İlk Bakış: Avowed Oynadık!

Eora’yı kendi gözümüzden görmek bir başka…

Pillars of Eternity serisini hakikaten çok seviyorum. O denli ki, iki oyunu da baştan sona tekraren oynadım. (Steam ikisinde de farklı ayrı 300+ saat oynadığımı gösteriyor) O da yetmezmiş üzere oyunun cihanı Eora’yı çok sevdiğimden tutup Collector’s Edition’ıyla gelen kitaplarını, novella’larını da hatmettim. Dahası, Josh Sawyer’ın yazmaya başladığı masaüstü oyunu kurallarını da hevesle takip ediyordum lakin ne yazık ki devamı gelmediğinden hevesim kursağımda kalakaldım. Avowed’a karşı da ne kadar heyecanlı olduğumu iddia edebilirsiniz herhalde. (Nitekim bunda da iki saatlik ana öykü içeren demoyu 10 saate yayabilmiş olduğumdan Eora Kültür Elçisi ilan edilmeyi bekliyorum artık Obsidian tarafından)

İlk kez duyanlar ya da çok fikri olmayanlar için Avowed’ın ne olduğundan bahsedeyim öncelikle, zira birebir dünyada geçiyor olsa da oynanış ve tıp olarak Pillars of Eternity’den bir oldukça farklı kendisi. Avowed, bir FPS / RYO kırması. Lafı dolandırmaya hiiiç gerek yok, hepimizin aklından tıpkı benzetme geçiyor: Skyrim. Alışılmış şu noktada Bethesda’nın bile bir sonraki büyük Skyrim’i tatmin edici biçimde yapabileceği şüpheliyken (teşekkürler Starfield!) diğer bir firmanın böylesi abidevi bir yükün altından alnının akıyla çıkabilmesi ihtimali kuşkulu. Lakin kelam konusu Obsidian olunca bir umut ışığı görüyorum. Zira Bethesda’da olmayan bir şeye sahip Obsidian: Nitekim farklı ve hoş dünya, öykü ve karakterler yazabilen müelliflere.

Tamam tamam, vallahi daha fazla laf atmayacağım ve ortalığı karıştırmayacağım bundan sonrasında. Gelin size Eora’yı ne kadar özlediğimden ve nelerle karşılaştığımdan bahsedeyim.

Havasını, toprağını özlediğim Eora’m…

Avowed’a başlarken bir RYO klasiği olarak natürel ki evvel karakterimizi yaratıyoruz. Karakter yaratma ekranı çeşitlilik açısından hiç kötü değil. Öykümüz Pillars of Eternity 2 sonrasında geçiyor, karakterimiz de ortadan geçen bu süreçte artık daha bile ender görülür olmuş bir Godlike. Doğal Godlike aslında bir ırk değil de kondisyon üzere olduğundan aslında elf ya da insan olarak oynuyoruz. (Godlike’lar belirli başlı ilahların “seçilmişleri” diyebiliriz bilmeyenler için) Hangi ilah tarafından “kutsandıklarına” (ya da bakış açısına nazaran, lanetlendiklerine) bağlı olarak çeşitli fizikî ögeler taşıyorlar. Obsidian burada makul davranıp “Ya ben istemiyorum o kadar uğraşıp yaptığım karakterin kaşının gözünün üzerinde mantarlar, otlar bitsin. Clicker mıyım ben arkadaşım?” denmesin diye bu fizikî ögeleri kapatma opsiyonu da eklemiş karakter yaratma ekranına. (Tabii kapatsanız da kıssa gereği bu kıymetli olduğundan NPC’ler yeniden “Ya pardon lakin senin yüzüne n’olmuş?” diye yorum yapıyor)

Karakterimizi yarattıktan sonra hakikaten de kısa bir “The Last of Us” sekansı izliyoruz bu ortada. Yolda görseniz mıncırasınız geleceği tatlı yaratıkların bile “Dreamscourge” ismindeki vebayla ne hale geldiğini izlerken de Aedyr İmparator’u tarafından neden Living Lands’e yollandığımızı dinliyoruz: Bu veba nedir, ne değildir araştırmak ve tahlilini bulmak için atanmış Aedyr Elçisi rolündeyiz. Biz daha Living Lands’e ayak basamadan gemimiz batınca da canımızı zar sıkıntı kurtarıp bu ve daha kaç gizemi çözmek için bölgenin kalbi olan liman kenti Paradis’e gerçek yola çıkıyoruz.

