Stellar Blade – İnceleme

Kılıç bir saça fakat bu kadar yakışır

NieR Replicant ve NieR Automata’nın akabinde sıklıkla düşündüğüm bir şey vardı: oyun dünyasının daha fazla NieR’e muhtaçlığı var. Alışılmış ki bir Yoko Taro olmak kolay iş değil, ancak anladınız işte beni. O oyunların verdiği hissiyatı, atmosferini, yeri geldiğinde absürtlüğünü yansıtan bir öteki isim daha yoktu bence. Pekala incelemeye neden bu türlü bir giriş yapma muhtaçlığı hissettim? Zira Stellar Blade, bana NieR’e en yakın tecrübesi yaşatmayı başardı ve ben bundan gerçekten acayip keyifli oldum.

Yanlış anlamayın, Stellar Blade tam olarak bir NieR-like sayılmaz. Mekanikleri, savaşları falan çok daha farklı. Lakin bir yandan da NieR’i kendine örnek aldığını hiçbir yerde saklamıyor ki buna yazı içinde vakit zaman değineceğim. Lakin şu da var ki Stellar Blade aslında bir çok oyundan bir çok ilham almış ve bunları birebir kazan içinde sahiden de nefis biçimde kaynatarak hoş bir çorba yapmış.

Sekiro var mesela, çın çın diye düşman darbelerini gerçek zamanlamayla savuşturmak oyunun savaş kısmının da temelini oluşturuyor. Sonracığıma Bayonetta var natürel ki, Bayonetta’nın mu at kuyruğu daha hoş Eve’in mi diye tartışabiliriz tahminen sonra. Yer yer God of War’a meydan okuyan boss öldürme sekansları var. Kendinizi Uncharted’da üzere hissettiğiniz yerleri var; Uncharted’da uçak vardı, bunda tren, birebir şey işte. Hatta inanmayacaksınız lakin bu çorbanın içinde Callisto Protocol tadı bile aldım ben. Hani şu Callisto’nun fragmanında da gördüğümüz o ünlü “kayarak aşağı gerçek giderken pervanenin içine paramparça olma” sahneleri vardı ya. Stellar Blade’in bir noktasında o anın bile benzerini yaşıyorsunuz.

Neyse, materyalleri saydığımıza nazaran artık tanımımıza geçebiliriz. Öncelikle hoşlar hoşu bir Eve’e gereksiniminiz var… Öhöm, neyse, ben biraz daha evveliyatından başlayayım en güzeli. Stellar Blade uzak gelecekte, post apokaliptik bir ortamda geçiyor elbette. Bir vakitler Dünya Naytiba ismi verilen birbirinden tuhaf yaratıklar tarafından taarruza uğramış ve tüm kentler harabeye dönüşmüş, hayatta kalan beşerler bin bir zahmetle uzayda kurulmuş olan Koloni ismindeki bir yerleşim yerinde toplanmışlar. Bu Koloni vakit zaman Dünya’ya gruplar gönderiyormuş, 7. Hava İndirme Mangası da bunlardan biri. Aslında Konuta de bu manganın bir üyesi.

|Oyunda birinci iş olarak Ayarlar’a girerek Otomatik Eşya Toplama özelliğini açın. Aslında bunu varsayılan ayar olarak açık bıraksalar daha düzgün olurmuş, zira öteki türlü yerde bulacağınız yahut düşüreceğiniz bin türlü eşyayı tek tek toplamaya çalışmak tam bir azap.

Görevimiz tüm manga olarak Dünya’yı neredeyse yok etmiş olan Naytibaları ortadan kaldırarak hem Dünya’yı hem de insanlığı kurtarmak. Lakin takımca daha Dünya’ya inmeden bile keklik üzere avlanıyoruz, Dünya’ya inince de bu av devam ediyor. İşte bu başlangıç tam olarak NieR Automata üzere. Onda da grupça Dünya’ya geliyor ve daha maksadımıza varamadan bir çok arkadaşımızı kaybedip kendimizi yapayalnız buluyorduk. Stellar Blade’de de birebiri oluyor. Geriye kalan iki şahıstan biri olan biz ve Tachy ismindeki arkadaşımız ile epeyce güçlü bir Naytiba’yı indirmeyi başardıktan sonra karşımıza bir Alfa Naytiba çıkıyor ve olanlar oluyor.

