Vefanın Yalnızca İnsana Özgü Bir Duygu Olmadığını Gösteren Köpek Hachiko’nun Gerçek Öyküsünü Okuyunca Gözyaşlarınıza Hakim Olamayacaksınız

Köpekler sadıktır, pekala ya sahipleri ölünce ne yaparlar? Şayet bu soruya cevabınız sarfiyat öbür sahip bulurlar ise şimdi Hachiko’nun vefa hikayesini duymadınız demektir. Tam 9 yıl boyunca sahibinin onu son defa gördüğü metro kapısından tekrar çıkmasını bekleyen ve bu nedenle oraya heykeli bile dikilen Hachiko’nun gerçek öyküsüne gelin yakından bakalım.

Köpekler on binlerce yıldır insanların yanında yaşıyorlar. Bizi koruyor, işlerimizde yardımcı oluyor ve bize dostluk yapıyorlar. Bu nedenledir ki en sadık hayvanlar köpekler olarak bilinir. Yanlışsız fakat bir köpek sahibi ölünce ne yapar? Evet illa ki bir diğer insan tarafından sahiplenir lakin neredeyse hiçbiri sahibini unutmaz. Hachiko’nun öyküsü ise bunlara benzeri fakat epeyce farklı. 

Hachiko isimli bir köpek, sahibi öldükten sonra tam 9 yıl boyunca her gün onu son gördüğü metro istasyonunun kapısına geldi ve bekledi. Sahibi asla gelmemesine karşın beklemeyi sürdürdü ve en sonunda orada öldü. Japonlar bu kıssadan o kadar etkilendiler ki hem onun bir heykelini diktiler hem de onu doldurup bir müzeye koydular. Gelin Hachiko’nun gözyaşlarınızı tutamayacağınız gerçek öyküsüne yakından bakalım. 

Her şey bir adamın Akita cinsi bir köpek sahiplenmek istemesiyle başladı:

19 Ocak 1872 tarihinde Japonya’nın Mie eyaletinde dünyaya gelen Hidesaburō Ueno’nun çocukluğu doğal hayatın içinde geçti. Doğayı ve hayvanları çok seven Ueno tarım konusunda eğitim aldı, akademik mesleğinde ilerledi ve bir profesör olarak Tokyo Üniversitesi Ziraat Fakültesi’nde misyona başladı. 

Hayvanlarla bir defa etkileşeme giren bir daha onlardan uzak duramaz, Ueno da o denli oldu. Küçüklüğünden beri hayalini kurduğu Akita cinsi köpeği en sonunda Tokyo kırsalında bir çiftlikte buldu ve çabucak sahiplendi. 10 Kasım 1913 yılında doğduğu iddia edilen Hachiko ile sahibinin birleşmesi işte bu türlü, 1924 yılında gerçekleşti. 

Hachiko ile Ueno ortasında gerçek bir dostluk alakası başladı:

Ueno bu küçük köpeğe Japonca sekizinci manasına gelen Hachiko ismini koydu. Hachiko beyaz, safkan bir Akita cinsi köpekti ve inanılmaz hoş bir hayvandı. Hachiko profesörün köpeği değil, güya bir dostu olmuştu. Okuldan kalan bütün boş vaktinde onunla ilgileniyor ve güya bir elmanın iki yarısıymış üzere yaşıyorlardı. 

Elbette ortalarındaki ilgi ilerledikçe sırf kolay oyunlar oynamanın ötesine geçtiler. Hachiko sahibinden bir an olsun ayrılmak istemediği için her sabah onunla birlikte konuttan çıkmaya ve Shibuya Tren İstasyonu’na kadar ona eşlik etmeye başladı. Bu artık onlar için bir sabah rutini haline gelmişti. Bir arada konuttan çıkıyorlardı, profesör metro kapısına gelince onun başını okşuyordu ve Hachiko da konuta dönüyordu.

Profesör bir akşam büyük bir sürprizle karşılaştı:

Profesör Ueno her zamanki üzere bir akşam okuldan çıktı, metroya bindi, konutunun olduğu durakta indi lakin her zamankinden farklı olarak karşısında köpeği Hachiko’yu gördü. Nasıl oldu, nasıl anladı bilinmez lakin muhtemelen Hachiko sahibinin her akşam konuta geldiği saat ile bir halde onun kaçta o istasyonda olduğunu çözmüştü ve onu karşılamaya gelmişti.

Artık ikilinin rutini bu türlü olmuştu. Sabah meskenden birlikte çıkıyorlardı, Hachiko onu işe gönderip konuta dönüyordu ve akşam da gelip onu metro kapısından alarak bir arada konuta dönüyorlardı. Bir yıla yakın vakit boyunca bu rutin böylelikle sürüp gitti. Derken bir gün bir şey oldu ve o metro kapısından Ueno çıkmadı. 