Çıkıyoruz çıkmasına da… Living Lands bir epey büyük, oyun alanı da keşfedilmeyi bekleyen tonla gizemi içerisinde barındırdığından çok doğrusal bir seyahat olmuyor bu. “Şurada mağara varmış, bakayım bir…”, “Abov, ayı çıktı! Hoşt!” ve “Oo, haydut kampı! Basalım hadi!” derken tam manasıyla bir o yana bir yana sürüklenmeye başladım ve bir noktada “Evet ya, bir kent vardı benim gitmem gereken di mi?” diyerek rotayı bilhassa ana vazifeye çevirmem gerekti. Güzel, kente girdikten sonra da merak hissimi katlayan bir orta sahne eşliğinde “Oynadığınız için çok teşekkürler, Şubat’ta görüşürüz!” iletisi çıktığından bir evvelki kaydıma dönüp etrafı keşfetmeye falan devam ettim. 2 saatlik içeriği 10 saate yanlışsız o halde uzattım anlayacağınız. (Ama o sahne var ya o sahne… Merak ettim devamında ne olacağını çok! Ki bu da Obsidian’ın bu açık dünya FPS/RYO formülüne kendi sihrini katmayı başardığının en büyük kanıtı)

Oyun Living Lands’te geçeceğinden Pillars of Eternity’yle çok derin bir bağı olacağını sanmıyordum, çünkü Living Lands evvelki oyunlarda gördüğümüz bir yer değil ve bu vakte kadar anlatılanlara bakacak olursak nispeten izole bir bölge. Fakat sağı solu kurcaladıkça yüzümü gülümseten irtibatlar ve referanslar çıkmaya başladı. Mesela Deadfire’da ana karakterimiz The Watcher’ın elinde can veren Inquisitor Lödwyn’in çokça bahsi geçiyor, mevt bile kendisini pek durduramamış muhakkak ki. Tekrar Pillars 2’deki kartograf Sanza aşikâr ki Eora’nın tamamını haritalamaya niyetli, çünkü burada da bizden keşif misyonlarında yardım istiyor. Ancak benim en hoşuma giden ve en inceden yakaladığım referans Pillars 1’in en başınaydı: Limanda oğullarını arayan bir çift, Gilded Vale’da kız kardeşi Aufra’yı ziyarete giden kızlarından da haber alamadıklarından bahsediyor. O kadar dedim ya 300+ saat oynadım diye, “Bir dakika ya, ben bu ismi biliyorum…” diye denetim ettiğimde bahsettikleri kayıp kızın oyunun en başında karavanda kümemize süreksiz olarak katılan ve ne yazık ki daha eğitim kısmını geçemeden can veren Calisca’nın ailesi olduğunu fark ettim. Bu üzere ayrıntılar çok beğenilen; kör göze parmak saplamadan hafızamı harekete geçirip kendi başıma hatırlamamı tetiklemesi daha da bir tatlı. Oyunun kalanında da bu stil referanslar ve öykü kırıntıları olursa tadından yenmez doğrusu. Çünkü Pillars 2 sonrası Eora’yı nasıl ele alacaklarını çok merak ediyorum. Hele ki birtakım seçimlerin bir oldukça büyük sonuçları olduğunu hesaba katarsak…

“Bir elimle ateş topu atarken öteki elimdeki kılıçla da düşmanın atağını blokluyorum…”

Ya bu cümleyle vaktinde masaüstü FRP oyuncuları olarak çok dalga geçtik falan ama… oyunda bunu yapmak çok keyifli, biliyor musunuz? Avowed bizi tek bir kalıba sokmaya çalışmıyor. Evet, karakterimizi yaratırken yeniden belirli özelliklere puan veriyoruz. Fakat sonrasında nasıl oynamak istiyorsak o biçim oynamamız için bizi salıveriyor oyun. Kılıç – kalkan ikilisiyle mi takılmak istiyorsunuz? Takılabilirsiniz. Bir elde tabanca, bir elde balta? Hay hay! İki elde tabanca birden olabiliyor mu? Neden olmasın ki? Büyü kitabı ve kılıç kombosunu orta başlıkta çıtlattım zaten…

