Yetimhanedeki Bebekler Neden Ağlamaz? Sebebini Öğrenince Derin Bir İç Burukluğu Yaşayacaksınız!
Yetimhanede büyüyen bebeklerin ağlamamalarının gerisinde dramatik bir neden olduğunu varsayım etmek güç değil. Lakin asıl nedenini öğrenince kederden uzaklara dalıp gideceksiniz.
“Bebekler, yer ve vakit fark etmeksizin hep ağlayabilirler” genellemesinin ne kadar yanlış olduğunu yetimhanelerdeki bebeklerin öyküsünü öğrenince anlıyorsunuz.
Özellikle de bu yetimhaneler insani kaidelerin düşük olduğu ülkelerdeyse bu durum çok daha sık görülüyor ne yazık ki.
Bebekler, isteklerini duyurabilmek ve onu elde edebilmek için ağlarlar. Pekala ya bu duyurularına kulak asan birileri yoksa?
Acıktıklarında yahut yanınızda olmasını istediklerinde ağlarlar ki istekleri gerçekleşsin. Lakin ne yazık ki yetimhanelerde “istediğine ağlayarak kavuşmak” diye bir şey yoktur.
Ağlamalarına rastgele bir karşılık bulamayan bebekler, vakitle sessizleşirler. Sıkıntıları her neyse, kendileri başa çıkmaya çalışırlar. Uyku vakti geldiğinde çok azı ağlayarak reaksiyon verir. Birden fazla, yorgunluktan baygın düşerek uyuyakalır.
İhmal edilmiş bir yetimhaneye gidip çocukların yattığı koğuşa yanlışsız ilerlerken koridorda sessizliğin sesi hakimdir. Uyuyor olduklarını düşünürsünüz fakat koğuşlardan birine girdiğinizde uyanık olmalarına rağmen sessiz olduklarını görebilirsiniz.
İlk reaksiyonunuz “Aa, ne kadar da sessizler! Uslu çocuklar, demek ki hallerinden de mutlular.” olabilir lakin bu sessizlik, ümitsizliğin sessizliğidir.
Bakıcıların ilgilenmesi gereken çok sayıda çocuk olduğu için bebekler uzun müddetler boyunca yalnız bırakılır.
Sessiz kalmaları, muhtaçlıklarının karşılanmasını istemekten vazgeçtikleri manasına gelir. Vazgeçen çocuklardan kimilerine dikkatli bakarsanız tek başına oturup ayaklarını salladıklarını görürsünüz.
Araştırmalar, bu davranışın hiçbir şey hissetmemek yerine bir şeyler hissetme çabası ve insan sevgisi eksikliğine bir reaksiyon olduğunu göstermiştir.
Beslenme saatinde bebekler genellikle kucağa alınmak yerine biberonla birlikte yastıkların üzerine oturtuluyor. Meğer bebekler fizikî ve duygusal olarak sarmalanmak isterler. Lakin o vakit kendilerini “bütün” hissederler.
Yatmadan önce sarılmak yok, ışıklar söndüğünde anne ve babadan ninni ya da masal yok. Günlük hayatın ve sevgi dolu bir ailede büyümenin bir kesimi olan kahkaha ve sohbetin hiçbiri yok.
Bu nedenle, yetimhanelerde büyüyen bu çocuklar gelişimsel meseleler yaşadıkları için başka beşerlerle olumlu bağlar kurmakta zorlanabiliyorlar.
Çocuklar kucaklanmazlarsa, acılarını içselleştirirler ve bunun bir sonucu olarak da IQ, lisan, konuşma ve söz dağarcığı açısından gecikmeler yaşarlar. Ebeveynleri tarafından sunulan sistemli bakımdan, sevgiden yoksun kaldıklarında gerekli imaj ve seslerden mahrum olarak büyürler. Bu da çocukların beyinlerinin yetersiz gelişmesine neden olur.
Duygusal ihmal dışında da meseleler vardır: Fizikî ve cinsel istismar.
Bu gerilim sonucunda yüksek seviyede gerilim hormonu üretirler ve beyinlerinin mimarisi ziyan görür. 19 ülkede 3.800’den fazla çocuğu kapsayan 75 çalışmanın meta-analizi, yetimhanelerde yetişen çocukların, aileyle büyüyen akranlarına nazaran ortalama 20 puan daha düşük IQ’ya sahip olduğunu ortaya koymuştur. Ayrıyeten uzunluk, kilo üzere fiziksel büyümede de gecikmeler yaşıyorlar.
Yüksek seviyede ilgisizlik, huzursuzluk, itaatsizlik, hiperaktivite, anksiyete, depresyon, dikkat eksikliği, uyku bozuklukları, yeme bozuklukları ve sallanma, başa vurma, kendine ziyan verme üzere tekrarlayan davranışlar ortaya çıkıyor. Bunların sonucu olarak da bu çocukların işsiz kalma, fuhuş yapma, sabıka kaydı alma yahut insan ticareti mağduru olma mümkünlüğü daha yüksek oluyor.
Üstelik yetimhanelerden gelen çocukların kendi çocuklarını da yetimhanelere yerleştirme olasılığı çok daha yüksektir ve bu da döngünün devam etmesine neden olur.
Bir bebeğe verebileceğiniz en hoş armağan, sevgi dolu kucağınızdır.
Eğer koruyucu aile yahut istekli aile olmak isterseniz hatta evlat edinmeyi düşünürseniz Gözetici Aile, Evlat Edinme Derneğindeki kuralları buradan okuyabilirsiniz.
