Yer: Navegante Entertainment toplantı salonu
Husus: Oyunumuz nasıl bir şey olsun?
– Malum platform / aksiyon cinsinde çok fazla oyun var. Ee bizim metroidvania özelliklerimiz de yok, daha çok platform ve düşman öldürme odaklıyız. Başkalarından farklı bir şey yapmamız lazım ki ses getirebilelim. Ne dersiniz?
– Oyunculara birden fazla karakteri yönetme imkânı versek mi?
– Aha işte bu! İki karakter olsun! Yok yok, üç karakter olsun!
– Üç karakter de birbirinden farklı olsun mu?
– Olmaz mı yaa! Greak yakın dövüşte düzgün olsun, kız kardeşi Adara’yı daha zayıf yapalım lakin uzaktan hoş saldırsın. Bir de Raydel olsun üçüncü kardeş. O çok güçlü olsun ancak yüzemesin!
– Oldu bu iş be! Üç karakter, hakikat zamanlamayla dodge yapmaya ve saldırmaya dayalı bir oynanış, platformlar, hatta ortalara bulmacalar serpiştiririz.
– Hay senin gözünü öpeyim aslanım! Serpiştirin alışılmış, bol bol serpiştirin. Fakat bunları çözmek için iki karakteri de hatta bazen üçünü de kullanmak gereksin tamam mı?
– Oyuncuların tadını kaçırmasın sonra? Oyunun temposu düşmez mi?
– Ne düşecek be! Mesela düğmeye basınca kapı açılsın, öbür taraftaki düğmeye de basmak gereksin. Hatta adım başı bu bulmacalardan koyalım.
– İşveren, emin misin bak, laf yiyeceğiz.
– Bir şey olmaz! Hatta dur bak aklıma ne geldi, karakterleri birebir anda hareket ettirmek gereksin, yani o denli tek karakterle ilerledim, kısmı bitirdim olmasın!
– İşveren, yakacaksın bizi.
– Yapın gitsin, farklı olacağız, herkes bizi konuşacak!
Greak: Memories of Azur birinci bir iki saatinde pek hoş bir oynanış sunuyor aslında. Burada Greak isimli genci denetim ediyor ve Urlag istilasından kaçmak için bir zeplinin imaline yardım ediyoruz. Greak’in iki kardeşi var, bir yandan da onları bulmaya çalışıyor. Bu birinci kısım klasik bir platform / aksiyon, oynanışı güç değil lakin gerek grafikleri gerek kıssası sürükleyici biçimde oynatıyor.
Ne oldi sana ne oldi bu türlü?
Sonra kız kardeşimizi buluyoruz ve oyun değişiveriyor. İki karakteri tıpkı anda denetim etmek meşakkat değil, hele son yamadan sonra hareket senkronlaması düzeltilince (yamadan evvel zıplarken biri zıplıyor, başkası bir yere çarpıp düşüyordu ve kardeşleri tekrar bir ortaya getirene kadar biri ölüveriyordu falan) birden çok karakteri eş vakitli denetim etmek rahat bir hal aldı. Ha bunu yapmak için gamepadde sol tetik tuşuna (klavyede de karşılığı var) daima olarak basılı tutmak zorundasınız ve bu resmen parmak yoruyor lakin fikir üzücü değil işte (toggle mantığı kullansalar daha uygun olurmuş lakin toplantıda bu konuşulmadı demek ki). Lakin bu noktadan sonra oyunda daima olarak tıpkı cins bulmaca yapılarıyla karşılaşmak bir noktadan sonra “Eee kâfi ama!” dedirtiyor işte beşere. Greak ile manivelayı tut, döndür ki kapı açılsın. Adara kapıdan karşıya geçsin, oradaki manivelayı tutsun, döndürsün ki kapı açık kalsın; Greak’e geçip kapıdan geç, tetiğe bas ve ikisiyle birlikte tekrar koştur. Artık bu cins bir bulmaca bir olur, iki olur, ancak yirmi olunca sıkıldım ben.
Halbuki ne de tatlı el çizimi grafikleri var oyunun. Baştan çok da potansiyelli olduğunu düşünmüştüm ancak gerisinde birebir tempoyu yakalayamadım maalesef. Mesela bir yerde iki tane dişli mi ne bulmak gerekiyordu bir bulmacayı çözmek için. Buldum. Bakıyorum bakıyorum vazife listemde hala 1/2 görünüyor ilerleme. Meğerse bunlardan birini Adara’ya geçtiğim bir anda almışım, karakterlerin envanterleri başka olduğu için oyun beni ikisini de bulmuş saymamış. Ne zamanki Adara ile o dişliyi yere atıp Greak ile aldım, vazife tamamlandı. Düzgün de sonuçta bir arada koşturuyoruz her yere, dişlileri de birlikte takacağız hatta. Töbeestağfurul…
Ah o toplantıda ben de olsaydım, açık denizlere yol alsaydım
Aslında fikir hoş lakin uygulama kısmı düşünceli ve hem de çok eksiği var Greak’in. Bir defa düşman sayısı çeşitlilik olarak çok az. Neredeyse hiçbiri özel bir taktik gerektirmiyor, üstüne gidip seri halde ateş düğmesine basınca, hele de tüm karakterlerimiz bir ortadaysa öldüremediğimiz kimse yok. Boss’lar biraz çeşitlilik sunuyor lakin hiçbiri sıkıntı değil. Bu oyuna metroidvania ögeleri çok yakışırmış lakin ne yeni yetenek kazanmak var ne ayrıntılı harita. Yalnızca ana bölgeleri görüyoruz haritada, kestirme yol açtıysak bu bölgeler ortasında git gel yapabiliyoruz o kadar. Karakter geliştirme yok, yalnızca bir iki vazife karşılığında öğrendiğimiz aşağı, üst ve şarjlı ataklar var. Yani her şey aceleye gelmiş, “sonradan ekleriz belki” denilip sonra da “böyle kalsın işte mis gibi” denmiş üzere duruyor.
Sevmek istedim, palavra yok. Bir bakıma sevdim de lakin bana fazla casual bir oyun üzere geldi. Beni zorlamayan oyunları pek beğenemiyorum; aklım oyunda kalmıyor, kısa müddette sıkılıveriyorum. Şu oyun bence o kadar harcanmış bir potansiyel ki, üzüldüm ya. Keşke çağırdıklarında o toplantıya ben de katılsaydım da yapmayın etmeyin deseydim.
