Life Is Strange: True Colors – İnceleme

Birinci LiS oyunu çıktığından bu yana koskoca altı sene geçmiş yahu. Hayat nitekim de çok garip (kelime oyunu için özürler). Üstelik bu müddet boyunca çıkan birkaç LiS oyunu da Deck Nine ve yepyeni geliştirici Dontnod ortasında Square Enix tarafından bölüştürüldü. Bilhassa Chloe’nin merkezinde olduğu devam oyununun Deck Nine’a verilmesi ve mavi şimşek (!) Chloe’yi seslendiren sanatkarda değişikliğe gidilmesi insanları irrite etti falan filan lakin oyun bir halde beklentileri karşıladı. Öte yandan Dontnod’un tekrar geliştirici koltuğuna oturduğu ikinci oyun o kadar da beğenilmedi; hatta benim adaş sevgili Tatari oyuna 6’yı verdi geçti. En son baktığımda Metacritic ortalaması da 70 falandı. Yani bu türlü “Dontnod’da kalsaydı keşke seri” üzere bir durum da yok değişik bir formda bence.

Pekala tüm bu curcunanın üstüne True Colors nasıl bir oyun olmuş? Açıkçası hem yeterli yaptığı şeyler hem de makûs yaptığı şeyler var oyunun. Mutlaka bir birinci oyun değil yani. Ancak ufuktaki LiS Remastered öncesi Deck Nine’ın hem teknolojik manada hem de öykü anlatıcılığında hünerlerini gösterdiği ortalama üstü bir iş olarak tanımlayabilirim rahatlıkla kendisini.

Colorado’ya güzel geldiniz!

Evvela enteresan bir bilgi: Deck Nine da aslen Colorado’lu bir şirket, münasebetiyle bu bilgiyle bir arada True Colors için seçtikleri yer pek de sürpriz değil. Üstelik elemanlar kendi memleketlerini de pek uygun tanıtmış olmuşlar bu halde, zira True Colors’ın görselliği hem LiS hem de misal tıpta bir oyun olan Tell Me Why’ın çok çok çok üstünde olmuş. Olağan ki Colorado da alelade bir yer değil, kendi doğal hoşlukları zati göz kamaştırıyor fakat işte bunun düzgün bir görsellikle aktarılmış olması, oynayanın oraları ziyaret etme hevesini önemli manada arttırmış; en azından benim arttırdı diyeyim. Oyunun geçtiği Haven Springs kurgusal bir yer fakat ufak bir araştırmayla tipik Colorado kasabalarının birleşimi olduğunu göreceksiniz. Üstelik oyunda 2014’te esrar kullanımını yasal bırakan Colorado’nun bu özelliği de baya bir göz önünde, hatta değerli karakterlerden birisinin bu türlü bir dükkânı bile var. Yine her yerde Colorado eyalet bayrağını falan görüyoruz. Tekrarlamak gerekirse resmen turizm ajansı üzere çalışmış Deck Nine. Birinci bakışta nitekim ufak bir cennet imajı çiziliyor.

Pekala bu cennet kimlerden müteşekkil, oyun neyi anlatıyor? True Colors, gözetici aileye verilerek birbirlerinden ayrılmış iki kardeş olan Alex ve Gabe’in, yıllar sonra Gabe’in yerleştiği Haven Springs’te buluşmalarını mevzu alıyor. Açıkçası bu kısım Tell Me Why’a da birazcık benziyor. Hatırlarsanız orada da emsal bir kollayıcı aile ve başka iki kardeş muhabbeti vardı. Öte yandan, bizim canlandırdığımız Alex Chen’in yılları psikiyatrlarla, ilaçlarla falan geçmiş zira onu özel kılan bir yeteneği var. Oyuna ismini da bu yetenek veriyor çünkü kendisi etrafındaki insanların çok güçlü hislerini renkli bir aura olarak görebiliyor ve bu beşerlerle onların yerine geçecek tazyikte bir empati kurabiliyor. Mesela üzücü halde kızgın birinin etrafında alev alev parlayan kırmızı aurasını görebiliyor ve hatta o kişinin öfkesini içinde hissederek sağa sola saldırabiliyor. Olağan ki o bunu birinci başlarda yetenek olarak göremiyor, daha çok bir lanet üzere hissediyor zira “normal” bir hayat yaşayabilmesine köstek olmuş bu durum uzunca bir müddet. Sonuçta bir anda birini pataklarken bulabiliyor kendisini, o da haklı. Oyun boyunca bu yeteneğini daha da uygun kullanmayı öğreniyor neyse ki.

