Bütün Nintendo oyunları ortasında bana konsolu olmasa da parti oyunlarını sevdiren oyun muhakkak Warioware oldu. Bir okur olarak elbette ki neden Mario Party değil de Warioware diye sormak en doğal hakkınız. Hatta ikisinin ortasındaki farkı da çok merak ediyor olmanız da doğaldır. Olay şu ki Warioware’in küçük oyunları Mario Party’ye nazaran çok daha kısa ve daha soyut oyunlar içeriyor. Örneğin bir küçük oyunda 5 saniye içinde devasa bir burun deliğini Wario ile tıkamaya çalışırken, 6 saniye sonra bu sefer başında 20 gözlük olan bir devasa hızın bütün gözlüklerini düşürmeye çalışıyorsunuz. Mario Party’nin masa üstü zarlı oyun mantığı da Warioware’de yok elbette. Bunun yerine kaybedenlerin üst üste dizilmiş kaplumbağalar üzerinde istikrarda kalmaya çalıştığı cezalı oyunlar var.
Yıllardır bu formda olan Warioware’lerin kimi taraflardan cep telefonundaki “Hyper Casual” oyunlara benzediklerini söylemek yanlış olmaz. Oyunlar kısa müddetli ve tek bir oynanış mekaniği üzerine odaklanmış oluyorlar. Warioware’in farkı tek bir kısma odaklanmak yerine oyuncuya süratli düşünmesini gerektirecek 200 küsür farklı küçük oyunu çatır çatır yığması. Serinin ben ve benim üzere pek çok hayranı için tek yapmaları gereken farklı oyunlar ve 4 kişilik modları biraz da stilize görsellerle cilalayıp çıkarmalarıydı. Nintendo’ya rahat batmış olacak ki bütün Warioware’in mantığı farklı oynanış mekaniklerine sahip karakterlerle baştan aşağıya değişmiş.
Bir oyun geliştiricisi olarak Wario
Warioware: Get it Together’da oyun yapımcılığına giren Wario ve ekürisinin oyuna gelen virüsleri içerden temizlemeye çalışmasına şahit oluyoruz. Söylediğim üzere oyunda farklı özelliklere sahip farklı karakterler var. Münasebetiyle tıpkı mini-oyunu farklı farklı formlarda deneyimlemek mümkün oluyor. Ana karakter Wario mesela jetiyle havada süzülüp yanlamasına akınlar yapabilirken arkadaşı 18 Volt olduğu yerden halkalar atmakla yetiniyor. Cricket ise Mario misali yalnızca zıplayabiliyor. Bu durumda kolay bir misyona her karakterin farklı tahlilleri oluyor. Örneğin bir yel değirmeninin çevrilmesi istendiğinde Wario jetpackiyle değirmenin kollarında daireler çizerken, Cricket yerden zıplayarak baş atarak kolları çevirmeye çalışıyor; 18 Volt ise değirmenin kollarına nişan alarak uzaktan süratlice değirmeni çevirebiliyor.
Kâğıt üzerinde birtakım karakterler daha tesirli üzere dursa da durum bu değil aslında. 18 Volt uzaktan isabet gerektiren küçük oyunları düzgün çözse de cam silme üzere hareket gerektiren vazifeleri çözerken zorlanıyor. Bu türlü sabit yahut hareketleri hudutlu karakterlerin bir de halka sorunu var. Karakter hareket etmek istiyorsa, etrafta bulunan halkaları vurarak tırmanması gerekiyor. Teoride yapılamaz değil ancak birebir platforma yalnızca zıplayarak çıkmak çok fakat çok daha kolay.
