Tek boynuzludan ilah mı olurmuş? Olurmuş.
Son 5 yıl içinde tekrar tanınan olup, cinsten çokça ve kaliteli oyunlar göreceğimizi sanmadığım oyun çeşitlerinden biriydi taktiksel RYO’lar. Gerek tiplerin düzgünce birbirine girmesi olsun gerekse de oyuncuların geçtiğimiz on yılda taktiksel ve sıra tabanlı RYO’ları sıkıcı bulmasından kaynaklıydı bu durum. Hani dürüst olayım, 2019’da Fire Emblem: Three Houses’ın bu kadar ses getireceğini kestirim etmemiştim, 4 milyondan fazla satarak serinin en fazla satan oyunu oldu. Üstüne gelen Tactics Ogre: Reborn, Marvel’s Midnight Suns, Advance Wars 1+2 derken çeşidi tekrar canlı görmek, üstüne Odin Sphere ve 13 Sentinels: Aegis Rim’in geliştiricileri Vanillaware’in bu cinste yesyeni bir markayla gelmesi bir oldukça keyifli etti beni.
Eskiyi yenilemek, yeni moda
10 yıldan bu yana Vanillaware’in art planda geliştirdiği bir oyun Unicorn Overlord. Takafumi Noma, 2014’te bu oyunu konsept olarak Vanillaware kurucusu George Kamitani’ye sunduğunda, aklındaki plan 90’lardaki klasik taktiksel oyunların çağdaş versiyonunu yaratmaktı. Bunu bir epey başarılı formda yaptıklarını söyleyebilirim, zira oyunun her yerinden Ogre Battle (Queen müziği olan değil, ondan esinlenen seri) sosları akıyor.
Bunun en büyük örneği oyunun epik fantezi kurgusu. Tıpkı Ogre Battle üzere büyücüler, ruhbanlar, savaşçılar, prensler, hükümdarlar, canavarlar, elfler, hatta meleklerin olduğu bir cihan yaratmış Vanillaware. Kıssa olarak şayet epik fantezi tipinden bir şeyler tükettiyseniz biraz klişe gelecektir illaki. Zira kraliçe annesi öldürülen, akabinde kraliçenin en kıymetli şövalyelerinden Josef’le kaçan ve vakit ileri atladıktan sonra hem kendi vatanını hem de etraftaki başka vatanları berbatların elinden kurtarmak için bir özgürlük savaşına giren, Alain isminde güzel mi âlâ kalpli bir prens ana karakterimiz. Bir iki “Hmm, bunu beklemiyordum bak” dedirten an dışında cinsten ne bekliyorsanız onu sunan bir senaryo kelam konusu.
Vanillaware ayrıyeten oyunun evrenindeki olayları, karakterleri, yerleri dolu dolu okuyabileceğiniz bir de kütüphane koymuş menüye. Oyunun senaryosu klişe olsa da her yerinden ayrıntı ve emek akıyor oyunun kozmosunun inşasında. İşin hoş yanı da oyun bu kainatı sizin gözünüzün önünde inşa ediyor. Yarım saati bulan orta sahnelerle, boğazınızdan zorla “BAKIN NE HOŞ DÜNYA YARATTIK ÖĞRENİN HEPSİNİ ŞİMDİ” tıkamaya çalışmak yerine, birkaç farklı ve oyuncuyu sıkmayan prosedürlerle yapıyor bunu.
İlki yan vazifeleri. Unicorn Overlord’un bunlara “Yan Görev” diyerek oyuncu gözünde kıymetlerini düşürdüğünü düşünüyorum, zira aslında bu yan vazifelerin hepsi oyunda bulunan 60’tan fazla oynanabilir karakterin kıssasını ya da o yan vazifenin geçtiği bölgenin lore’unu ayrıntılandıran ve ana vazifelere göre daha ilgi cazibeli kıssa anlatımına ve olaylara sahip içerikler. Hatta birkaç tane yan vazife, evvelki yan vazifelerde verdiğiniz kararlardan etkileniyor. Bu türlü yan vazifeler daha fazla olsaydı daha memnun olurdum ancak eldeki yan misyonların kalitesi de bir oldukça uygun.
Bir öteki metodu de oyunun “İlişki” (Rapport) sistemi. Oyunda paralı askerler dışındaki ordunuzda bulunan her karakterin münasebet kurup, ahengini yükseltebileceği karakterler var. Şayet bu karakterleri tıpkı grupta kullanırsanız, ikram verirseniz ya da hanlarda bir arada takılırlarsa ahenkleri artıyor. Ahenkleri arttıkça da savaşlarda birbirlerine hem ek istatistik yükseltmeleri veriyorlar hem de bağları makul düzeylere ulaşınca kelam konusu iki karakterin ortasındaki birtakım sahneler açılıyor. Bu sahneler karakterleri detaylandırmasının yanı sıra, oyuncunun da bağ kurmasını sağlıyor. Ortalarında bağ olan kimi karakterlerin ahenk düzeyi olması olağan geliyorken, kimilerine “Ya bunlar ne alaka?” dediğim oldu. Mesela oyunun başından beri bizimle bir arada olan Lex ve Chloe ikilisinin bir ahenk düzeyi olması çok olağan. Lakin eski bir paralı asker olan Berenice ve daima övgü bekleyen büyücü Auch’un ortasında bir ahenk düzeyi olması enteresan gelmişti. Ve dürüst olayım, Berenice ve Auch’un sahneleri daha eğlenceli ve ilgi cazip geldi bana.
