Daha süratli, daha uygun, daha… Hayalet?
İlk Ghostrunner’dan çok keyif alarak ayrılmıştım. Ufak tefek teknik sorunları vardı ancak göz arkası edilebilirdi. Zira güzel düzey tasarımı ile eğlenceli oynanışın kaliteli bir harmanıydı. Bu bir oyun olduğu için fiyat/performans yerine fiyat/içerik demeyi tercih edeceğim parametre çok berbattı, kabul fakat nitekim çok eğlenceliydi. “Tek yersin, tek atarsın” mantığının üç boyutlu bir haritada, o denli rastgele yerleştirilmemiş düşmanlarla deneyim etmek butik bir burgerciden yemek üzereydi. Yeniden süratliydi, tahminen doyurucu değildi fakat inanılmaz hoştu.
Ghostrunner 2’de işler artık sözün tam manasıyla bir “fine dining”e dönüşmüş durumda. Elimizde her açıdan, HER AÇIDAN Ghostrunner 1’den çok daha güzel bir oyun var. Bu husus hakkında üç teorim var: 1. Grubun aklındaki eseri koymak için bütçeleri yetmedi ve birinci Ghostrunner’la biraz bütçe edinerek ikinci oyunu hayallerindeki üzere yaptılar. 2. One More Level, birinci oyuna dair bütün tenkitleri okuyup ikinci oyunlarında bunu çözecek kadar manyak. 3. Bir periyot internet meme’i olarak hayatımızda bulunan şahane bir kelam: Why not both? Birinci oyunda sevmediğiniz her ne varsa ikinci oyunda bunu bir formda gidermişler. Pekala birinci oyunda neyi sevmedik ki ikinci oyunda bunu gidermişler?
Sevimli hayalet Casper
One More Level’a özendim ve ben de birinci Ghostrunner incelememde yapamadığım latifeleri yapmaya karar verdim. Mesela bu gördüğünüz birinci başlık bunlardan biri. Her neyse, cıvıklığı bir kenara bırakacak olursam… Birinci oyunda kıssası ve anlatımı “Ya Cyberpunk temada üç boyutlu platform yapmak istiyoruz lakin öykü için çok da bir şey uyduramadık” formundayken Ghostrunner 2’de bunun yakınından bile geçmiyor. Öyküsünü anlatmak konusunda inanılmaz istekli bir oyun var karşımızda. Her vazifeden sonra NPC’lerle etkileşime geçebildiğimiz bir hub, ekstra diyalog seçenekleri, sinematik sahneler, sanatsal bir anlatım seçimi… “İlk oyundan on, yirmi kat daha iyi” diyeceğim de sıfırın kaç katını alırsanız alın sıfır çıktığından o denli bir şey diyemiyorum ehehe.
Hikayenin anlatımına dair ufacık bir sorun var: Ben, içerisi beni öldürmeye ant içmiş düşmanlarla dolu güçlü bir parkurda diyalogları dinleyemiyorum. Kimi vakit düzeylerin içinde de karakterlerin kendileri ortasında konuştuklarına şahit oluyoruz. Hatta diyalogun ortasında ölürseniz kaçırdığınız kısmı tekrar yakalayabilmeniz için birazcık geriden başlıyor. Olağanda bu tip şeylerde kendime yüklenmekten çekinmiyorum (SEN KAÇIRDIN DİYALOGU İŞTE, SENİN SUÇUN!! halinde, biraz sert) ancak Ghostrunner 2 sahiden ufak bir dikkat dağınıklığını affetmiyor. O yüzden bu sefer ben biraz sert yapacağım: SENİN YÜZÜNDEN KAÇIRDIM DİYALOGU İŞTE GHOSTRUNNER 2, SENİN SUÇUN!!!
