Bunlar aradığımız Star Wars açık dünya deneyimleri olabilir mi sanki?
Geçen ay Ubisoft’un bize yaptığı özel sunuma dair izlenimlerimi yazarken “Kendim oynamadan kesin bir yanıt veremeyecek olsam da kimi izlenimler edindim” demiştim. Ubisoft da bu yazdığımı görmüş olacak ki (!) “Aaa! Çabucak ayarlayalım da oyna şöyle bir hoş, olmaz mı?” teklifiyle kapımı çaldı. Alışılmış ki bu türlü bir teklifi reddedemezdim. Bu sayede geçen aykinden çok daha donanımlı, 4 saatlik bir oynanış tecrübesiyle tekrar karşınızdayım Outlaws için.
Oyunun asıl girişinden çabucak sonrası olduğunu iddia ettiğim giriş sekansı pek klasik başladı. Kay’in muhakkak ki ortamlarda tartısı olan birilerinden çaldığı gemi Toshaal sistemindeki Toshara ismindeki aya çakılıyor. Varsayım edeceğiniz üzere gündemimizdeki birinci unsur gemiyi tekrar uçabilir hale getirmek ve aksi düştüğümüz her kimse onlar bizi bulmadan buralardan kaçıp gitmek. Gemiden inerken pek de güzel olmayan bir halde tanıştığımız rodian tamirci Waka bize yardımcı olabileceğini söyleyip bizi ayın başşehri olan Mirogana’ya yolluyor; biz de böylelikle kendimizi kartellerin ve Toshara’daki hata dünyasının göbeğine düşmüş buluyoruz.
Hikâyenin daha ayrıntısına inmeden ufak bir paragraf açıp başka hususlardaki birinci izlenimime de değinmek istiyorum. Öncelikle oyun birazcık cilasız gözüküyor, animasyonlar ve oynanış genel olarak makûs durmasa da yağ üzere aktığını söylemek de mümkün değil. Olağan hem oynadığımız sürümün oyunun yeni hali olmaması hem de internet üzerinden bağlanarak oynuyor olmamız ve tam da bizim oynadığımız sırada Londra’da yağan ağır yağmurun ortadaki ilişkiyi bir tık dalgalandırması üzere faktörler de var işin içinde. Lakin genel olarak hem oynanışın hem görselliğin birazcık daha cilalanmaya muhtaçlığı var üzere duruyordu -ki bu izlenimimi Ubisoft yetkilileriyle de paylaştım sonrasında zati.
Bunun dışındaysa… Outlaws nitekim de beklediğimin ötesinde bir oyun olmuş birinci izlenimlerime nazaran. Oynamadan evvel en çok endişelendiğim şey oyunun tekrar “klasik Ubisoft açık dünya deneyimi” sunma ihtimaliydi. Hani kuleleri açalım, haritanın her karışını bir şeylerle dolduralım, sandık açmadan iki adım atamasınlar ve neye koşturduklarını unutsunlar gibisinden, biliyorsunuz işte… Olağan 4 saatlik tecrübeyle söylüyorum bunu, ilerisi değişirse onu bilemem lakin en azından oynadığım süreçte durumun bu olmadığını görmek hoş. Massive Entertainment hakikaten de açık dünya (ya da bu noktada galaksi mi demek lazım, bilemiyorum ki?) konseptine yeni bir yaklaşımda bulunmak için uğraş göstermiş ve bunu katiyen fark ediyorsunuz.
Mesela bence bu bahisteki en büyük ve farklı yenilik, Kay’in rastgele bir “seviye” sınırlamasına sahip olmaması. Evet, yeni yetenekler natürel ki öğreniyorsunuz ilerledikçe fakat bunlar alışıldık “Seviye atladım, kazandığım yetenek puanını da bu yeteneğimi geliştirmeye harcadım” rutininde ilerlemiyor. Onun yerine birtakım yetenekler sizin nasıl oynadığınıza bağlı olarak gelişiyor. Mesela 5 tane düşmanı yakın dövüş atılımıyla 3 adedini de dikkatini dağıtmışken indirdiğinizde Fast-Talk diye bir yetenek kazanıyorsunuz. Size düşman bir karakter sizi fark ettiğinde ellerinizi havaya kaldırıp teslim olmuş üzere yaparak vakit kazanmanıza yarıyor bu hareket. Lakin olağanda bu tek bir düşmana işlerken, gidip de Toshara’daki barmen Bram’la aranızı âlâ tutarsanız bunun daha gelişmiş “Keep Talking” versiyonunu öğreniyorsunuz ve bu sefer etraftaki düşmanları da oyalayacak formda gelişiyor bu yeteneğiniz. Yeniden tıpkı barmene gidip Ironweave ve Coarseweave üzere gereçleri verdiğinizde azamî canınızı arttıracak bir kıyafet altı zırhı açıyorsunuz. Bu ve bunun üzere oyun boyunca kullanacağınız tonla yetenek direkt bu karakterlere ve oynayış üslubunuza bağlı olduğundan da bunları keşfetmek, çözmeye çalışmak taze bir tecrübe haline geliyor.