Her silahın farklı bir olayının olması, yetenek ağaçlarının açık uçlu olması, etrafla etkileşimler derken aksiyon açısından Avowed’ın eli bir oldukça güçlü diyebilirim rahatlıkla. Açıkçası The Outer Worlds’ü genel olarak sevmiş ancak bazen gereksiz dayattığı aksiyondan baymış biri olarak burada da emsal bir durum yaşanmasından kaygılıydım ancak oynadığım süreçte bir kez bile baymadım. Çünkü düşman çeşitliliği de pek güzel ve kiminle, neyle dövüştüğünüz dövüşlere yaklaşımınızı önemli halde etkileyebiliyor. Olağan ki en uygunu düşmanları tek tek üzerinize çekip yalnızken haklarından gelmek. Lakin bazen etrafınız o denli bir sarılıyor ki, nereden kimin fırladığını kestiremiyorsunuz. Hele ki bir de sizin yapabildiğiniz her şeyi düşmanların da yapabildiğini hesaba katarsak, taktiksel çeşitlilik artıyor. Her şey derken nitekim her şeyden bahsediyorum bu ortada. Stamina’nız bittiğinde size bitirme hareketi de çekiyorlar, gözünüzü kapayıp elinizdeki silahı rastgele savura savura ilerliyorsanız bir hoş karşı atak yaıyorlar, ortamda büyücü ya da rahip varsa birbirlerini destekleyen, düzgünleştiren büyülerden de basıyorlar.

Siz de buna karşılık etraf elementlerini lehinize kullanabiliyorsunuz. Suyun içindeki düşmanlara elektrik basınca topluca hoş cız bız oluyorlar mesela. Ya da dövüştüğünüz alandaki Magran’s Fury bitkilerinin tohumlarını üzerlerine düşürerek ateşe verebiliyorsunuz onları. Bu ortada değinmeden geçmeyeyim, bu şekil numaralar dövüşte çok işinize yaramanın yanında keşif yaparken de üstün iş yapıyor. Misal suyun üzerine Eye of Rymgrand tohumlarını düşürerek suyu dondurup kendinize platform yaratarak olağanda ulaşamadığınız yerlere ulaşabiliyorsunuz. Yalnızca tohumlar aracılığıyla değil, buz büyüleri ya da benim oynarken bulduğum Drawn in Winter ismindeki buzlu balta da birebir fonksiyonu görüyor. Yaratıcılığınızı kullandığınız sürece daima yeni bir şeyler keşfediyorsunuz -ki bu da oyundan aldığım keyfi bir oldukça perçinledi doğrusu.

Bu usul çevresel etkileşimler için başvurabileceğiniz bir öteki yol da yol arkadaşlarımız. Bizim oynadığımız sürümde yalnızca Kai isimli Aumaua yanımıza katılıyordu. Kendi yetenek ağacına ek olarak mesela örümcek ağlarının kapattığı bir mağara falan görürseniz ona da “Beni yak, kendini yak, her şeyi yak!” diye komut verebiliyorsunuz; hoş oluyor o da. Ayrıyeten kamp kurduğumuz süreçte bir arada antreman yapmayı seçerseniz muhakkak birtakım özelliklerinize kalıcı bonus vermesine de bayıldım!

Avowed’la geçirdiğim bu kadar süreçte beni aksiyon kısmında hudut eden yegâne şey Tam Ekran seçeneğinin olmamasıydı. Pencere ya da Tam Ekran Pencere seçenekleri vardı yalnızca. Ben orada arkebüzümü almış, düşmanın başa nişan almaya çalışıyorum, tam ateş edecekken… hop, fare imleci yan monitöre geçiyor ve o sırada ben görülüyorum; karmaşa çıkıyor, ana monitörüme geri dönmeye çalışırken etrafımı saran düşman tarafından tepeleniyorum!

“Bu The Outer Worlds’te de bu türlü miydi ya?” diye indirip bilhassa baktım lakin hayır, onda Tam Ekran seçeneği çok de olması gerektiği üzere işliyormuş. O yüzden bunun bizim oynadığımız sürüme has bir yamukluk olduğunu düşünüyorum. Yeniden de not düşmüş olayım, ana oyunda ola ki düzelmemiş olursa birlikte carlarız Obsidian’a.

Daha bahsedebileceğim, mevcut demoda gördüğüm bir ton şey var aslında fakat biraz da elimdeki tüm malzemeyi bir anda harcamak yerine Şubat’taki incelemeye de bir şeyler kalsın istiyorum. Bütün heyecanıma karşın serinin girdiği yeni yol ister istemez “Nasıl olacak sanki?” sorusu aklımı meşgul ediyordu. Bu ayrıntılı bakıştan sonra artık daha bile heyecanlı olduğumu söyleyebilirim Avowed için. Oynamaya o kadar doyamadım ki, sanırım gidip Pillars of Eternity serisini bir defa daha döneceğim Şubat’a kadar…