I belong in a museum!
Indiana Jones, Mumya, Stargate… Sizde de bu cins keşif soslu fantastik macera çeşidine önemli bir hasret var mı yoksa yalnızca ben mi delirdim? Yalnız olmadığımı düşünmek istiyorum fakat nitekim de bu minvalde sinemalar, oyunlar güya yapılmıyor artık…
Hal bu türlü iken The Lamplighters League’i inceleme talihini havada kaptım, zira oyunun demosu tam da aradığım şeyleri vadediyordu. Karanlık bir sokakta iki gizemli yabancı, düşmanın elinden geri almayı başardığımız boş bir tarot destesini eksantrik bir beyefendiye teslim etmeye gidiyoruz… Art planda 30’ların binaları, kıyafetleri, araçları hakikaten de atmosferi tamamlıyor. Adeta Taksim’e ekip elbisesiz çıkılmayan yıllar, adam dövmeye bile grand tuvalet gidiyoruz.
Locke beyefendi bize reddedemeyeceğimiz bir teklif yapınca, Banished Court isimli bir şer odağına karşı savaşırken buluyoruz kendimizi. Banished Court, gayesi alışılmış ki de dünyayı ele geçirmek olan 3 farklı fraksiyondan oluşuyor. Bir okültist, bir Elon… ehm…yani teknokrat, bir de bu ikisinin yanında biraz soluk kalmış bir aryan ırkçısı daima bir koldan Dünya’nın Sonundaki Kule diye bir yere ulaşmaya çalışırken biz de Lamplighter League’in yokluğunda yerlerine bakan serseri tayfası olarak onların tekerine çomak sokuyoruz.
Buraya kadar kıssa pek doyurucu gidiyor, sonrasında neler olacağını heyecanla bekliyorum. Muhakkak ki bu paralı asker, hırsız, serseri tayfası olarak başlayan küme yavaş yavaş Lamplighter’s League üyelerine evrilecek ve aslında hepsinin pırlanta üzere çocuklar olduğunu göreceğiz sonra kol kola dünyayı kurtaracağız değil mi? Bilemiyorum… Çünkü 16. hafta itibariyle mevzuda önemli bir ilerleme kaydedilmedi. Ne eski Lamplighters League’e neler olduğunu öğrenebildik ne de karakterlerde önemli bir gelişim var. Birinci haftalarda 3-4 farklı karakterin bakış açılarını gördüğümüz konuşmalar da azalarak bitti üstelik. Artık varsa yoksa vazifeye git, kaynak topla, silah ve zırh al. Sonra daha fazla misyona git ve… bir saniye Ana Sofia’yı kurtardığımız yer değil mi burası?
Valla ele geçirsinler dünyayı da kurtulalım kardeşim, bu tekdüze hayattan güzeldir gibime geliyor bazen!
Fikir hoş, yer hoş fakat… daima bir şeyler eksik kalıyor
Çok hevesle başladığım öyküden maalesef beklediğimi alamadım velhasıl, gel gelelim bir sıra tabanlı stratejide her şey kıssa değildir. Bazen düşmanı sıra sıra dövmek de sevilir. Pekala onu sevebildim mi? Aslında evet. Zira The Lamplighters League bize üniteler değil, karakterler veriyor. Misyonlarını yapa yapa dünyanın çeşitli yerlerinden topladığımız bu karakterlerin hiçbiri birbirinin birebir değil. Daha oyunun en başında bile görebilirsiniz bunu. Daha savaş başlamadan düşmanın gerisinden sinsi sinsi yaklaşan Lateef, başka karakterlerin tırmanamadığı yerlere çıkabiliyor ve düşmanın saldırması için kendisinin bir kopyasını bırakabiliyor. Öte yandan İngrid direkt dövüyor, taktik maktik yok bam bam bam… Biraz eli ağır bir ablamız; karşıtı pis, düzü de pis. Düşmanı indirdikçe 1 aksiyon puanı daha kazanıyor, haliyle canını azalttığınız 3-4 düşmanın ortasına girip “Yeter bea!” çekmek için ülkü kişi kendisi. Etrafa saçtığı mermi ölçüsüyle Locke’un derin ceplerini bile boşaltabilecek dostumuz Eddie de eklenince birinci takımımız tamamlanmış oluyor.