Kendimize geldiğimizde bizi savaş alanından kurtarmış olan Adam ile tanışıyoruz. Adam oyun boyunca bize fizikî varlığından fazla yanımıza verdiği dron aracılığıyla yardım ediyor. Tekrar geldik mi Automata’ya? Bu drone sayesinde haritalarda tarama yaparak düşmanların, kasaların, bize çeşitli bilgiler sağlayan insan cesetlerinin vs yerlerini öğrenebiliyoruz. Daha sonrasında menzilli hücum yetenekleri kazandığımızda bu drone bir anda kolumuza takıp düşmana mermi yağdırdığımız bir araca dönüşüyor. Yani oyunun yalnızca demosunu oynadıysanız Stellar Blade’in kılıçlı çarpışmalarına ek olarak farklı bir oyun şekli benimsemek isteyen oyuncular için menzilli akın seçenekleri de sunduğunu öğrenmiş olun. Ha lakin bu kullanımı çok rahat yahut çok tesirli bir seçenek değil bence, o yüzden menzilli atak kullanmanın zarurî olduğu iki Lenoive bölgesi dışında biz motamot kılıçtan devam.

Oyunun asıl başladığı nokta olan Eidos 7 haritası da aslında aldatıcı. Şöyle ki, Adam’ın bahsettiği Xion kentine ulaşmak için bu yıkılmış kentten geçmemiz lazım. Burası epey lineer bir harita. Zati bu esnada şimdi “harita” diye bir seçeneğimiz de yok, o yüzden biraz da kaybolmamızı engellemek için bu türlü bir tercih yapmış olabilir Shift Up. Bu “kapalı dünya” kısmında Adam’ın da yönlendirmeleriyle ilerliyor, irili ufaklı Naytibalarla savaşıp savaş taktiklerine aşina oluyor, oyunun zıplayabileceğimiz, tırmanabileceğimiz yahut gidebileceğimiz yerleri sarı boyayla işaretlemiş olduğunu görüp gülümsüyor, oyundaki ilerlemenin yalnızca koşmak ve savaşmaktan ibaret olmadığını, platform ve kolay de olsa bulmaca kısımlarının da olduğunu görüp çeşitliliğe seviniyoruz. Oyun ilerledikçe de daha evvel sevindiğimiz bu platform kısımlarına küfrederken buluyoruz kendimizi, lakin o kısma daha sonra geleceğim.

Stellar Blade’in oynanışı özünde bir soulslike diyebilirim, lakin sulandırılmış bir soulslike. Oyunun bonfire’ı olan kamplarda dinlendiğinizde yahut öldüğünüzde, bölgede öldürmüş olduğunuz tüm Naytiba’lar diriliyor örneğin. Her dinlenmede tekrar dolan sıhhat iksirlerine sahipsiniz. Bir anda 2-3 güçlü düşmanı üzerinize çekerseniz hayatta kalmanız çok güç, düşmanları mümkün olduğunca tek tek haklamanız gerekiyor. Boss dövüşleri muazzam ve bossların hareket tertiplerini öğrenip buna karşı ataklar yapmanızı gerektiriyor. Lakin mesela ölünce hiçbir şey kaybetmiyorsunuz, yalnızca en yakın kamptan (ve bazen de öldüğünüze yakın öbür bir noktadan) başlayıp yolunuza devam ediyorsunuz. Oyunun en sonları hariç hiçbir dövüş burnunuzdan fitil fitil getirecek kadar güçlü değil. Savaş mekanikleri Sekiro üzere dedik, fakat muhakkak Sekiro kadar sıkıntı bir oyun da değil. Yani sadece bu yüzden “acaba becerebilir miyim” diye düşünmeyin, elinizin çok çabuk alıştığını göreceksiniz. Üstelik yetenek ağaçlarında savuşturma ve gibisi yeteneklerin kullanımını kolaylaştıran yetenekler de mevcut.