Bir yandan Alex’in biraz da kendini ve ağabeyini yine tanıması ve bir yerlere aidiyet hissetme isteği üzere bir “sil baştan başlama” serüveni de Haven’a gelişi. Bilhassa birinci kısım bu hissiyatı oynayana ziyadesiyle vermeyi başarıyor. Alex’in yaşadığı tüm ikilemleri, sudan çıkmış balığa dönme hallerini ve dahasını siz de birebir yaşayabiliyorsunuz. Bu ortada kısımlar demişken, yanılmıyorsam LiS serisinde birinci sefer tüm kısımlar birebir anda yayınlandı. Bence bu formda daha düzgün olmuş zira birazdan da değineceğim üzere ikinci ve üçüncü kısımların düşük temposu pek çok oyuncuyu oyundan koparabilirmiş maalesef. Her neyse, birinci kısmın sonunda o denli büyük bir kırılma anı yaşanıyor ki Alex’in tüm bu arafta kalma hali darmaduman oluyor ve kendisini yıllar yılı bir maden kasabası olarak anılmış Haven’ı adeta avucunun içinde oynatan Typhon şirketinin de dahil olduğu bir suç/gizem sarmalının içinde buluyor. Hasebiyle Haven’ın o kadar da “cennet” olmadığı yavaş yavaş ortaya dökülmeye başlıyor.

Kim kimdir?

Muhtemelen True Colors’ın en çok övülecek yanlarından biri yeterli yazılmış karakterleri olacak. Before the Storm’dan tanıdığımız ve FRP tutkusuyla farklı bir sempatik olan Steph de burada ve ana karakterlerden. Hatta kendisinin oldukça ön planda olduğu bir LARP (live action role playing) sahnesi var. Yeniden Jed, Charlotte, Riley, Mac, Eleanor ve Ryan üzere karakterler gerçek hissettiriyorlar ve yapacağınız seçimlere verdikleri yansılar de epey gerçek olmuş bence. Seçimler demişken, yeniden serinin alameti farikası olan farklı yollar burada da güzel işletilmiş üzere duruyor (LiS 2 istisnasını unutmayalım tabii). Kritik anlarda kimin yanınızda durduğu, kimin sizi yarı yolda bıraktığı vb. birçok konu birkaç kısım evvel verdiğiniz kararlarla belirlenebiliyor.

Karakterlerin bu kadar gerçek hissettirmesinin bir sebebi de muvaffakiyetle işletilmiş olan yüz mocapleri. Bazen karakterler tek bir söz etmeden dahi ne demek istediklerini bir bakışla veyahut bir dudak hareketiyle karşıdakine aksettirebiliyor. Mesela vaktinde birinci LiS için yapılan “Niye mocap yok?” tenkitlerini abartılı bulmuştum fakat burada yapılan işi görünce, bu tenkitlere geç de olsa hak verdim. Sahiden inanılmaz fark ettirmiş. Öte yandan bu durum ufak dezavantajlar da yaratmış. Bilhassa ikinci ve üçüncü kısımlarda tempo anlamsız biçimde düşüyor ve üstüne, güya geliştiriciler bu mocap işini oynayanın yeterlice gözüne sokmak istemişlercesine diyaloglar ortasına uzun sessizlikler ve haliyle bakışmalar vb. şeyler serpiştirilmiş. Üstelik bir yerden bir yere giriş çıkışlarda peydahlanan uzun yükleme müddetleri de işin tuzu biberi olmuş maalesef. Neyse ki tempo son iki kısımda tekrar yükseliyor da bu hissiyat oyunun bitiş yazıları görüldüğünde pek hatırlanmıyor.

Birtakım meseleler, birtakım hoşluklar

Grafikler muhteşem olmasına harika lakin kaplamalar nedense yavaş yükleniyor. Genelde bende çok gecikmeli yüklendiler -yani fark edilecek ölçüde- ve o sinematik etkiyi biraz olsa da kırdılar. Neyse ki genel olarak kaliteli görsellik bu durumu ufak bir eksi olmaktan öteye taşımamayı başarmış.

Her yeri incik cıncık etmeye duyduğum heves yalnızca oyunu inceliyor olmamdan ya da başarımları kovalamaktan (bu ortada başarımların açılması konusunda sorun yaşayanlar olduğunu duydum) kaynaklı değildi, önemli manada oyun sizi buna itiyor. Sanırım temelde Alex’in samimi hissettiren yorumları için yapıyorsunuz bunu, zira kendisi tanımak isteyeceğiniz bir karakter ve rahmet ki en saçma eşyaya yaptığı yorumla dahi kendisine dair bir modül da olsa bir şeyler keşfetmek mümkün. Tekrar serinin şu meşhur dalıp gitme anları da ziyadesiyle etkileyici ve başlangıçta bayağı övdüğüm o Colorado görünümleri bu işi daha da bir tatlı kılıyor. Uzakta göğe gerçek uzayan karlı bir zirveyi izlerken, artta hafif hafif çalan müziği ve Alex’in durum değerlendirmelerini dinlemek hayli keyifli olmuş. Birkaç defa ben bile dalıp gittim. Tekrar oyunun bütünündeki müzik kullanımını bir Tell Me Why’daki kadar etkileyici ve fonksiyonel bulmasam da kritik anlarda giren bilindik müzikler acayip vurucu olmuş. Alex’in bir yerde Radiohead’den Creep’i o denli bir çalıp söyleyişi var ki ne desem boş. Of ki ne of hülasa.

