Dünya yetmedi bir de Pandora’yı kurtaralım
Ubisoft oyunlarına karşı her daim bir zaaf besliyorum. Beni kocaman bir açık dünyaya bıraksınlar ben hayvanlarla güreşeyim, yer basayım, tırmanılmaması gereken yerlere tırmanmaya çalışayım. İnanılmaz keyif alıyorum bu durumdan. Natürel bu herkese nazaran bir şey değil lakin bilhassa Far Cry seven benim üzere değişik beşerler için şahane bir terapi yolu. Avatar: Frontiers of Pandora’nın birinci görüntüsünü gördüğümden beri de aklımda tek bir şey var; “UZAYDA FAR CRY!” nihayet oyun bitti ve hakikaten uzayda geçen bir Far Cry oyunu bitirmiş üzereyim.
Lakin olay örgüsü dünyadan Pandora’ya taşınırken Far Cry’ın çok güzel yaptığı kimi şeyler bizim mavi gezegende kalmış. Yeni maviliğin yenilikleri ise farklı olmaya çalışırken biraz bocalamış. Ayrıntılara değineceğiz lakin en sonda söyleyeceğimi en başta söyleyeyim Avatar: FoP herkesin keyif alacağı bir oyun değil.
First Person Explorer
Oldukça dramatik bir oyun başlangıcıyla bizi karşılayan Frontiers of Pandora daha birinci 5 dakikasında size “beyaz insan geldi, huzur gitti” hissiyatını vermeye başlıyor. RDA isimli insan kolonisi tarafından toplanmış bir avuç Na’vi’den birisiyiz. Geçmişimize dair hiçbir şey bilmeden bir okul sırasında insan dayatması bilgileri öğrenmek oldukça can sıkıcı bir durum. Aslında isyanın birinci filizleri de bu okul sıralarında atılıyor. Bir avuç lokal halkı eğitme sebebi ise alışılmış ki beyni yıkanmış askerler oluşturmak. Fakat beşerler içerisinde de hayli naif olanlar var. Bunlardan birisi de öğretmenimiz Cortez ve sonraki ismiyle Alma.
Alma bizleri elçi yapmak için eğittiğini sanıyor. Bu kadar naifliği en son Yeşilçam sinemalarında görmüştüm. Bir hellicarrier falan çarparsa gözleri açılır tahminen. Büyük bir vakit atlamasından sonra nihayet okul sıralarından gerçek dünyaya kaçmayı başarıyoruz ve önümüzde devasa bir Pandora haritası beliriyor. Okul isyanının akabinde oldukça vakit geçmiş ve direniş giderek güçlü bir hal almış. Tıpkı vakitte RDA de hiç olmadığı kadar acımasız hale gelip Pandora’yı sömürmeyi tam vakitli bir iş haline getirmiş. Açık dünyaya çıkınca bi gözlerim bayram etti. Hayatımda gördüğüm en hoş gözüken oyun Avatar: Frontiers of Pandora olabilir.
Her karesi bir sanat görünüm olan bir dünyadan bahsediyorum. Hatta ben oyunu bilgisayarda 1080p ultra ayarlarda oynadım. Bunu 4K deneyimlemek çok daha acayip bir tecrübeye yol açabilir. Bu atmosferde Far Cry oynamak şahane olacak diye düşünüyordum ki oyunun combatı ile tanıştım… İşte tüm bu hoşluklar bir anda yerini “eyvah” niyetine bıraktı. Tamam Na’vi ırkının mensupları insanların 2 katı uzunluğunda ve gücünde olabilir. Lakin bunu çeşitlendirmenin tek yolu MECHA kullanmak mı?! Hayır mecha çeşitlerini arttırıp düşman çeşitliliği yaratmaya çalışmak da oldukça komik olmuş zira çabucak hemen hepsi tıpkı formda devriliyor ve birçoklarının zayıf noktası da birebir yerde… İnsan düşmanlar ise Far Cry’da olduğu üzere hayli salaklar ve çok güçsüzler. Oyundaki en sıradan ok bile en baba insan düşman tipine tek atmayı başarıyor.
Na’vigasyon
Oyundaki silah çeşitliliği de 3 farklı ok, kemik atıcı, pompalı tüfek ve makineli tüfek ile hudutlu. Hal bu türlü olunca combatı üzgün gözlerle ardımda bırakıp oyunun bize asıl sunmak istediği kısma, keşif hissine yöneldim. Ne palavra söyleyeyim bu keşif hissine BAYILDIM. Harita alıştığımız çinko karbon oyunlardaki üzere yalnızca tek bir düzlemden ibaret de değil. Göklerin de hakimi olabiliyorsunuz ancak evvel bir yeri bitireyim göğe farklı geleceğim.
