Jamboree-yooo Jamboree-ya!
Her ismini duyduğumda aklıma Gipsy Kings’in Bamboleo müziğini getirse de aslında Jamboree şenlik demekmiş. Günlük hayatta asla karşılaşmayacağınız İngilizce sözler listesine ekleyebilirsiniz gönül rahatlığıyla. Tekrar de Mario Party X diye isimlendirmekten yeterlidir doğal, çünkü Mario Party’nin geçmişi taa 90’lara kadar dayanıyor! Yani pek çoğumuz için arkadaşların konutunda toplanıp oyun oynamanın aylarca planlama gerektirmediği vakitlere…
2024’ün gerçekliğine dönecek olursak, artık arkadaşların konutunda es kaza es kaza toplanabilsek bile çocukların uyku saatine yanlışsız dağılıyoruz çoklukla. Bunlar Jamboree’i durdurmuyor ama! Arkadaşlarınızla gerek meskende birebir aygıt üzerinden gerekse de kendi konutunuzun konforunda farklı Switch’lerden birebir oyuna bağlanabiliyorsunuz çünkü. Beğenilen, birebir tadı verir mi emin değilim. Çünkü Can’la birlikte oynarken gerek ikili gayrette rakiplere karşı birleşmek olsun gerekse de karşıdakiler NPC olmasına karşın onlara değil de bana kazık atmamak için kendini güç tutmasını izlemek olsun, yan yanayken çok daha güçlü bir tecrübe. (Bakış açısı işte, ben en yakın rakibim ve en tehlikeli oyuncu olarak seni gördüğümdendi halbuki… -Can)
Evet inkâr ettiğini duyar üzereyim, kes-sin-lik-le bana kazık atacaktı! Bu açıdan Jamboree, birebir şevkle ve ihtirasla oynadığımız kutu oyunu Munchkin’e de oldukça benziyor. Hayır yalnızca Can’ın bana kazık atması açısından değil yani, öbür benzeyen tarafları da var demek istiyorum. Kelamım o ki oyunda hoş zar atarak ve güzel seçimler yaparak süratle ilerlemeniz yıldızları kapıp en birinci olmanızı sağlamıyor. Küçük oyunlarda ne kadar başarılı olduğunuz, rakiplerin tekerine ne kadar çomak soktuğunuz ve birazcık da talihinize bakıyor. Durduğunuz bir karede bin bir emekle topladığınız altınlarınızı öbür bir karakterle değiş tokuş etmeye zorlanabiliyorsunuz çünkü. Ya da komünist Bowser gelip hepinizin paralarına el koyup sonra eşit olacak biçimde dağıtabiliyor. Oyunun sonunda skor tahtasında onca yıldızınızla sonuçların açıklanmasını beklerken fenerbahçe kırmak üzereyken tanımlanan rekorlar misali “mini oyunları hiç beceremeyen kişi” üzere bir mükafatla önünüze bile geçebilirler. Tam bir keşmekeş yani, çok eğlenceli. Yenilgiyi kabullenemeyen arkadaşlarla (ben değil, ne alakası var?) oynamamanız tavsiye edilir. (Yenilmedim esasen, ikinci oldum!)
Eğer ziyadesiyle talihe bağlı kurallar hoşunuza gitmezse de oyuna başlamadan evvel bunları istemediğinizi seçme imkânınız var üstüne üstlük. Pro Rules isimli bu özellik Jamboree ile geliyor ve kendisinden evvelki Mario Party oyunlarının en eleştirilen yanlarından birine de deva olmuş oluyor. Basitçe bu “Pro” kurallarla oyunun sonundaki bu talihe bağlı ekstra puanları ortadan kaldırıp daha adil bir skor tahtası kullanabilirsiniz.
Bu bahsettiğim masaüstü modu Mario Party’nin jenerasyonlardan beri aktarılan ana oyun modu bu ortada; temel çocuk yani. Alışılmış bir tane harita yok, oynayış tarzının tam değişeceği ve bizi diken üstünde tutacak 7 çeşidi var. Bunlardan 4 tanesi daha en baştan açık, kalan 3ünüyse muvaffakiyetim puanlarını toplayarak açabiliyorsunuz. Aslında siz oynadıkça bir yerlerden çıkıyorlar. Yalnızca masaüstü haritaları değil, bağımsız olarak oynayabildiğiniz küçük oyunlar ve öteki modlar da var sonuçta. Ana oyun modu hakkında söyleyebileceğim tek olumsuz şey kısa bir oyun seçme imkanınızın olmaması. En az 10, en fazla 30 tıplık oyun açabiliyorsunuz ve on cins yaklaşık 90 dakika sürüyor. Şöyle çıtır çerez gidecek bir yarım saatlik oyun modu da yeterli olabilirdi. Ha derseniz ki git öteki oyun modlarını ya da küçük oyunları oyna o vakit diye…
Biri bana neden MasterChef’te Subway sandviçi yaptığımızı açıklayabilir mi?
Küçük ve orta büyüklükte oyunlar hiç bana nazaran değil. Neden küçük oyun demiyorum zira küçük oyun diye başka bir kategori var onlara sonra geleceğiz. Neyse KOBO’lar diyordum. Ekseriyetle birtakım tuşlara süratli hızlı basmayı ve el göz uyumu falan gerektiriyorlar. Anime kanunlarına nazaran benim dünyayı kurtarma yaşım geçeli en az 15 sene olduğu için bunlar eklemlerimi falan ağrıtır; belim, böbreğim, sakatatım hepsi tutulur. Mesela Ritim Mutfağı (Rhythm Kitchen) 4 şahsa kadar lokal çok oyunculu oynayabileceğiniz bir küçük oyun. Gerek parfe üzerine meyveleri pıt pıt fırlatıyorsunuz gerekse ekmeklerin ortasına türlü materyalleri koyup presliyorsunuz. Ve tüm bunları MasterChef misali bir yarış atmosferinde yapıyorsunuz, sonuçta Heyet hangi oyundan kaç puan aldığınızı gösterip kazananı belirliyor. Varsayım edebileceğiniz üzere eti tam ortadan ikiye bölme haricinde hiçbir oyunda başarılı olamadım. Lakin tekrar de o parfelerin biçimsiz değil asimetrik çağdaş sanat olduğunu sav etmeye devam edeceğim. Bir yiyen çıkar nasılsa.
Öz gerçek küçük oyunlardan bahsedecek olursak bunlar ana oyun modunda öbür oyunculara karşı bol bol oynamak zorunda kalacağınız şeyler. O yüzden kendilerine ayrılmış özel adacıklarına giderek bol bol pratik yapsanız üzücü olmaz. Öğrenmesi kolay, bol çeşitli ve eğlenceliler. Bilhassa de iki kişi oynarken. Bahsetmeden geçmek olmaz, ana oyun modunda hareket gerektiren mini-oyunları kapatabilmek hakikaten hoş bir özellik. Zira kimileri bileğe çok yüklenebiliyor. İhtiyar heyetini üzebiliyor.
Doğrusu Harika Mario Party Jamboree… parti oyunu tipine apayrı bir bakış açısı getiren bir baş yapıt diyemem. Fakat şunu da rahatlıkla söyleyebilirim ki Jamboree, halihazırda çalışan Mario Party temelini almış ve düzgünce bir elden geçirmiş, kullanıcı dostu özellikler de ekledikten sonra cilalamış ve vitrinin en ortasına koyulmaya hazır hale getirmiş. Afiyet olsun!