Tek bir güçlü karakterin olmaması ve farklı karakterlerin varlığı kadro mantığıyla dengelenmiş. Burada seçimler ne kadar mantıklı tartışılır çünkü hangi küçük oyuna kimin geleceğini kestirmek mümkün değil. Mona’nın bumerangı bir oyunda önemli bir dezavantaj olurken kimi oyunlarınsa saliseler içinde tamamlanmasına imkân verebiliyor. Bu yüzden çok uç adamlar yerine aşağı üst birebir özelliklere sahip zıplayıp, uçan kaçan tipleri seçmek daha mantıklı oluyor. Hangi oyunun geleceği bilinmediği için hepsinde düzgün berbat yönetim eden birilerini bulmak çok da mantıksız değil.
Farklı karakterleri oyuna ekleyecekseniz hepsinin enteresan ve eğlenceli olması gerekiyor. Ne yazık ki birbirinin alternatifi kimi karakterlerin ortasında bariz bir halde daha makûs olanlar var. Örneğin kaykayıyla durmadan, daima bir ileri kayan ve havaya yoyo atan 9 Volt ve havada süzülerek tam üstüne notalar yollayan Mic birebir tıpkı fonksiyonlara sahip. Bu ikili ortasından oyuncunun serbestçe hareket ettirebildiği Mic oynaması çok daha rahat ve kolay bir karakter olmuş. Warioware sizi birebir karakterleri kullandığınız için cezalandırmadığı üzere farklı karakterleri kullandığınız için de ödüllendirmiyor. 9 Volt üzere niş özelliklere sahip karakterlerin bir mucize olmadıkça gün yüzü göremeyeceklerini kestirim etmek bu yüzden güç değil.
Adam asmaca?
Ana kıssayı bir arkadaşınızla iki kişilik olarak oynamak mümkün. Bu modu 3 farklı şahısla oynadım ve hiçbiriyle tatmin edici sonuç alamadım. Warioware’in küçük oyunları oynayan kişi sayısına nazaran değişmiyor. Örneğin bir kılıcı kınından çıkarmak gerekiyorsa bunu tek bir karakterin yapması yetiyor. Bu yüzden birden fazla vakit konuşup “Benim karakter burası için daha iyi” diyen oyuncunun küçük oyunu çözmesine müsaade vermek daha uygun oluyor. Bunun eğlenceli olup olmadığından emin değilim. Ortaklaşa oynanış denildiğinde başımda canlanan imajın bu olmadığını az çok varsayım edebilirsiniz.
4 kişilik yan oyun modları ise genel olarak daha tatlı yapılmış. Tek bir oyuncu küçük oyunları oynamaya çalışırken, öbür oyuncuların ekranı sallamak yahut itmek suretiyle işleri zorlaştırmaya çalışmaları, 18Volt’larla ikiye iki plaj voleybolu oynamak üzere ziyadesiyle enteresan aktiviteler var. Buna karşın öne çıkan, her konut partisinde oynanacak ve oynayana “işte bu” dedirtecek bariz bir tercih yok. Bu kısmen üzücü zira adamlar yalnızca karakterleri kullanarak oynanan Smash Bros gibisi bir yan eser bile yapmışlar.
Warioware’i oynamayı bırakıp oyundan biraz uzaklaştığımda Get It Together’ın karakter sistemi yüzünden sunduğu tecrübeye ziyan verdiğini görüyorum. Çok oyunculu içerikte öne çıkan bir modun olmaması, oyunların karakterler yüzünden eskisi kadar sade ve okunabilir olmamaları üzere çok fazla sorun var. Warioware’i bu ülkede çok seven insanlardan biri olarak, Get it Together’ın alınmaması gerektiğini düşünüyorum. Şayet başınızın bir yerinde bir Warioware anısı kaldıysa yahut oyunu az çok başınızda canlandırabiliyorsanız bırakın o denli kalsın. Warioware: Get It Together, Nintendo’nun yakın vakitte maksadı bırakın 12’den vurmayı, dart tahtasını bile tutturamadığı ender oyunlardan biri olmuş. Tek umudum Warioware markasının bu türlü “olmamış” bir oyun yüzünden ziyan görmemesi olacak.