Oturup izlemekle de oluyormuş…
Unicorn Overlord’u birinci gördüğümde “sıra tabanlı” bir taktiksel RYO olacağını düşünüyordum. Ancak değil. İncelemenin evvelki paragraflarında da belirttiğim üzere, oyunun en büyük esin kaynaklarından biri Ogre Battle ve tıpkı onun üzere bir nevi Auto-Battler bir oynanışa sahip. Karakterlerinizi, ekipmanlarını, akınlarını düzenleyebiliyorsunuz lakin savaş kısmında ya izliyorsunuz ya da atlayıp direkt sonucu görüyorsunuz.
Oyunun oynanışının hoşluğu de burada yatıyor aslında. Taktiksel kısımları bir epey derin. Daha evvel de dediğim üzere, oyunda 60’tan fazla özel karakter, 64 tane kendinizin ayarlayıp özelleştirebileceği paralı asker, 11’i karakterlere özel olan 41 tane sınıf ve oluşturabileceğiniz azamî 5 kişilik 10 tane takımınız var. Bunların hepsini değerlendirebilmek, her durum için bir takım ayarlamak, hepsinin taktiklerini ve ekipmanlarını birbirleriyle uyumlu seçmek derken esasen bir sürü şey yapmış olduğunuzdan, “Ya keşke hangi saldırıyı yapacağını da seçseydim” dediğimi hatırlamıyorum hiç. Bunları zati yeniden bir sürü seçeneği bulunan karakter taktikleri menüsünden ayarlayabilmemiz bir yana, haritada komutlar verip sağa sola göndermek, süratli kararlar verip bölgeleri korumak, birbirleriyle etkileşimi düzgün olan takımları bir arada saldırtmak derken, oyundaki her savaştan tatmin olmuş bir halde ayrılmak yetti bana.
Unicorn Overlord’un taktiksel derinliğini başımdan geçen bir örnekle anlatabilirim aslında: Oyunun yan misyonlarının birini yaparken haritanın bir köşesine bir şey için gönderip, akabinde orada olduğunu unuttuğum bir takım düşman saldırısına uğradı. Canları var, dayanıklılık puanları kâfi ancak kurduğum formasyon düşmanı yenmek için pek de kâfi görünmüyor. Savaş başlamadan evvel oyun durup size düzenlemeniz için bir fırsat veriyor. Ben de dedim bir deneyeyim, tahminen çevirebilirim bunu. Birinci evvel grubun ön sırasındaki atlı şövalyemi geriye alıp, ejder süren şövalyemi öne koydum, böylelikle rakibin ön sırasındaki yerden saldıran şövalyelerin akınları etkisiz kılındı. Akabinde bu ejderli şövalyeme Dragoon mızrağı isminde bir mızrak verdim. Bu mızrağın kendine has, “Dragoon Dive” isminde, tüm sıradaki düşmanlara vuran ancak 2 atak puanı yiyen ve bir tıp bekleten bir saldırısı var. Dedim öndeki şövalyeleri temizlersek, gerideki büyücü ve ruhban kolay iş. Ve o denli de oldu. Bir silah ve bir karakter yeri değişimi kaybedeceğim çatışmayı kazandırdı bana.
Oyundaki çatışmalar sıra tabanlı olsa da harita üstünde denetim ettiğiniz kısımlar gerçek vakitli. Ve bir epey kaotik olabiliyor, tıpkı biraz evvel anlattığım anlardaki üzere. Mesela bir epey olağan giden bir savaşın orta yerinde bir anda hiç beklemediğiniz bir yerden pusuya düşebiliyorsunuz. Ya da ormanlık bir alanda savaşıyorsanız ve yakındaki kulelerde ekiplerinizden biri yoksa ormandan geçerken atağa uğrayabiliyorsunuz. Neyse ki oyun size durdurup, her şeyi denetim altına almanız için müsaade veriyor. Tam manasıyla gerçek vakitli olsaydı büyük ihtimal birçok savaşı en az birkaç kere yapmam gerekirdi benim.
