Psikolojik bir savaş alanı
Persona. Toplum baskısı. Scott Pilgrim. Kendini kabullenmek. Tony Hawk. Bollywood. Klâsik mutfak. Aile bedelleri. Hayır sevgili Oyungezerler, felç geçirmiyorum. Hür çağrışım tekniğiyle bilinçaltıma ulaşmaya da çalışmıyorum. Bunlar Thirsty Suitors’u özetleyen anahtar sözler.
Aralarından rastgele bir çift kelimeyi seçip oyun hayal edin dersem çok zorlanmayacağınızı varsayım ediyorum. Mesela Persona mekanikleriyle bir Scott Pilgrim oyununu hayal edebilirsiniz. Tony Hawk’ın birçok oyunuyla Bollywood birbirlerine uzak kavramlar değiller. Ancak hepsini bir ortaya getirmek gerçekten harika bir fikir ve büyük bir başarıymış. “Ama nasıl olur? Bu konseptler nasıl bir ortaya gelir?!” kanısıyla saçınızı başınızı yolduğunuzu görüyorum adeta. Çabucak açıklayayım:
Jala epeyce heyecanlı bir hanım kızımız. Heyecanlı derken diğerlerini pek düşünmeyen, sevdiklerini üzmekten çekinmeyen birisi. Birinci okuldan beri ilgi yaşadığı kim varsa herkesi üzmüş ve yıpratmıştır. En son yeni tanıştığı birisiyle büyüdüğü kasabayı ve ailesini terk edip kaçmış, iki yıl kimseyle konuşmamıştır. Birlikte kaçtığı sevgilisinden ayrılığından sonraysa özür dilemek, yanlışlarını telafi etmek ve geçmişiyle yüzleşmek üzere büyüdüğü kasabaya geri dönmeye karar verir.
Emotional damage!
Oyun tam olarak bu dönüş seyahati esnasında, Jala iç sesiyle atışırken başlıyor. Bu atışma esnasında boş durmuyoruz doğal. Kaykay denetimlerini öğrenirken bir yandan da iç sesimize yanıt yetiştirmeye çalışıyoruz.
İç sesinin laflarını yedikten sonra da rahat yok Jala’ya. Kasabaya ayağını basar basmaz üçüncü sınıftan beri kendisine aşık eski sevgilisiyle karşılaşıyor. Bu noktada Persona tesirini çok net görüyoruz: Ortalarındaki diyalog sıra tabanlı bir dövüş sistemiyle ilerliyor. Rakibimizi sözlerimizle incitmeye, zayıf noktalarından vurmaya çalışıyoruz.
Şimdi oyunu en çok sevilen J-RYO’lardan birisiyle karşılaştırdım diye muhteşem derin bir dövüş sistemi beklemeyin. Uygulamanız gereken strateji epey kolay. Rakibimize sataşıp makul bir duygusal duruma sokuyoruz, sonra duruma uygun olan bir özel taarruz kullanıp mümkün olduğu kadar çok hasar vermeye çalışıyoruz. Sataşmak ve özel akınları kullanmak mana yerine geçen irade gücünü azaltıyor. İradeyi kazanmak içinse düz akın ya da bir eşya kullanmanız lazım.
Dövüşler stratejik açıdan sığ olsalar da kolay olduklarından can sıkmıyorlar ve sayıları hayli az. 14 saatlik oyun mühleti boyunca bir defa bile yenilmemiş olmama karşın, 50 dövüş kazanma başarımını alamadım mesela. Ayrıyeten iki tarafın birbirine attıkları laflar, eğlenceli görseller derken izlemesi oldukça keyifli oluyor.
Oyunu bitirmeme yakın dövüşlerin zorluk düzeyini arttırma opsiyonu geldi lakin ben o ana kadar hayli güçlendiğim için pek bir fark göremedim açıkçası. Yeni başlayacaklar gönül rahatlığıyla bu seçeneği kökleyebilir diye düşünüyorum. Esasen çok sıkıntı gelirse bu ayarı her vakit değiştirebilirsiniz.
Yemekteyiz
Dövüşlerde zorlandığınız taktirde ayarlarla oynamak yerine bol bol yemek yiyebilirsiniz. Zira klasik güzelleştirme iksiri, mana iksiri üzere eşyaların yerlerini yemekler tutuyor. Yemeklerin kimilerini kent içindeki dükkândan satın alabiliyorsunuz ancak en etkililerini konutta pişirmeniz lazım.