Sırf bu da değil, bilhassa son periyot Assassin’s Creed’lerinde tekrar öne çıkan suikasta nasıl yaklaşmak istediğinizi seçmek ve farklı farklı yolları izleyebilmenin bir uzantısı olarak misyonlara değişik tahliller getirmişler. Mesela Mirogana’ya birinci geldiğinizde Gorak ismindeki Pyke’la görüşmeniz gerektiğinizi söylüyorlar lakin muhafazaları sizi Gorak’ın yanına yaklaştırmadığı için alternatif bir yaklaşma yolu aramanız gerekiyor. Ben kendim oynarken en az 3-4 farklı yol gördüm. Bunda millete rüşvet yedirmekten tutun da tatlı lisanla ikna etmeye yahut kimseye gözükmeden girmemeniz gereken yerlere girip kurcalamaya kadar çeşitli opsiyonlar vardı. Yalnızca misyonlara nasıl yaklaştığınız değil, nasıl sonuçlandırdığınız konusunda da çeşitli seçimler yapabiliyorsunuz üstelik. Mesela tekrar bu bahsettiğim kısımdaki birinci büyük vazifenizde Pyke karteli içerisindeki bir hainin kimliğini keşfediyorsunuz. Bu bilgiyi Crimson Dawn’a vererek onlarla aranızı sıkılaştırmak, Pyke’lara karşı onlara bir avantaj vermekle direkt gidip Gorak’a söylemek ve Pyke’ların yanında olmak ortasında bir seçim yapabiliyorsunuz. Ki bu da beni karteller ortasındaki prestij sistemine getiriyor…
Outlaws’ın prestij sistemi de alıştığımızdan farklı. Daima daha güzele giden ve aşağı üst herkesle canciğer kuzu sarması olduğunuz bir dünya yok burada. Crimson Dawn’la güzel mi geçineceksiniz? Geçinirsiniz, o sorun değil fakat Pyke Syndicate’ın işine çomak sokmanız gerektiğinde (ki muhtemelen gerekecektir) bu sefer onlarla aranızın açılmasına sebep olacaksınız. Hutt Cartel’e iş yaptığınızda öteki bir kartel bundan hoşlanmayabilir ya da. Pekala “Hoşlansın, hoşlanmasın; bana ne?” diyebiliyor muyuz? Cıks, diyemiyoruz. Zira aranızın düzgün olduğu karteller size güvenip çeşitli yeni iş fırsatları sunuyor ancak çok limoni olduğunuz kartellerle de işler peşinize suikastçı takmalarına kadar kızışabiliyor. Dahası, onlar için yaptığınız vazifelerden çok daha düşük mükafatlar almak, o kartele çalışan tüccarların size kol üzere fiyat çekerek kazık atması üzere dezavantajlar da oluyor. Ortanızdan su sızmayan kartellerse “Canım, ne gereksinimin varsa alabilirsin bizim yerden. Ortamızda lafı mı olur?” diye bağrına basıyor direkt; tüccarlara “Verin Kay kardeşime %25 indirim!” diyorlar, yabancılara hiç göstermedikleri kimi şeyleri satmaya başlıyorlar ya da direkt düz “Bu ekipman tam senlik bak” diye ikram ediyorlar vs. Özetle kartellerle aranızın yeterli olmasını isteyeceksiniz ancak herkesle ortayı uygun tutamayacaksınız. Bu da bizi muhtemelen bir noktada çeşitli seçimlerle farklı sonuçlara götürecek diye iddia ediyorum.