Pandora’nın kapıları büsbütün açıldıktan sonra biraz platform aksiyonlarıyla kainata alışmaya başlıyoruz. Hoplaması ve zıplaması hayli keyifli lakin birincil açıdan oynadığımız için dev cüsseli Na’vi karakterin tam hakkını verebiliyor muyuz emin değilim. Yeniden de birtakım dorukları FPS hileleriyle hop hop hop sekerek aşmaktan hayli keyif aldım. Bu devasa Pandora’nın kendine has bir bitki örtüsü ve iklimi de var. Bu ikisi oyunda oldukça değerli zira olmazsa olmazımız craft için hava durumu da hayli kıymetli.
Etraftaki hayvanları avlayıp çeşitli yükseltme eşyaları toplarken bitkiler, ağaç kısımları üzere eşyalar da hem yemek yapmak hem de silah ve üst baş üretmek için elzem. Bu avcı toplayıcılık Far Cry Primal’ın Ubisoft’un kanayan yarası olduğunu bir defa daha hatırlattı bana. Örneğin birtakım bitkileri toplamak için en ülkü vakit yağmurlu hava ve geceyken. Bir çalının en yüksek randımanı verdiği devir kupkuru bir yaz günü olabiliyor. Vakit içerisinde hayvanlar ve düşmanlar da dahil tüm bu bilgileri Avcı Günlüğü isimli bir veritabanında biriktiriyorsunuz. Avcı günlüğünün yanı sıra elinizdeki bir insan imali teknolojik alet ile de hack sistemi var oyunda. Bir küçük oyun tadındaki bu hackleme de vakte karşı a noktasından b noktasına gitmeye çalışıyorsunuz. Bir çeşitlilik olsun diye eklemişler lakin 5-6 sefer sonrasında o da büyüsünü kaybediyor.
İkran’ı Geri Çevirmek Olmaz
Gelelim oyunun en fantastik kısımlarından birisine, göklere! Far Cry’da helikopter alınca bir yerden bir yere uçarak gitmenin kolaycılığına alışmıştık. Fakat gökler daima bomboştu. İşte Pandora’nın gökyüzü alabildiğince dolu ve apayrı bir harita üzere. Tek dert bu göğü delme durakları BOMBOŞ! Öykü ilerledikçe bizim ana karakter ve sınıf arkadaşlarının Sarentu isimli kayıp bir ırka mensup olduklarını öğreniyoruz. Benim favori ırkım bu Sarentular oldu. Çünkü kendileri Pandora’nın meddahları ve diplomatları. Her yeri gezerek çeşitli kıssalar anlatıp, klanlar ortası çatışmalarda arabuluculuk yapan kayıp bir ırk.
Bir Sarentu olarak tüm klanları tek çatı altında insan işgaline karşı toplamak da bizim görevimiz. Eh hal bu türlü olunca cihanın gök koruyucularıyla haşır neşir olmaya başlıyoruz. Her biri farklı bir druid alt kolu üzere olan bu klanların size öğreteceği ve sizden öğreneceği çok şey var. İkran isimli uçan hayvanlar da bu klanın en temel özelliği. Birinci başta kayıp bir klandan geldiğimiz için biraz nahoş bakışlarla karşılanıyoruz fakat en sonunda İkran teklif ediliyor, eh İkran’ı geri çevirmek olmaz diyerek göklerde uçmaya başlıyoruz ve oyun yeni bir boyut kazanıyor. İsim de verebileceğimiz bu sempatik hayvana ben Katir ismini verdim fakat oyun boyunca katır diye seslendim. Hatta birçok vakit doruktaki yerlere “bundan sonra yola katırlarla devam edeceğiz” latifesini yaparak kendimi eyledim.
Gökyüzündeki kaya modülleriyle birlikte insanların radarları da çabucak pıt pıt belirmeye başlıyor. Bu radarları patlattıkça para ünitesi yerine de geçen patlayıcı ok üretiminde de kullanılan yedek modül kazanıyorsunuz ancak çok da elzem değil. Gökyüzündeki kayalar da birkaç keşifsel yan vazife dışında hayli kaliteli craft gereçleri bulunuyor fakat bu kadar hoş tasarlanmış bir gökyüzünü hayli harcamışlar. Şuraya birkaç ana vazife kısmı biraz aksiyon ekleseydiniz en azından Katir’in doruğundan ateş edebilme yeteneğiyle daha keyifli anlar yaşayabilirdim. Lakin dediğim üzere oyunun asıl olayı combattan fazla keşif hissi.