Neden 3 kişi olunca tamam olduk? Zira haftada bir tane yapabildiğimiz ana vazifelere 3 kişi gidiyoruz fakat o misyonda birini kurtardıysak yanımıza süreksiz olarak katıldığından bazen sayımız 4’e çıkabiliyor. Vazifelerde iki modumuz var: Gerçek vakitli ve sıra tabanlı. Düşman bizi şimdi fark etmeden gerçek vakitli olarak etrafta dolaşıp keşif yapabiliyoruz. Bu noktada karakterlerinizin kullanabildiği bir ferdî yeteneği de var. Mesela Lateef düşmanlara arttan yaklaşıp tek atakta yere serebiliyor. Eddie ise düşmanın ilgisini çeken ve üzerine basınca öldüren bir çeşit mayın atıyor. Bu özellikler sayesinde savaşa girmeden evvel düşman sayısını güzelce azaltıp, ileride başımıza bela olması beklenen tipleri ortadan çıkarabiliyoruz. Olağan ileride bu tuzakların hepsine bağışıklığı olan özel düşmanlar piyasaya çıkmaya başlayınca gruptan uzak bir halde dımdızlak ortada da kalabiliyoruz. Açıkçası oyun büsbütün sıra tabanlı olsaydı ya da durdurup karakterlerin yerini güzelce ayarlayabiliyor olsaydık bu kısımlar çok daha keyifli olabilirmiş. Sıra tabanlı dövüş kısmına bir lafım yok, haritaların biraz birbirine fazla benzemesi ve çoklukla düz yerde savaşılıyor olması dışında strateji açısından doyurucu bir oynanış sunuyor. Düz yerden kastım “Şu otomobilin üstüne çıkayım da yüksekten ateş edeyim, düşmanın durduğu binayı çökerteyim” üzere aksiyonlar yok. Sonlu sayıda gözcü kulesi var bunların da etrafı açık olduğu için karakterlerinize siper vermediğinden ötürü fonksiyonları hayli düşük.
Düz tabanda de olsa oynanış çabucak tekdüzeleşmiyor. Çünkü yeni karakterler eklendikçe farklı kombolar yapmaya başlıyorsunuz. Ve her ne kadar yeni gelen karakterler eskilerinden çok daha fantastik yeteneklere sahip olsa da hiç bir karakter çöpe gitmiyor. Birtakım karakterlerin birbirlerini destekleyen yeteneklerine puan verirseniz çok tatlı sinerjiler yaratabiliyorsunuz. Mesela Eddie’nin Light’em Up yeteneğiyle 4 düşmanı daha kolay vurmak üzere işaretlemesi (“marked” statüsü) ve keskin nişancı Purnima’nınsa bu işaretlenmiş düşmanları vurduğunda aksiyon puanı kazanması üzere. Natürel bununla da kalmıyor konu, yazının başında bahsettiğim boş tarot kartları da işin içine giriyor çünkü.
Bu sihirli boş tarot kartları, misyon sonunda size rastgele bir yetenek olarak geri dönüyor. İster bu yeteneği vazifeye gönderdiğiniz 3 şahıstan birine atarsınız, isterseniz de kartı çöpe atıp Mürekkep olarak biriktirir ve daha sonra beğendiğiniz bir kartı güçlendirmekte kullanırsınız. İleride kurtaracağınız “Dost” bir karakter bu kartların daha az olanlarından kazanmanızı da sağlayabiliyor. Bu kartları sakın yabana atmayın, düşmanı sersemleten ya da etrafı ateşe veren hücumlardan tutun da yoldaşlarınızı düzgünleştirmeye kadar değişik değişik versiyonları var ve ekip oyununuzu değişik bir hale getirebiliyorlar. Bilhassa de kendi yeteneklerinin bekleme mühleti uzun olan karakterlerde adeta kurtarıcınız oluyorlar.
