Dünya Tarihinde Bir İlk: Selçuklular Neden Kediler İçin de Ayrı Bir Türbe Yaptırmıştı?
Tarihte hayvan sevgisini en yeterli işleyen örneklerden birisi bizim tarihimizde gizli. Selçuklu Devleti’ne ilişkin “Pisili Türbe” bunu net bir formda gösteriyor.
Selçuklu devrinin değerli şahsiyetlerinden biri olan ve halk ortasında “Pisili Sultan” olarak bilinen Pir Esad Sultan’a ilişkin bu türbe, neden bu formda anılıyor?
Yalnızca bir mezar değil, manevi olarak da büyük manalar taşıyan bu türbenin öyküsü bakın neymiş!
Pir Esad Sultan, 13. yüzyılın ortalarında yaşayan Selçuklu periyodunun değerli şahsiyetlerinden birisiydi.
Mevlâna Celaleddin Rumi’nin yakın dostu ve müridi olan Esad Sultan, halk ortasında, “Pisili Sultan” ya da “Pisili Esad” olarak anılıyordu. Bu unvanın arkasında ise epey manalı bir kıssa var.
Pir Esad Sultan’ın kedilere olan sevgisi, vakitle efsaneleşti ve onun hayatına dair en bilinen anlatılardan birine dönüştü. Kıssaya nazaran Esad Sultan’ın çok sevdiği bir kedisi vardı. Sultan, kedisini her vakit sütle besler ve ona büyük bir şefkatle bakardı.
Rivayete nazaran bir gün kedisi, bozuk bir sütü fark edip kendisini uyardı.
Kedisi, sütün zehirli olduğunu göstererek uyarsa da kedisinin bu davranışına mana veremediği için Sultan, sütü içmeye devam etti. O sırada kendisinden süratli davranan kedisi, sütü içmeye yeltendi. Sütü içemeyen Sultan, sütün nitekim de zehirli olduğunu görmüştü. Zehirlenen kedi, kısa müddette yere yığılarak hayatını kaybetti.
Bu trajik olay üzerine Sultan, kedisinin defnedilmesi için özel bir mezar yaptırdı. Kedisi, Pir Esad Sultan’ın türbesinin sol tarafına, ayakucuna defnedildi. Bugün hâlâ bu türbede kedisinin mezarını da görmek mümkün.
Pir Esad Sultan’ın kedisi, aslında derin bağlılığın, fedakârlığın ve sevginin simgesi hâline geldi. Daha sonra halk ortasında da lisandan lisana “Pisili Sultan” olarak anılmaya başlandı.
