ bir iş başaramadığı nokta da buydu; simya üzere kıymetli kimi sistemleri oyuncuya anlatmakta biraz başarısızdı. Ben uzun saatler oynayıp, internetten rehber de baktığım halde iksir yapmayı çözememiştim mesela. Kingdom Come: Deliverance 2 ise bu hususta çok çok daha âlâ bir iş çıkarıyor. Girişte kampı kurunca dövüş mekaniklerini anlatıyor, köylü kızlarına yanaşmaya ve sonrasında haydutlardan kaçmaya çalışırken gizlenme işini öğretiyor. Henry omzuna yediği okla yatak döşek hasta olunca başında bekleyen şifacı teyze iksir işini anlatıyor. Bir sonraki ana misyonda ilerlemek için de ya demircinin ya da değirmencinin yanına çırak giriyor, birinden demir dövmeyi, öbüründen kilit açıp yankesicilik yapmayı öğreniyoruz. Bu ortada Henry oyuna 18. düzeyde başlıyor lakin giriş kısmında ağır yaralanınca düzeyi 6’ya düşüyor, maharetleri de birebir halde geriliyor. Yani bu oyuna sıfırdan başlamıyoruz ancak karakterimizi keyifle geliştirilebilecek kadar geriye atmayı kıssada bağlama oturtuyor oyun. Yok olamayacak hünerleri de ortadan kalkmıyor Henry’nin; sakatlandı diye gidip adama okuma yazmayı baştan öğretmiyoruz mesela.
Bu ortada oyunun karakter gelişim sistemleri de basitleşmese bile sadeleşmiş. KCD2’de marifet sayımız daha az; Warhorse birbirleriyle alakalı maharetleri tek başlık altında toplamayı tercih etmiş. Örneğin avcılık, otacılık ve hayatta kalma maharetleri direkt hayatta kalma olarak genellenmiş. Yankesicilik ve maymuncuk maharetleri hırsızlık olmuş, defans mahareti ortadan kalkmış, balta ve gürzler ağır silahlar başlığı altına alınmış, yanlarına mızrak kullanımı eklenmiş. Yay, yanına ateşli silahlar ve arbalet de eklenince nişancılığa dönüşmüş. Tamircilik, demircilik küçük oyunu da gelince zanaatkarlık olmuş. Bu sayede asla kullanmadığınız, kullanmadığınız için de kenarda kalıp gelişmeyen marifetler daha az oluyor. Maharet sayılarının azalması yanında eskisi üzere birbirini bloklayan hünerler de bu oyunda çok daha ender, o yüzden gelişim sürecinde verdiğiniz kararlar büyük ölçüde hangi özellikleri daha evvel açacağınıza indirgenmiş. Çok da büyük bir eksi denemez elbette lakin artık tüm marifetlere dört koldan yüklenen benim üzere oyuncuların her biri çabucak hemen tıpkı Henry’ye sahip olacak. Evvelki oyunda daha fazla karar veriyorduk da ne oluyordu, apayrı uzmanlıklara mı varıyorduk, hayır doğal.
Ustalık keseri
İlk Kingdom Come’ın en büyük eksisi, savaşların dengesizliği idi. Oyun başlarda Mount and Blade’i anımsatan taraflı atak mekaniğini anlatıyor, işin içine bir de arka arda farklı taraflardan saldırarak yaptığınız komboları sokuyordu. Bu haliyle nevi şahsına münhasır sayabileceğiniz Kingdom Come savaşları, Ustalık Darbesi(Master Strike) denen meretin işin içine girmesiyle tüm derinliği tuvalete atıp üzerine sifonu çekiyordu. Assassin’s Creed’deki üzere saldırmakta olan düşmanı tek tuşla karşılama imkanı veren Ustalık Darbesi, dövüş hünerlerinizi oldukça yükselttikten sonra öğrenebildiğiniz bir şeydi ve günün sonunda kullanmamayı da seçebilirdiniz sonuçta lakin temel sorun, oyuncunun değil düşmanların Ustalık Darbesi kullanmasıydı. Bu hareket o denli ağır zırhlı eğitimli düşmanlara da mahsus değildi; yoldaki donu delik köylü bile ataklarınızı karşılıyordu, kombolarınızı karşı akın ile yarıda kesiyordu. Durum bu türlü olunca “onlar saldırsın, ben Ustalık Darbesi kullanayım” diye tüm gün defansta beklemek en kârlısı oluyordu.
