Büyümüş de öğretmenlik mi yaparmış!
“Paralel cihanlar hakikaten var mıdır? Varsa ben de orada var mıyımdır? Memnun muyumdur? Hayatımın şu periyodunda şu kararı vermeseydim şu an nasıl bir hayatım olurdu?” üzere niyetler çok meşgul ediyor zavallı beynimi genelde. Merak ediyorum bu türlü şeyleri ne yapayım. Eminim birçok kişi hayatında dönüm noktası diyebileceği kararlar üzerinde sık sık düşünüyordur. Halbuki yalnızca dönüm noktaları da değil aslında, meskenden 5 dakika geç çıkarak bile birçok şeyin farklı taraflara gitmesine sebep olabilecek tuhaf bir gerçeklikte yaşıyoruz. Serinin birinci oyunu 2015 üretimi Life is Strange, kaos teorisindeki “kelebek etkisi” denilen ufak kararların bile birçok olayın gidişatını değiştirebileceği fikri üzerine odaklanıyordu. Double Exposure ise biraz kelebek tesiri, biraz paralel cihanlar sosuyla ortaya karışık bir doğaüstü öyküyle karşımıza çıkıyor.
Ne çektin be Max!
İlk oyunda 18 yaşında fotoğrafçılık öğrencisi olan Max, Double Exposure’da 20’li yaşlarının sonlarında, Vermont’ta bulunan kurgusal Caledon Üniversite’nde konuk öğretmen (süpervizyon eşliğinde, stajyer öğretmenlik üzere bir şey imiş) olarak çalışmaya başlamış. Birinci oyundaki olaylardan sonra, Max doğaüstü gücünü bir daha asla kullanmamaya yemin etmiş, daima gezerek fotoğraflar çekmiş, hatta ödül bile kazanmış. Caledon Üniversitesi’nde 6 aydır pek sakin ve huzurlu bir hayat sürerken, bir anda en yakın arkadaşı Safi’nin gizemli bir halde öldürülmesiyle Max hatırlamak istemediği geçmişiyle yüzleşmeye başlıyor ve hop diye paralel kainata geçebildiğini keşfediyor! Başka cihanda Safi’nin hâlâ hayatta olduğunu fakat tehlike altında olduğunu fark edince, fırıldak üzere boyut değiştire değiştire hem Safi’nin katilini bulmaya hem de başka boyutta da öldürülmesini engellemeye çalışıyor. Yani tekrar doğaüstü bir dedektif rolüne bürünerek artık giymeyi hiç istemediği o harika kahraman giysisini giyiyor anlayacağınız.
İlk oyunun sonunda hangi kararı vermiş olduğunuzu oyunun başlarında Safi’nin “Hey, cüzdanında fotoğrafını taşıdığın o mavi saçlı kız kim ha?” sorusuna vereceğiniz karşılıkla belirliyorsunuz. Buna nazaran Arcadia Bay’i tufandan kurtarmayı seçtiyseniz Chloe ölmüş oluyor lakin benim üzere “Dünya bir yana Chloe bir yana!” demişseniz Chloe hayatta lakin Max’in bir türlü geçmişi başından atamaması sebebiyle ondan uzaklaşmış oluyor. Orta sıra telefonunuzdaki toplumsal ağda Chloe’nin yazdığı iletileri görerek iç geçiriyorsunuz. Yani, ben Max’ten çok Chloe’yi seven biri olaraktan iç geçirdim diyeyim. Bu noktada birinci oyunda Max’i çok sıkıcı ve mıymıntı bulduğumu söyleyeyim, neyse ki biraz olgunlaşınca daha renkli bir karakter haline gelmiş ancak hâlâ bir Chloe değil benim için kendisi. Tekrar de birinci oyundaki kadar insanın içini baymıyor artık. Bir de bereleri çok hoş, ben de istiyorum!
Ya Max sen hayırdır?
Hem doğaüstü dedektiflik yaptığı hem de milletin işine burnunu sokmayı sevdiği için, Max yerleşkede kilitli olması gereken öğretmen odalarına rahat rahat giriyor, yeniden rahat rahat bu odaları karıştırıyor, odaların içi dışarıdan görülebilir halde olmasına karşın kimse “Sen ne yapıyorsun içeride?!” demiyor, ya da insanların burnunun tabanında çantalarını karıştırıyor lakin ya yakalanmıyor ya da yakalansa da “Ay pardon ya, yapmamam gerekirdi ehihi” diye işin içinden sıyrılıyor. Ya da birisine telefonunun şifresini soruyor mesela lönk diye. O da afallaması gerektiği kadarının anca onda biri kadar, ayıp olmasın diye afallıyor ve şifreyi söylüyor. Ya biri -yakından tanıdığınız ancak arkadaş diyemeyeceğiniz biri- durup dururken size telefonunuzun şifresini sorsa söyler misiniz? “Ne alaka, maksadın ne?” diye sorgulamaz mısınız? Evet, artık buradan dosdoğru senaryoya giydirmeye geçiyorum. Başlarda hakikaten “Kim öldürmüş olabilir Safi’yi?” diye merak etseniz de bir müddet sonra işler boka sarıyor. Yani oyunda zati sarıyor da, işte senaryo manasında da sarıyor demek istiyorum. Final de olayları bir şeylere bağlamaya çalışıyor da işte, bağlayamıyor. “Max geri dönecek” diye de yazıyor ki “Devamı da gelecek bak, bu türlü saçma sapan bitirmedik” diyebilsin.