Stellar Blade’in bence en etkileyici yanı savaşlarda akıcılık ve çeşitlilik. Bir sefer oyunda çok çeşit Naytiba (ve birkaç da dron) bulunuyor ve bunların birden fazla da kendine has özelliklere sahip. Kafadeşer isminde ufak bir Naytiba var mesela, bu yaratık en yakındaki cesedin içine girerek onu konak olarak kullanıyor ve oluyor size Deşikkafa. Bu Deşikkafayı öldürdükten sonra süratle Kafadeşeri de öldürmezseniz gidip öbür cesede giriyor, yeniden uğraştırıyor. Sonra yakınına gelince patlayan Denekler var. Derisi hayvan üzere sert ve güçlü Kirpomuzlar var. Çölde yerin altından giden ve bir anda yüzeye çıkarak sizi pusuya düşürmeye çalışan Çatalbaşlar var. Var da var. Natürel oyunun ileriki kısımlarında bir epey güçlü hissetmeye başladığımızda bu Naytibalara yeteneklerini sergileme fırsatı tanımıyoruz, lakin iş Seçkin ve Alfa Naytibalara, yani küçük boss ve bosslara gelince iş değişiyor.

Stellar Blade yalnızca “saldırıyı gerçek zamanlamayla savuştur” oyunu değil. Düşman ataklarına renk kodu koymuşlar ve bu renklere nazaran atılımlar yapmanız gerekiyor. Örneğin Sarı hücumdan savuşturarak değil kaçınarak kurtulabiliyorsunuz. Mavi atak gelirken yanlışsız vakitte L Yukarı+O kombinasyonuyla düşmanın ardına geçip vuruyorsunuz darbeyi. Pembe atak gelirken yeniden hoş bir zamanlama ve L Aşağı+O kombinasyonuyla geri kaçılıp uzaktan saldırıyorsunuz. Tüm bunları ‘mükemmel zamanlama’ ile yapmak önemli, zira aksi halde ya darbe yiyorsunuz ya da savuşturma yerine bloklamış oluyorsunuz ki bu da yeniden de sağlığınızdan götürüyor. Ayrıyeten yanlışsız zamanlamayla bu hareketleri yapmak gücünüzü de dolduruyor ve bu sayede Beta ve sonradan dan Hiddet akınlarıyla düşmanlara dünyayı dar edebiliyorsunuz.

Oyun yetenek puanı verme konusunda bir epey cömert olduğu için gereksiniminiz olan yetenekleri süratlice güçlendirmeniz kolay, hatta sonrasında puanınızı nereye harcayacağınızı bilemiyorsunuz. Natürel bu durum dümdüz ana öyküden ilerleyen değil de daha çok benim üzere gördüğü her yan vazifesi yapan oyuncular için geçerli 🙂

Bir noktada Stellar Blade’i God of War’a benzettim ya hani. Kimi vakit kendimi bir Valkür ile savaşıyormuşum üzere hissettiğim oldu, aşikâr bir düzeyde güç kazandığınızda oyunun boss savaşları birebir o tempoda geçmeye başlıyor. Öldüğünüz vakit tek seferliğine kaldığınız yerden dirilmenizi sağlayan BK Pompası var mesela, tıpkı Diriliş Taşı. Spoiler olmasın diye ismini veremeyeceğim ve oyunun ileriki safhalarında açılan bir yetenek ağacı var, L3 ve R3 düğmelerine tıpkı anda basarak birebir Kratos üzere bir öfke anı açabiliyor ve burada müddetiniz bitene kadar çeşit çeşit özel akınlar yapabiliyorsunuz. Bunları söylüyorum zira God of War’un savaş sistemini seven bir oyuncuysanız bu oyunun size de hitap edeceğini bilmenizde yarar var.