İşte Kingdom Come Deliverance 2 de bu konuya bir ayar çekiyor. Birincisi, artık Ustalık Darbesi dövüş marifetlerinizi hayli yükselttikten sonra açacağınız bir şey değil. Toraman(Tomcat) isimli Çingene kılıç ustasına gidince biraz egzersiz yapıp akabinde öğrenebiliyorsunuz. İkincisi, artık Ustalık Darbesi’ni bekleyip hakikat vakitte blok tuşuna basarak değil, düşmanın saldırdığı tarafın aykırısından karşı taarruz yaparak(ve de nedense yalnızca kılıçlarla) uygulayabiliyorsunuz. Üçüncüsü, siz kombo çıkarırken karşınızda Ustalık Darbesi ile hücumunuzu bölemiyor. Hala rakibi tartıp, kılıcı tuttuğu istikametinde aksine bekleyerek salt Ustalık Darbeleri ile tertemiz haklayabilirsiniz ancak bunu yapmak daha tatmin edici zira hem insanı moda sokuyor hem de rakip son anda akın istikametini değiştirebildiğinden kaçırma talihiniz var. Dördüncüsü de her önüne gelenin Ustalık Darbesi vuramaması. Ustalık Darbesi’ni artık yalnızca eğitimli düşmanlar kullanabiliyor ve bunların da tabiri caizse savunmalarının güçlü olduğu tarafları var. Genelde bir düşmana bir istikametten saldırıp karşı akın yerseniz o istikametten her atağınızı “otur aşağı” diye diye karşılamaya devam ettiğini göreceksiniz. Savunmasını aşabilmek için diğer taraflardan saldırmanız yahut sizin de Ustalık Darbesi vurmanız lazım. Bu çok hoşuma giden bir ayrıntı.
Ustalık Darbesi’ne çekilen ayarın dışında artık kusursuz blok özelliği ile düşmanın saldırısını pak bir formda karşılayıp karşı atağa geçecek fırsat da yaratabiliyorsunuz. Karşı atağa geçtiğinizde darbe vuracağınız da kesin olmuyor, düşman da sizi karşılayabiliyor. Bu halde karşılandığınızda kılıçların şıkırtısını genelde bloklanamayan bir atak takip ediyor, geri yahut yana kaçmak gerekiyor. Gerek Ustalık Darbesi’nin yeni kullanım formu, gerek bu biçim ayrıntılar oyunun dövüşlerini daha taktiksel, daha tepkisel bir hale getiriyor ancak bana sorarsanız oyun hala fazla kolay. Henry birtakım maharetlerini belirli bir yere kadar geliştirmiş halde oyuna başladığı için tüm becerilerdeki üst hudut artık 20 değil 30 lakin yeniden 20’lere geldikten sonra o beceriyi pek kasmasanız oluyor ve dövüş marifetleri de buna dahil. E artık 20. Düzeye çok daha süratli da geldiğiniz için düşmanların büyük çoğunluğunun çarkına okumak işten bile değil. Kingdom Come Deliverance 2’de dövüşlerin bulduğu son kıvamı sevdim lakin çok yerde yapılan değişikliklerin yanlarında daha yüksek zorluk düzeyleri de getirmiş olmasını diledim. Oyunun başlarında hepi topu iki şahısla karşılaştığınızda yaşadığınız tansiyonu fazla süratli geride bırakıyorsunuz fakat benim için oyuna tat katan şey o tansiyondu. Düşmanları daha güçlü ve daha agresif yapma seçeneğimiz olsun çok isterdim. Günün sonunda artık menüde listelenen, açıp bakabildiğiniz o komboları kullanmaya tekrar pek gerek olmuyor zira.