Yemekleri annenin ya da babanın yönlendirmesiyle pişirmeye çalışırken her adımda karşımıza QTE küçük oyunları çıkıyor. Sevgili ebeveynlerimiz de beceremediğimiz taktirde yargı dağıtmak üzere karşımızda bekliyor. Burada can gitme ya da kaybetme üzere bir durum kelam konusu değil neyse ki. Yalnızca laf yediğimizle kalıyoruz. Bir de ortaya çıkan yemek o kadar tesirli olmayabiliyor. Yemek pişirme küçük oyunları tekrar etse de tıpkı dövüşlerde olduğu üzere, ortalardaki diyaloglar sayesinde hiç sıkmıyorlar.
Anne terliği saldırısı!
Jenerasyonlar ortası irtibat aracı olmanın yanı sıra, yemeklerin değerli bir işlevi daha var: Kültürü tanıtma. Jala’nın Sri Lanka’lı bir baba ve Hintli bir annenin kızı olduğunu en çok bu sekanslarda görüyoruz. Yemeğin Güney Asya’daki toplumlardaki değerini ağır bir formda hissettim oynarken. Ayrıyeten aile yapısını, toplumun beklentilerini, klasik rolleri şahane bir halde aktarmayı başarıyor Thirsty Suitors.
Bütün bunların ortasında beni en çok şaşırtan şey ise Hint ve Türk kültürlerinin birbirlerine bu kadar fazla benzemesi. Abartı düğünlerden çocuklara eş arayan teyzelere, görücü yordamı evliliklerden anne terliğine, toplumsal baskılardan çok muhafazacı ebeveynlere kadar her şey onlarda da varmış meğer. Üstelik kültürü anlatırken çok negatife kaçmıyor, oyuncuyu milliyetçi hislere boğmuyor ya da batıyı kötülemiyor. Türkiye’de milliyetçi hislere kapılarak oyun geliştirmeye çalışan gençlerin ders alabileceği bir çalışma olmuş bu manada.
Jala Jayaratne’s Pro Skater
Şimdiye kadar kaykay olayını geçiştirdim ancak sanırım gerçeklerden sonsuza kadar kaçamam. Hayatın acılarıyla yüzleşmemin vakti geldi… Hazırsanız yara bandını bir atakta CAART diye çekeceğim. Thistsy Suitors’un kaykay kısımları olmamış!
Açıkçası neden bu türlü kısımlar var diye düşündüm durdum oyun boyunca. Hani tematik olarak uyuyor, öyküye oturuyor falan lakin mekaniksel olarak çok sonradan ekleme duruyor. J-RYO oynarken bir anda kendimi THPS’e benzeri kaykay uğraşlarını yapmaya çalışırken bulduğumda tuhaf hissetmiştim. Bu mekanikler THPS kadar derin değiller. İstikrarla uğraşmıyoruz mesela. Bilhassa sonlara yanlışsız açılan birkaç tanesi haricinde çok sıkıntı bir şey de yok. Biraz vakit kaybı üzere hissettiriyor daha çok. Neyse ki bu gayretlerin çabucak hemen hepsi opsiyonel. Mecburi olanlarını da ulaşılabilirlik ayarlarından otomatik geçebiliyorsunuz.
Ulaşılabilirlik ayarları demişken bu bahiste geliştirici arkadaşları övmeden geçmeyeyim. Üstte bahsettiğim zorluk ayarının yanı sıra QTE’leri de tek tek ayarlayabiliyorsunuz. Ya farklı bir aksiyona atayabiliyorsunuz ya da büsbütün otomatiğe atayabiliyorsunuz. Şahsen B tuşuna seri basma işi biraz canımı sıktı. Seri basmak yerine tutmaya ayarladım ve çok rahat ettim. Oynarken rahatsız olduğunuz bir mekanik olursa bu ayarlara bir göz atın, kapatma ya da modifiye etme talihiniz olabilir.
Gerek öyküsü gerekse görsel üslubu ve müzikleriyle birinci sahneden beni içine çeken bir oyun olmuş Thirsty Suitors. Mekaniksel açıdan biraz tekdüze olsa da diyalogları ve karakterleriyle sonuna kadar eğlendirmeyi başarıyor. Benim için 2023’ün en renkli oyunlarından birisi olmayı başardı. J-RYO sevin ya da sevmeyin muhakkak denemenizi öneriyorum.
(Anne terliği saldırısı var ya bir kere! Öteki hangi oyunda anne terliği saldırısı gördünüz?!)