Oyunu oynarken o kadar çok bölük pörçük notlar tuttum ki, yazıya dökerken bazen toparlaması güç oluyor 🙂 Artık haydi tekrar Eidos 7’ye, daha doğrusu oradan ulaştığımız Xion’a gelelim. Xion insanların son kenti. Apaçık Matrix’teki Zion’a bir gönderme bence. Matris 11 ismindeki ‘kapalı dünya’ bölgesi de o denli. Xion birebir vakitte oyunun ana hub’ı vazifesi görüyor. Bu kentte birçok kişi yaşıyor, vazifeler veriyorlar, ekstradan vazifeler alabildiğiniz ilan panosu var, alışveriş yapabileceğiniz dükkanlar var, sonradan açılan bir berber bile var. Tüm bu yok oluş ortasında bir vaha, ana misyon için de son derece kıymetli bir merkez. Xion’da aldığımız vazifeler bizi evvel Çorak Toprak’a, sonra da Büyük Çöl’e götürüyor. Bu ikisi de işte oyunun “açık dünya” kısımları.

Açık dünya kısımlarında koskoca haritada istediğiniz üzere gezinmeniz ve birden fazla Xion’dan, kimileri ise bu dünyanın içinde karşılaşacağınız NPC’lerden alacağınız misyonları tamamlamanız mümkün. Buralarda çok sayıda kasa, bilgi toplayabileceğiniz cesetler, bulmacalar ve platform kısımları var. Şayet tamamlayıcı ruhta bir oyuncuysanız girilmedik delik bırakmamak isteyeceksiniz. Buralarda süratli seyahat sağlayan telefon kulübelerinin yerleşimi çok kâfi, ancak bunun dışında bir yerden bir yere ulaşmanın tek yolu koşmak. Neyse ki sprint atabiliyor, hatta kısa bir müddet rastgele bir düşmanın dikkatini çekmeden sprint atabilirseniz yeterlice sürat kazanan bir boost alabiliyorsunuz. Automata’nın sprint sistemini andırıyor biraz.

|Dronu geliştirirken önceliği tarama yeteneğinin bulunduğu sol kısma verin. Zira haritayı taramak oyun boyunca en sık kullanacağınız hareketlerden biri olacak, ne kadar süratli, ne kadar uzun olursa o kadar güzel. Menzilli silah özelliklerini sonra geliştirseniz de olur.

Bu açık dünyalar hakkında en büyük eleştirim ikisinin de çöl olması. Tamam bir istila sonrası yıkılmış bir dünya kelam konusu fakat her tarafımız da kum olmasaydı keşke. Güzel bir iki ağaçlık bölge, vahalar falan da var lakin bana yetersiz geldi. Daima kum, daima sarılık derken içim biraz sıkıldı açıkçası. Keşke farklı bir açık dünya kısmı da olsaydı diye içimden geçirmedim değil. Neyse ki ana misyon sırasında ziyaret ettiğiniz Abyss Levoire, Spyre 4 üzere başka kapalı dizaynlı haritalar ise en azından bir çeşitlilik sağlamaya yarıyor.

Hazır tenkitlere başlamışken daha yazının başında bile söylediğim platform kısımlarına geleyim bari. Yani, o iş olmamış be Shift Up. Yahu karşımdaki ipe atlıyorum, Meskene içinden geçip aşağı düşüyor ve hatta bazen yüksekte olduğumuz için ölüyor. Merdivenden ineceğim, tutunmadı diye aşağı uçuyorum. Sarı boyalı bir çıkıntıdan sallanma demirine atlayacağım, kolu çektiğim istikamete değil de kameraya bağlı saçma sapan bir yere zıplayıp aşağı uçuyorum. Neyse ki bu tıp kısımlar oyunun geneline kıyasla çok fazla değil, aksi halde hakikaten de hudut hastası olurduk kesin. Lakin can sıkıyor işte. Yalnızca bu da değil, eşyalarla ve cesetlerle etkileşime girmek için yanlarına gelip R2 düğmesine basılı tutmak lazım. Ancak işte o prompt bazen çıkmıyor, çıkana kadar açı aramak gerekiyor. Bazen mesela cesede çok yakınız diye çıkmıyor prompt, geri adım cet ata prompt arıyoruz. Tam manasıyla sinek ufak fakat mide bulandırır durumu anlayacağınız.