Dost dost diye kacını kurtardım…
Göreve gönderebildiğimiz yol arkadaşları haricinde bir de “Dost” karakterler var zımnî sığınağımızda. Bunlardan bir tanesi size silah ve zırh geliştirmeleri yaparken oburu sıhhatiniz ve stresinizle ilgili ekipman ve yetenekleri sağlıyor. Gerilim mi? Evet, çünkü dünyayı kurtarmak gerilimli bir iştir. Oyunda da gerilim kıymetli bir yer kaplıyor. Düşmanlarınızı gerilimlerini arttıracak yeteneklerle patlama noktasına getirip sonra bam diye öldürebiliyorsunuz. Fizikî olarak çok düzgün durumda olsalar bile! Olağan dikkat etmek lazım, birebirini onlar da size yapabiliyor. Şayet bir karakter vazifede gerilim krizine girerse sahip olduğu tarot kartlarından birini bloklayan ve üstüne sizi daha da zora sokacak dezavantajlar veren bir gerilim kartı kazanıyorsunuz. Neyse ki birkaç hafta dinlenince geçiyor bu gerilimler, elinizde bol bol karakter olacağından bir iki adedini dinlendirmek çok da külfet olmuyor ve sizi biraz daha farklı karakterleri kullanıp yeni şeyler yapmaya da itiyor doğrusu.
Son olarak da az evvel bahsettiğim üzere tarot kartlarınızla ilgili geliştirmeleri yapabileceğiniz bir dost bulunuyor. Bu şahısların hepsini haftalık gittiğiniz vazifelerle kurtaracağınızdan ötürü süratli olmanızı tavsiye ederim. Çünkü âlâ ekipman hayat kurtarır. Olağan bir yandan da gözünüz 3 düşman fraksiyonunun saatlerinde olmalı. Fraksiyonlar belirli bir puana ulaştıkları vakit bir eşiği geçiyor ve düşman ünitelerinin gücünü arttıran özellikler kazanıyorlar. Sonrasında kendilerini sabah akşam dövseniz de bu eşiğin gerisine düşüremiyorsunuz. Haftalık misyonunuzun haricinde açılan yan “araştırma” vazifeleri sayesinde en son geçtikleri eşiğe kadar geri dönmelerini sağlayan bonus misyonlar kazanmak mümkün fakat. Bunların istikrarını hoş ayarlamak gerekiyor. Sistem çok keyifli olsa da oyun bu size anlattıklarımı tabir etmekte zahmet yaşıyor. Birtakım şeyleri denedikten sonra “Aaa demek ki bu türlü oluyormuş” diyorsunuz ki bu düşük düzeylerde düşmanınıza gereksiz avantajlar vermenize sebep olabiliyor.
The Lamplighters League güya çok düzgün bir fikirle yola çıkmış ancak yolda yapılan yanlış seçimlerin kurbanı olmuş üzere duruyor. Kullanıcı arayüzü pek dost canlısı değil, düşmanların neye güçlü olduğunu takip edebileceğiniz bir kaynakça bulunmuyor. Seçtikleri karikatürize karakter üslubu da bence oyunun temasına hiç mi hiç gitmemiş. Fantastik soslu maceraya bence realistik bir usul çok daha fazla yakışırdı. Esasen karakterleri yakından gördüğümüz tek yer sığınak olduğu için bunun bütçeye ek bir yük bindireceğini de sanmıyorum. Bu şekil bir oyundan daha etkileyici müzikler beklerdim, o açıdan da beklediğimi bulamadım. Demek istediğim o ki, The Lamplighters League sıra tabanlı strateji sevenler için hoş bir oyun. Lakin gibisi başka oyunların ortasından sıyrılıp ismini Yılın Oyunları kategorilerine yazdıracak sihirli dokunuşa sahip değil. Bu yüzden de maalesef yarattığı beklentiyi karşılayamıyor ve bir nebze hayal kırıklığı oluyor benim için.