İzin verirsen bi’ orta sıkılmayı düşünüyorum
İlk oyunda epey kısa bir ekran müddeti olduğu için Ghostrunner üzerinize bütün numarasını boca ediyordu. Kısa bir mühlet içinde bütün yeteneklerin kilidini açmış oluyor, biraz tadını çıkarıyor, akabinde da oyunu bitiriyordunuz. Ghostrunner 2’de ise… Oyun bayaaaa bir uzamış. Bu durum da çok değerli iki şeyi çözmüş. Birincisini esasen bahsettiğim şeyden de anlayabilirsiniz ki, oyun tüm numarasını size çabucak satmıyor. Ne vakit ki bir yetenekten, platform trick’inden ve hatta düşman tipinden sıkılmaya başlasanız oyun size çabucak yenisini gösterip deri palto giyen bir “masum bir satıcı” üzere “Geldiği yerde bunlardan daha çok var” diyor. Bir defa bile badireden “Of…” dediğimi hatırlamıyorum ancak aptal saptal yerlerde öldüğüm için huduttan birkAÇ DEFA “AAAAAAAAAAA!!!!!!” DEMİŞ OLABİ-
*sistem yine başlatılıyor*
Ghostrunner 2, bu inceleme yazısının tersine (ehehe) tempo konusunda şahane bir iş çıkarıyor. Sözün tam manasıyla bir roller coaster deneyimi… Evvel bam güm adam kesiyorsunuz sonra gidip birkaç bireyle konuşuyorsunuz. Üstten aşağıya bırakıldınız. Akabinde kısım başlar başlamaz parkur yeteneklerinizi konuşturuyorsunuz, ki burada da tren üste yanlışsız tırmandı. Ve tekrar aksiyonun göbeğindesiniz! Bir defa daha üstten aşağıya bırakıldınız. Tek sözle şahane bir his. Üstelik yalnızca yaya olarak da değil, bu tempoya aşikâr başlı kısımlarda sürebildiğiniz motosiklet de eklendi mi 12 yaşlarında bir çocuğun lunapark cümbüşüne çok yakın bir deneyim yaşıyorsunuz.
İYİ DE BENİM A2 EHLİYETİM YOK Kİ
“Aksiyonun göbeğindesiniz” diye kestirip atmış üzere oldum fakat hayır. Ghostrunner 2’de o denli aksiyon sekansları var ki kalp ritmim bozuldu. Bunu çok uzun müddettir hissetmiyordum, nitekim çok yeterli geldi. Çok kritik bir zıplamayı yaptıktan sonra başarılı bir dash atmak ve düşmana çullanmak lakin bu kadar âlâ hissettirebilirdi. Ayrıyeten motosikletle o denli bir kaçma sekansı var ki oturduğum yerde motosiklet ile birebir hareketleri aldığımı fark ettim. Motorun birkaç eğimli yüzeyde sıkışması dışında da hiçbir sorunu yoktu bu ortada. O denli bir durumda da R’ye basarak kısmı son checkpoint’e sıfırlayabildiğimiz için rastgele bir sorun teşkil etmiyor.
Aksiyonun en tepesi olağan ki boss savaşlarından bekleniyor lakin durum pek de o denli değil. T-073-M isimli makine hariç birinci oyundaki boss savaşları da şahane değildi artık dürüst olmak gerekirse. Uzun lafın kısası ikinci oyundaki boss’lar birinci oyundan daha yeterli fakat hâlâ kâfi değil. Spoiler olmaması için ayrıntı vermek istemediğim bir motosikletli boss savaşı, oyundaki açık orta favorim. Bir orta son boss sandığım bir savaş vardı, pek keyif almadım fakat komplike oluşu takdire şayandı falan… One More Level’in Ghostrunner 3’te bunu düzeltmesi yok mu pekala ya?!
Ghostbusters (Bu latifeyi çok düşündüm)
İlk oyunun incelemesini bitirirken fiyatının ne kadar kıymetli olduğuna dair kısa bir sohbet etmişim. Ben… Ben artık saldım bunu büsbütün ya. Artık burada tekrar bu mevzuyu açıp canınızı sıkmak istemiyorum. Sonuçta oyun oynamamızın çok büyük bir nedeni eğlenmek. Bir öbür deyişle biraz da olsa sıkıntıdan tasadan kaçmak için oynuyoruz. Yanlış anlaşılmak istemem, bunu normalleştirmedim asla. Toplumsal medyada “[en çok sevdiğiniz oyunun ismi here] 2000 lira olsa bile bedel.” yorumlarını görünce insanın şuurlu tüketici olma hevesi kaçıyor diyelim.
Konuyu felaket dağıtım özür dilerim lakin şu ufak mevzuyu anlatmasaydım içimde kalırdı… Ne diyorduk, heh! Ghostrunner 2; çok hoş cyberpunk atmosferi, müzikleri, farklı metotlarla oynama özgürlüğü sağlayan düzey dizaynları, şahane ayarlanmış temposu ve insanı deneme yanılma yapmaya hırslandıran oynanışıyla hayalet’tiğinizden daha âlâ bir oyun. (Koşar ayak berbat bi’ latife daha yapayım dedim ya… YES BURADAN DA RUNNER’A SELAM ÇAKTIM, HOŞÇA KALIN!)