Langırt, arcade makinesi ve LARP

Oyunun oynanış kısmına geldiğimizde ise görünüm bir tık bulanıklaşıyor. Serinin öbür oyunlarında olduğu üzere burada da oynanış tarafında uzun uzadıya anlatılacak bir şey yok aslında lakin buradaki vaziyet o genel eşiğinde altında kalmış güya. Alex’in gücü her ne kadar değişik olsa da oynanışa tesiri yalnızca auraya odaklan ve ondan çıkacakları dinle halinde ilerliyor. Hani bir Max’te olduğu üzere vakti ileri-geri sararak çözebileceğiniz çok bir şey yok, her şey ziyadesiyle düz. Hani Tell Me Why’daki kapı bulmacası kadarı bile yok. Fakat işte etrafa ufak ufak serpiştirilmiş öteki şeyler var.

Birincisi dairemizdeki arcade makinesinde oynayabileceğimiz Pac-Man tadındaki Mine Haunt ismindeki oyun. Tekrar Steph’le langırt oynadığımız ve hayli saran bir kısım var. Bu langırt işi bayağı yeterli olmuş lakin zati langırt her halükârda saran bir aktivite, övgüyü burada oyuna vermek ne derece hakikat bilemedim 😀 Birkaç hoş ayrıntısı ve sondaki hayal sahnesi dışında LARP sahnesi de biraz çocuk bakıcılığı tadında olmuş maalesef. Yani oynanış açısından bir iki hoş fikir olsa da bence çok geri planda kalmış bu kısım.

Tekrar kimi anlarda yapmamız gereken işler çok angarya ya da anlamsız olabiliyor. Mesela bir yerde Riley ile konuşmamız lazım. Tamam, ufak kasaba lakin minik ayrıntılar keşfedebileceğimiz toplumsal medya hesabımız ve telefonumuz nedense bu anda devre dışı kalıyor. Niçin illa kasaba boyunca Riley’i aramak zorundayım ki ben? Aç bir telefon konuş. Ya da bir yere çağır, buluşun vs. Bir anda Riley’le buluşmam lazım deyip spesifik bir noktaya gitmek, onu aramak falan biraz tuhaf kaçmış. Tıpkı formda milletten sipariş almak, bilmem kimin kayıp viski şişesini, kedi oyuncağı ya da odamızda kıyafet aramaktan daha uygunları yapılabilirdi katiyetle. Öbür bir örnek olarak, birtakım hafıza meseleleri yaşayan çiçekçi teyzenin gününü hatırlamaya yardım kısımları da tekdüze olmuş. Aslında sanırım ikinci ve üçüncü kısımları düşüren de oynanışa en çok muhtaçlık olan anlarda bu üzere şeylerle karşılaşıyor olmak olmuş. Hani kıssa de tam bu sıralar tavsadığı için bu durum dikkat çekiyor, yoksa konular doludizgin gitse tahminen de bu kadar dikkatimi çekmezdi olumsuz manada, bilemiyorum. Alışılmış bunlar bir tarafa, sokaktaki rastgele insanların neler hissettiklerini okuyabilmek beğenilen bir ayrıntı olmuş. Herkes olmasa da birkaç kişi var bu türlü her yerde.

Yazıyı bitirmeden son kısma bir sefer daha farklı bir parantez açmak istiyorum. Senaryoda kimilerinin abartılı bulabileceği birtakım noktalar olsa da genel olarak bu son kısım hem Alex’in geçmişine daha bir daldığı hem de buradaki sekansların fazla etkileyici olması sebebiyle ziyadesiyle akılda kalıcı olacak bence. Oyunun düşen temposu son iki kısımda önemli manada toparlanıyor sahiden. Yalnızca buralar için bile Deck Nine’a şapka çıkarmak gerekir bence ve çıkarıyorum o şapkayı müsaadenizle.

Velhasıl LiS seven herkesin gönül rahatlığıyla talih verebileceği, hoş de bir öykü anlatan ve bilhassa LiS 2’ye nazaran çok çok daha uygun bir oyun olmuş. Muazzam görselliği ve hisleri aktarmada şahane iş çıkaran mocapleri, yeterli yazılmış karakterleri ile tipi sevenler kadar kıssa yüklü oyunları seven oyuncuların da göz atması gereken, kalburüstü bir iş muhakkak. Yazıda değindiğim ufak tefek problemlerine da nazarlık muamelesi yapalım bence.