Tabii kartellerin birçok bizi gördüğü yerde vibroçakıyla bıçaklamak istediğinden oynanışta zımnilik önemli bir yer tutuyor. Lakin Assassin’s Creed’deki üzere değil. Yani ben şu ana kadar çıkmış bütün Assassin’s Creed oyunlarında bir formda yapay zekâyı maymun etmekten büyük keyif alırım. Gülhis incelemesinde Mirage için “zor” demişti mesela fakat ben 10 tane muhafızı karşıma dizip “Siz artık şu duman bombasına hakikat öksürürken ben şu bıçağı karnınıza takıcam, anlaştık mı?” diyerek katliam yapıp durdum oyun boyunca. Ne keyifli ki benzeri şeyleri (en azından henüz) Outlaws’da yapmayı beceremedim. Birinci başlarda tekrar çok da güç gelmedi doğrusunu isterseniz fakat düşmanlar AC serisindekine kıyasla ziyadesiyle uyanık. Kafayı uzattığınız ya da azıcık patırtı yaptığınız anda işkillenerek gelip etrafı kolaçan ediyorlar. Birçok vakit da buluyorlar sizi, o yüzden Nix’i kullanarak dikkatlerini dağıtıp süratlice etkisiz hale getirmek temel. Başlarda bu halde bir tempo tutturdum ve azıcık itekleyerek de olsa ilerleyebildim. Fakat ancak bir İmparatorluk üssünü basmamız gereken bir vazifeye geldiğimde resmen düz duvara toslamış üzere oldum. Nasıl anlatacağımı da biliyorum aslında bunu. Assassin’s Creed’leri falan boş verin, bayağı bildiğiniz Splinter Cell tadında kapalılık sekansları yaşadım bu İmparatorluk üssünde -ki yani bunu yaşamayalı da şöyle temizinden aşağı üst bir 10 sene olmuştu herhalde. (En son aklıma gelen örnek Metal Gear Solid V: The Phantom Pain bu konuda) Hani gurur duymuyorum lakin 4 saatlik oynanış süremin galiba koca bir saatini İmparatorluk askerlerine karşı birebir savaşı vererek geçirdim, en sonunda bunun kısıtlı müddete sahip bir oynanış tecrübesi olduğunu hatırlayıp vazifesi iptal ettim. Lakin oyunun tam sürümü çıksın, daha hazır ve nazır bir biçimde bunun intikamını alacağım; hırs yaptım…
Keşfedilmemeniz gereken vazifeler dışındaysa Kay için uygun bir silahşor diyebiliriz. Yanından hiç ayırmadığı blaster pistol’u farklı özelliklerle geliştirebiliyorsunuz. Organik maksatlara farklı, robotik ve zırhlı düşmanlara farklı hasar vuran vuruş tipleri, düşmanı pat diye bayıltan lakin uzuunca bir geri dolum müddeti gerektirdiği için zırt pırt kullanamadığınız sersemletme modu üzere fonksiyonları var. Bulduğunuz modüllerle gönlünüzce de geliştirebiliyorsunuz. Birden fazla vakit bu silaha güvenecek olsanız da daha büyük ateş gücüne muhtaçlık duyduğunuzda düşmanların düşürdüğü silahları falan alıp kullanabiliyorsunuz da. Çatışma kısımları da tatmin edici anlayacağınız.
Bütün bunlara ek olarak bir de uzay savaşları ve uzay keşif kısmı var ki… Starfield’a taş çıkartır. Bunu bu kısımlar çok güzel olduğundan değil, Starfield çok yavan olduğundan söylüyorum gerçi. Fakat işin latifesi bir yana, hiç bekleme yapmadan hiper zıplama yapmak ya da bir gezegene inişe geçmek falan keyifli duruyor. Öbür gemilerle çatışma kısmı da hiç üzücü değil doğrusu. Gemiyi güzelce geliştirince neler değişiyor, neler ekleniyor onu da görmek lazım alışılmış.
Günün sonunda, nihayet oynamış olmam Star Wars Outlaws’a duyduğum heyecanı ve hevesi arttırdı. Klasik formülde bir açık dünya (tamam, dünya değil, galaksi!) oyunu beklerken karşımda üzerine baş yorulduğu aşikâr ve taze hissettiren, o hata dünyasının havasını sahiden solutmayı başaran bir oyun buldum. 30 Ağustos’a da şurada bir şey kalmamışken Kay’in macerasının devamını merak eder buldum kendimi, palavra yok şimdi…