Belki sevebileceğim enteresan karakterler olsaydı senaryonun zayıflığını pek önemsemeyebilirdim. Ancak onlar da yok. Max’in arkadaşları ya da öğrencilerinden yahut okul müdüründen başka öğretmenlere kadar içimin ısındığı hiçbir karakter olmadı. Bir bayan ve bir erkek olmak üzere oyunun sunduğu iki farklı flört seçeneğinin ikisini de geri çevirdim (hayır Chloe’yi unutamadığımdan değil, ne münasebet!), zira ikisi de ilgimi çekmedi yani. Burada birinci oyunu ve benim favorim olan Before the Storm’u Don’t Nod’un yaptığını, Double Exposure’un ise Deck Nine’ın yapıtı olduğunu belirtmeliyim artık sanırım. Maalesef “Life is Strange ruhu”nun bayrağını pek uygun devralamamış Deck Nine.
Senaryo ve karakterler hayal kırıklığı, pekala oynanış, görsellik ve atmosfer? Evet puanları buradan topluyor oyun çoğunlukla. Karakter ve yüz animasyonları, etraf tasarımı, bilhassa görüntüler ve genel olarak görsellik çok sağlam olmuş. Atmosfer de Vermont’un buz üzere havasını yahut sıcak bar ortamını yansıtabilmesi açısından başarılı. Fakat her ne kadar iki farklı boyutu da olsa, gezebildiğimiz yerler çok kısıtlı. Safi’nin öldüğü boyut “Dead” olarak isimlendirilmiş ve yerleşkede yaşanan cinayet sebebiyle kutlamalar iptal edilmiş, renk paleti soğuk ve beşerler depresif durumda. Öteki boyut olan “Live”daysa renkler daha sıcak, her yer cıvıl cıvıl. Bu fark tatlı olsa da, yerleşkede gidebildiğimiz yerler çok sonlu olunca daima birebir yerler ortasında mekik dokuyoruz. Bir boyutta kapalı olan bir kapı öteki boyutta açık oluyor ya da öbür boyuttan bir eşya almamız, bir kişinin ağzından laf almamız (evet telefonunun şifresi gibi) gerektiğinde boyut değiştirerek ilerliyoruz kıssada. Ne yapmamız gerektiği çok bariz oluyor ve bir mühlet hareketsiz kalınca da Max “Şuraya gitsem yeterli olacak, sanki şununla mı konuşsam” falan diyerek sizi yönlendiriyor. Kaç sefer telefonla konuşurken ya da ufak bir iş yaparken geride açık kalan oyun yüzünden Max’i azarladım bu sebeple hatta (Max’in ne kabahati var, oyunu durdur o vakit sen de?! -Diğer boyuttaki İpek).
Neyse, diyeceğim o ki, oynanış fazla kolay fakat ayrıntılar yapmanız gerekenlerle değil, gözden kaçırıp kaçırmadıklarınızla alakalı oluyor aslında. Zira öyküyü zati her biçimde ilerletiyorsunuz lakin birinci oyunda olduğu üzere kısım sonlarında seçimlerinizin gösterildiği ekranda “tabloyu düzelttin/düzeltmedin” üzere ufak ayrıntılar veriliyor ya hani, orada “Aa bu nerdeymiş ki?” diyebiliyorsunuz. Her kısımda kesinlikle gözden kaçırdığım ufacık ayrıntılar oldu mesela benim. Esasen Life is Strange de birinci oyundan beri kıssayı ilerletmek dışında oyun alanındaki her objeye bakıp dikkat kesilerek, Max’in günlüğünü ve telefon bildirilerini okuyarak, velhasıl ayrıntılarıyla hoşlaşan bir oyun.
Sosyal medyanın oyunda bile bunaltıcı olması?
Max’in telefonu demişken, Twitter/X gibisi bir toplumsal medya üzerinden daima güncellemeler geliyor ve daima durup durup telefona bakmak hem esasen yavaş olan tempoyu güzelce duraklatıyor hem de bildirilerin “ergen dili” (nasıl tanımlayayım bilemiyorum lakin var bu türlü bir lisan ve beni çok yoruyor, yaşlıysam da yaşlılığımdan gurur duydum vallahi) çok bunaltıyor. Öyküyle alakalı olanlar dışındaki “geyik”lere şöyle süratlice bakıp geçtim o yüzden ekseriyetle.
Bir Life is Strange klasiği olarak ortalarda çalan müziklerse yeniden hoş seçilmiş, karlı atmosfere de çok hoş uyuyorlar. Şu ikisi favorim oldu, tık tık: Wake ve September.
Max ve müzikler “bu bir Life is Strange oyunu” dedirtse de, senaryo ve karakterlerin akılda kalıcı olmaması, Double Exposure’un birinci oyun ve Beyond the Storm kadar unutulmaz olmasını engelliyor. Lakin makûs bir oyun da değil öte yandan. Bilhassa birinci oyunun sizde özel bir yeri varsa keyif alırsınız. Tekrar de devam oyunu daha düzgün olur diye ummaktan da geri duramıyorum.