Orta Çağ’ın en tat kaçıran tarafı GPS olmaması
Bu kadar anlattık, övdük oyunun eksileri yok mu, elbette var. Beni en çok çıldırtan şey, yer yer nereye gideceğimi bulamamak oldu. Kimi misyonlarda oyun yer biçimlerine yahut etraftaki dikkat çeken yapılara nazaran gideceğiniz yeri bulmanızı istiyor. Mesela bir vazifede “karınca yuvasını bul, oradan ormanın daha da derinlerine ilerle” biçiminde bir talimat var. Ormanın derinliği hangi taraf oluyor anla anlayabilirsen! Dört bir yanda ağaç var, istikamet versen ölür müsün bre oyun? Bir öteki vazifede de tarlanın ortasındaki bir çiviyi aramam istendi. Malumunuz oyunun sanat tasarımı gerçekçi, arayüzü de bulmanız gereken daha görünür kılmak ismine çerçevelemek yahut parlak kılmak üzere bir yola başvurmuyor. Vazife tanımına bakıyorum, çivinin yeri bilmem ne kitabında yazıyor diyor, kitaba bakıyorum ekstra bir ayrıntı vermemiş… Orta babam orta, ağaçlardan birinin gövdesine çakılıymış. “Ağaca çakılı” deseniz de otların ortasında oraya buraya koşmasam olmaz mıydı? Yeniden bir diğer örnek, kaleyi geceleri şeytanlar basıyor diye telaşa kapılınmış, şöminelere okunmuş su serpmem isteniyor. Kalede beş tane şömine var kelamda. Abartmıyorum bir saat tekrar tekrar gezdim haritada işaretlenen bölgeyi. Üst katına çıktım, alt katına indim, beşinciyi bulamıyorum? İptal oldu sonra o vazife, hiç yapamadım. Hala merak ediyorum o beşinci şömine neredeydi.
Bunun yanında birinci oyundan taşınan bir eksi de vazifelerin oyuncuyu ödüllendirmekte yeniden kâfi olmaması. Mesela RDR2’deki yan misyonlar de ödül bakımından matah değildir fakat az oldukları ve içerik âlâ olduğu için yaparsınız. KC:D 2’nin yan vazifeleri yer yer hiç ilgi alımlı başlamıyor, sonunda düzgün bir ödül olmayacağını, elinize en fazla 50-60 gümüş sikke tutuşturup göndereceklerini bildiğiniz için yapasınız gelmiyor. Çok komik, çok eğlenceli misyonlar var lakin çoğunluktalar diyemem. Oyun gerçeküstü bir öğe barındırmadığı için de yapabilecekleri azamî zıt köşe iddia sonları dahilinde oluyor. Ha yeni başladığınızda, her şey tazeyken ve meteliğe kurşun atarken daha bir hevesle yapıyorsunuz bunları yanlışsız. Fakat halim vaktim yerine gelip Kuttenberg haritasına da geçtikten sonra pek yan vazife yapasım gelmedi benim, çoğunlukla ana misyona abandım bu söylediğim sebeplerden. Neyse ki ana senaryo hem uzun hem de öykü o denli bu türlü keyifli değil.
Bu sefer gerçekten bitince çıkmış
Warhorse’un Kingdom Come Deliverance 2’yi, çıkış gününün koca bir ay öncesinden basına ulaştırmasından anlayabileceğiniz üzere geliştiriciler oyunun hem içeriğine hem de teknik yeterliliğine güveniyorlar. Kodların bu kadar önden yollandığını duyduğumda benim de kendilerine olan inancım perçinlenmişti fakat karşımda bu kadar düzgün performans veren bir oyun görmeyi beklemiyordum açıkçası. Malumunuz oyun bir açık dünya oyunu ve son devirde karşımıza çıkan pek çok açık dünya oyununda yaşadığımız birincil sorun, CPU optimizasyonunun makus olması. Bu artık bir norm haline geldi ve hem birebir motoru kullanan birinci oyunun ufak tefek kasabalarda bile CPU darboğazı yaşadığını bildiğimden, hem de sistem muhtaçlıkları “yüksek ayarlarda 60 FPS istiyorsanız Intel i5-13600k/AMD Ryzen 5 7600x lazım” dediğinden KCD2’de de durumun farklı olmasını beklemiyordum. Lakin çok farklı oldu; Kingdom Come Deliverance 2’nin CPU optimizasyonu birinci oyununkinden çok daha iyi!