Genelde kazanmanız için yapmanız gereken şey kolay: Düşmanın başkanını yen ya da tüm karakollarını ele geçir. Lakin birtakım savaşlarda kazanmanız için birden fazla seçeneğiniz ya da birden fazla yapmanız gereken şey oluyor. Mesela oyunun orta kısımlarında uğradığınız, Elflerin ülkesi olan Elheim’daki bir misyonda ilerleyebilmeniz için evvel ormandaki yangını söndürmeniz ve bir noktaya ulaşmasını engellemeniz gerekiyor. Ancak Fevrith’in “çöl ve kurak” ülkesi olan Drakenhold’daki bir vazifede resmen kule savunmacılık oynuyorsunuz ve savaşı kazanmak için ister düşmanın generalini yenmeniz isterseniz de düşman kuvvetler zayıflayana kadar kuleyi savunmanız yetiyor.
Biraz evvel verdiğim taktiksel derinlik örneğinde bahsettiğim dayanıklılık da bir oldukça değerli aslında savaşlarda. Kurduğunuz her grubun, başkanına bağlı olarak bir dayanıklılık puanı var ve hepsini harcarsanız takımınız hareket edemiyor ve ataklara açık hale geliyor. Tekrar doldurmak için de grubu dinlenme moduna alıp bir mühlet bekletmek, yakındaki bir karakolda durup savunma yaptırırken dayanıklılık puanlarını tekrar doldurmak ya da etrafınızdaki ekiplerinizden birinde varsa dayanıklılık puanı veren (ya da çalan) bir Valor yeteneği kullanmak üzere seçenekleriniz var.
Valor yetenekleri de aslında oyunun Overworld kısmındaki oynanışın büyük bir kesimi. Her sınıfın bir ya da birden fazla kendine has Valor yeteneği var ve bu yeteneklerin yaptığı şeyler karakteri terfi ettirdiğinizde daha da güçleniyor. Thief sınıfı Rogue olduğunda Valor yeteneğiyle çaldığı para ölçüsü yükseliyor, Sellsword’lar Valor yeteneğiyle yalnızca savaşçılar çağırabilirken Landsknecht olduklarında okçu da çağırabiliyorlar, Hunter’lar Sniper’a terfi ettiğinde Arrow Rain Valor saldırısı daha fazla hasar veriyor üzere. Natürel bu Valor yeteneklerini elinizde kâfi Valor puanı varsa kullanabiliyorsunuz ve Valor puanları tıpkı vakitte savaşa takımları dahil etmek için de kullanıldığından Valor yeteneklerini kullanmadan evvel biraz düşünmeniz daha mantıklı olacaktır.
Fevrith’i daha evvel bu türlü hoş görmediniz! (Çünkü birinci kere görüyorsunuz)
Vanillaware’in sanat üslubunu her vakit beğenmişimdir. Kendilerine has, pak ve canlı bir havaya sahip oluyor her vakit. Unicorn Overlord’da da bunun değişmediğini görmek hoş. Oyun iki boyutlu olmasına karşın, her yer canlı, atmosferine uygun, karakterler iki boyutlu hallerine ve animasyonlarının kısıtlı olmasına karşın orta sahnelerde verdikleri hisler ve hareketler nitekim tatmin edici. Şayet ki görsellikten beklentiniz “gerçekçilik” değilse, Unicorn Overlord’u görsel olarak hoş bulacağınıza eminim.
Müzikler ve seslendirme de bir o kadar uygun. İngilizce seslendirme takımında Ray Chase (Tales of Arise’ın Alphen’i, SF6’nın Guile’ı), Allegra Clark (P3R’ın Mitsuru’su, Apex’in Bloodhound’ı), Suzie Yeung (P3R’ın Fuuka’sı, FF7 Remake ve Reload’un Yuffie’si) üzere onlarca kaliteli isim var. Ana karakteri seslendiren Kylen Deporter da birinci başrolü için bir oldukça başarılı iş çıkarmış. Oyunun epik fantezi ortamı da İngilizce seslendirme için bir oldukça uygun. Soundtrack’ini de Vanillware’in 13 Sentinel: Aegis Rim’de birlikte çalıştıkları, bu sefer liderliğini Mitsuhiro Kaneda’nın yaptığı Basiscape grubu yapmış. Daha oyunu açar açmaz birinci savaşta çalan müzikten esasen taş üzere bir OST’nin sizi beklediğini anlıyorsunuz. Bir iki müzik dışında baştan sonra sevdiğim bir OST oldu Unicorn Overlord’unki.
Dürüst olmam gerekirse, Unicorn Overlord bu sene “aşırı heyecanla beklediğimgiller” listemde değildi. Yalnızca bakıp “Hmm, Vanillaware’in yeni oyunu geliyor, fırsat bulursam bakarım” ötesine geçmemiştim. Bu kadar seveceğim aklımın ucundan bile geçmemişti. Bir anda kendimi “Açık orta farkla bu sene oynadığım en düzgün oyunlardan biri” derken buldum. N’aptın sen bu türlü yeniden ey Vanillaware?