Pandora’nın Kutusu
Göklerin de hakimi olduktan sonra yeryüzünde daha da güçlenmek için oyunun en hoş gözüken yerinde yüksek zirvelerde Direhorse isimli hayvana binme müsaadesini de alıyoruz. Bu noktadan sonra etrafta dolaşmak 4 kat daha keyifli hale geliyor. Hele bu türlü süper gözüken bir yerde geriden gaz druid temalı bir müzik girince; “oyyyyy” diye bir ses çıkartmak hayli muhtemel, ben çokça çıkardım. Klanları yakından tanımak için çok sayıda yan misyon mevcut. Oyunun başlarında bir gazla bu yan vazifelerin hepsine koşmak istemeniz oldukça olağan ancak bi mühlet sonra ana kıssa tüm yan misyonlardan daha ilgi alımlı hale geliyor.
Zira bizi “okutmak” için alan insanların gerçek yüzünü öğrenmeye başlıyoruz ve kurtarılması gereken bir Pandora için gerilla savaşına girmeye başlıyoruz. Tıpkı Far Cry oyunlarında olduğu üzere bu savaşta bize uzaktan “şuraya git” denilse de her yere tek başımıza gidiyoruz. Tek başımıza outpostları ele geçiriyoruz ve oyun bayağılaşıyor. Outpostları ele geçirmenin tek hoş yanı atmosferi düzeltmeleri. İnsanların iğrenç makineleri etrafı kullanılamaz hale getiriyor. O yüzden outpostları alıp doğayı kurtarmak oyunun manzarasını de güzelleştiriyor. Zati oyunun en büyük artısı da süper imgesi.
Yan misyon çeşitleri ortasında büsbütün keşfe ve huzura dayalı misyonlar de var. Bilhassa memory painting vazifelerinde harika bir görüntüyü hafızanıza kazıyorsunuz büsbütün sakin bir müzik eşliğinde tabiatla iç içe bu misyonlar oyunun içerisinde şahane bir durak olmuş. Ayrıyeten Sarentu geçmişiyle bağ kurabildiğiniz totem vazifelerinde de tekrar harikulâde görüntüler ile ödüllendiriliyorsunuz. Oyunun verdiği silah, ok, üst üzere lootlardan çok gerçek mükafatların bu görünümler olduğunu idrak etmeniz gerekiyor. Zira Avatar: Frontiers of Pandora tam da bunu amaçlamış.
Özetle Far Cry’a karşı kuvvetli bağlarınız varsa Pandora’da geçireceğiniz vakitten inanılmaz keyif alacaksınız. Zira hakikaten uzak bir diyarda farklı bir atmosferi keşfetmek hiç bu kadar hoş gözükmemişti. Lakin ben oturayım şöyle aksiyon/macera oyunu oynayayım diyorsanız aksiyon kısmında çok büyük problemler mevcut. İleride yamalarla yeni düşman tipleri yahut varolan MECHA düşmanlara geliştirmeler eklenirse tahminen combat biraz daha eğlenceli olabilir lakin şu haliyle daima tıpkı düşmanları ok ya da teknolojik silahlar ile süratlice indirip ordan oraya koşup ateş etmek dışında bir şey yapmanıza gerek yok.
Gizlilik gerektiren misyonların yapay zeka kıtlığı nedeniyle ekstra kolay olması da dövüşmeden çok fazla yerden sıyrılmanızı sağlıyor. Lakin aksiyon faslı bitip yola Katır ile devam edince tüm bu saçmalıkları unutup atmosfer karşısında büyüleniyorsunuz. Lakin eski AC oyunlarındaki takip vazifeleri üzere manasız bir iz sürme vazifeleri silsilesi var ki insanı anında oyundan soğutabiliyor. Bir görünümün 40 saat hatırı vardır diyerek oyunun sonu da geliyor. Umarım Ubi oyun çıktıktan sonra bilhassa aksiyon kısmında içi dolu geliştiremeler yapar da bu şahane atmosferin tadını bir de kaliteli bir combat ile çıkarma bahtına erişebiliriz.