Stellar Blade’in ana kıssası hiç üzücü değil. Yani olağan çok da orjinal bir şey beklememek lazım, bu öykünün de benzerilerini daha evvel görmüştük fakat önemli olan anlatımı diyelim 🙂 Kıssa içindeki sürprizler yerli yerinde, gidişat da genel olarak merak uyandırıcı. Alışılmış bugüne kadar birçok twistler, kaç sürprizler görmüş oyuncular olarak bir noktadan sonra olabilecek şeyleri kestirim edebilmeye başlıyoruz lakin bu durum benim için öykünün keyfini azaltmadı. Tam aksine iddia ettiğim şey gerçekleşince ‘aha bildim işte’ diye ufak bir gurur anı oluyor. Bunun dışında kimi NPC’lerin kıssalarını ve yan misyonlarını de gerçekten çok başarılı buldum. Elbette ortada (çoğunlukla ilan panosundan alınan görevlerde) çokça “git ve bana şu eşyayı getir adamım” misyonları olsa da, bilhassa de Su ve Enya’nın (bu vazifenin sonunda Mukadderatın Ötesinde müziğini ve ona eşlik eden manzaraları kesinlikle izleyin), Kaya’nın, D1G-g2R’ın vazifeleri ve kıssaları çok ilgi cazipti. Bunlar dışında da örneğin bu yok olmuş dünyada bile eski tip yemekleri yaparak yaşadığımızı hissettirmeye çalışan Barry, bir umutla bulduğu tüm oyuncak ayıları toplayan Jett üzere küçük kıssalar de çok hoşuma gitti.

Oyun bana grafiksel olarak da istediğimi verdi valla. Aklınıza ne geldiğini biliyorum lakin kastettiğim şey o değil 🙂 Aslında demoyu oynadıysanız ne beklemeniz gerektiğini biliyorsunuz fakat genel olarak tüm karakterlerin tasarım ve görünüşleri dört dörtlüktü bence. Animasyonlar da çok akıcı, görsel açıdan rahatsız edici bir şeyle karşılaşmadım. Seslendirmelerde İngilizceyi tercih ettim, Türkçe altyazılar da sahiden çok uygundu.Müzikler bildiğiniz üzere Monaca’nın elinden çıkma. Bilmiyor muydunuz? Yahu Can o kadar demo izlenimi yazdı ya evvelki ay, orada uzun uzun bahsetti bundan. Ne kadar ayıp! NieR Automata ve NieR Replicant’ın da müziklerinin altında imzası olan Keiichi Okabe liderliğindeki Monaca bu soundtrackte de ortaya fevkalade bir iş çıkarmış. Haritada bölgeden bölgeye değişen dinamik müzikler kendini tekrar eden yapı da olsa da melodiler hoş olunca hiç sıkmıyor. Hele bir Çorak Toprak müziği var ki… NieR Replicant’ta da çölde çalan The Lost Forest’a biterdim, burada da bir çöl müziğine tav olmam şaşırtan olmadı doğal. Birkaç gündür sabah uyandığımda Çorak Toprak müziğinin başımın içinde çalıyor olduğunu söylemem müziklerin etkileyiciliğini özetler sanırım.

Bıraksanız daha paragraflarca bir şeylerden bahsederim ancak işte bir noktada da yazıyı bağlamak gerekiyor. Siz de benim üzere NieR sevenlerdenseniz ona en yakın tecrübe yaşayacağınız oyunlardan birisi Stellar Blade. Yapmaya çalıştığı birçok şeyi pek yeterli yapmış, aksadığı birtakım noktalar var lakin onları da bunun Shift Up’ın birinci AAA tecrübesi olmasına bağlayalım. Bu haliyle bile PS5’in son devirdeki en yeterli oyunlarından biri kendisi. Oynanışa alışır mıyım diye telaşınız varsa indirin ve demosunu bir oynayın, emin olun gerisi de sizi küçük bir kısım haricinde o denli ah vah dedirtecek kadar zorlamayacak.

♦ İnceleme puanlarımız ne manaya geliyor?