Her iki oyunu da en yüksek ayarlara alıp, çözünürlüğü 720p’ye düşürerek ekran kartının üzerindeki yükü azalttım ki azamî ayarlarda CPU performanslarını karşılaştırabileyim. Birinci oyunda Rattay’e gittim, ikinci oyunda da Kuttenberg’in pazar yerinde başı kopmuş tavuk üzere koşturdum. Sonuçta 5700x3d işlemci ile birinci oyunda da 40’lara kadar düşüp 80’e zıplayabilen, ziyadesiyle istikrarsız bir kare oranıyla karşı karşıya kalırken, Kingdom Come Deliverance 2’de, çok daha fazla NPC barındıran, 3-4 kat büyük bir kentte 80-100 ortası değişen stabil kare oranları ile karşılaştım. Sanırım 20 yıllık oyunculuk hayatımda birinci kere, birebir serinin ortalarında 7 sene(yani bir konsol kuşağı kadar) vakit olan iki oyunundan ikincisinin, birincisinden açık orta daha güzel işlemci optimizasyonuna sahip olduğunu görüyorum. Ayrıyeten Kingdom Come Deliverance 2’nin Frame Time grafiği de daha güzel; birinci oyunun grafiği sismograf üzere bir aşağı bir üst yaparken ikincininki anca dingin bir deniz kadar dalgalanıyor. Unreal Engine 5 Stalker 2’de 10-15 NPC’yi tıpkı anda çizince “öldürün beni” diye bağırırken CryEngine 5 kim bilir kaç tane NPC’nin birebir anda günlük rutinlerini yerine getirdiği Kuttenberg’de resmen gösteri yapıyor.
Oyunun performansı, bir ay önden elime geçmişken kusursuz değildi elbette; meşale yahut kamp ateşi üzere ışık kaynaklarının yanına çok yaklaşınca işlemciden çok ekran kartına bindirdiği yük fazlaca artıp FPS’i 40’lara 50’lere çakabiliyordu. Bunun yanında kale savunması yaptığımız bir misyonda düşman askerleri topluca harekete geçince Frame Time saçmalamaya başlayabiliyordu. Fakat Warhorse birinci gün yamasını 10 gün kadar önden inceleme sürümüne yaparak bu sorunları ortadan kaldırdı. Son kertede benim oyunu bitirdiğim halinde karşılaştığım tek kusur, ortamda çok fazla ışık kaynağı olduğunda sol üst köşede oyunu kapatmayan bir kusur iletisi belirmesi ve ardından gölgelerin sapıtmasıydı. Bu da yalnızca elinde meşale ile dolaşan 30-40 kişinin olduğu bir misyonda oldu, diğer bir yerde karşıma çıkmadı. İlerleme bloklayan bir yanılgı ile de karşılaşmadım; KC:D2 bu boyutta bir oyundan beklenmeyecek kadar pürüzsüz bir denedim sundu bana. En fazla bahse girip kazandığımda paramı vermeyi unutan NPC’ler falan oldu. Yanılgılardan fazla dar alanlarda önümde bekleyip yolumu tıkayan karakterlere ve Mutt’a çıldırdım.
Kingdom Come: Deliverance 2, otantik bir Orta Çağ atmosferi sunan eşsiz bir tarihi kurgu örneği. Sene başında çıkmasından kelli 2025 sonunda unutulmayacağını umduğum, oyun bölümünün konformist tasarım gelenekleri ortasında sivrilmeyi başaran, nevi şahsına münhasır bir oyun. Warhorse Studios’u layık olduğu pozisyona getirmesini diliyor, “hatası çok olur mu, optimizasyonu sorun çıkarır mı?” diye almaktan çekinenlere gururla şunu söylüyorum: BU SEFER GOL.