Ve bir gün o kapıdan Ueno çıkmadı:

Hidesaburō Ueno, 1925 yılının 21 Mayıs günü tarım profesörü olarak misyon yaptığı Tokyo Üniversitesi’ndeki odasında bazı kaynaklara nazaran kalp krizi, birtakım kaynaklara nazaran ise beyin kanaması geçirerek hayatını kaybetti. Herkes bu haberi acı ile karşılarken ‘birine’ bu haberi vermek kimsenin aklına gelmedi. 

Hachiko o gün de her vakit olduğu üzere metro istasyonunun kapısına gitti ve heyecanla sahibini beklemeye başladı. Bekledi, bekledi, bekledi. Fakat Ueno o kapıdan bir türlü çıkmadı. Bir sorun olduğunu düşünen Hachiko konuta gitti lakin sahibi oraya da gitmemişti. Hachiko en yeterlisi sabah yeniden metroya gideyim diye düşündü ancak Ueno orada da yoktu.

Hachiko tam 9 yıl boyunca Ueno’nun gelmesini bekledi:

Ueno öldükten sonra Hachiko bahçıvanlıkla uğraşan bir aile tarafından sahiplenildi. Yeni ailesine de en az Ueno kadar sadık ve sevecen davranıyordu. Lakin yeni sahipleri Hachiko’nun sık sık ve hatta belli saatlerde ortadan kaybolduğunu fark ettiler. Bir gün takip etmeye karar verdikleri vakit ise onu Shibuya Tren İstasyonu’nun kapısında buldular. 

Tabii kimse evvel bu duruma mana veremedi. Hachiko orada olduğu vakitler metronun bekçisi ve etraftaki esnaf tarafından besleniyordu. Giderek bölge halkı tarafından tanınır hale gelmişti. İşte bu sırada onu Ueno’nun öğrencilerinden biri fark etti ve durumu anladı. Alışılmış olay çabucak basına yansıdı ve Hachiko büyük ilgi gördü. Japon halkı ona artık Chuken-Hachiko yani sadık Hachiko demeye başladı. 

Hachiko en sonunda dostuna kavuştu:

Hachiko’nun bu bekleyişi tam 9 yıl sürdü. Birtakım kaynaklarda Hachiko’nun 9 yıl boyunca metro istasyonunun kapısından hiç ayrılmadığı söylenir ancak tabii bu durum fizikî olarak mümkün değil. Ancak kesin bir formda söyleyebiliriz ki Hachiko her sabah ve her akşam tıpkı saatte o metronun kapısına giderek saatlerce Ueno gelsin diye bekledi. 

Hachiko çok bekledi ancak Ueno bir türlü gelmedi. Madem o gelmedi ben ona gideyim diye düşünmüş olacak ki Hachiko 8 Mart 1935 tarihinde 11 yaşındayken metro istasyonunun çabucak yan sokağında tek başına öldü. Hachiko’nun hikayesi dünyanın en büyük vefa ve sadakat hikayelerinden biri olarak tarihe geçti.

Japonlar Hachiko’yu onurlandırmayı ihmal etmediler:

Bir çeşit ulusal kahramana dönüşen Hachiko ölünce bilim insanları onu doldurup Tokyo Ulusal Bilim Müzesi’nde bir sadakat sembolü olarak sergilemeye başladı. Hachiko’nun bir heykeli yapıldı ve ömrü boyunca beklediği Shibuya Metro İstasyonu’nun kapısına yerleştirildi.

Hachiko’nun bir heykeli daha yapıldı ve en sonunda kavuştuğu sevgili arkadaşı Euno’nun mezarının yanına konuldu. 2015 yılında öykünün yıl dönümü anısına Ueno ve Hachiko’nun birlikte oynarken gösterildiği diğer bir heykel daha yapıldı. 

Hachiko hakkında iki tane de sinema yapıldı:

Hachiko’nun öyküsünün anlatıldığı birinci sinema olan Hachikô monogatari 1987 yılında yapıldı. Oburu ise 2009 üretimi Hachi: A Dog’s Tale isimli Amerikan sinemasıdır. Her iki sinema de bu öyküyü nitekim izleyenlerin yüreğine dokunacak biçimde anlatır fakat dediğimiz üzere Hachiko Japonlar için bir tıp ulusal kahramana dönüştüğü için onunla pek çok farklı üretimde müsabakanız mümkün. 

Ölen sahibini yıllarca bekleyerek büyük bir vefa örneği sergileyen köpek Hachiko’nun öyküsünü anlattık. O bir ulusal kahramana dönüştüğü için hepimiz tanıyoruz lakin aslında şu an tahminen de siz bu yazıyı okurken ayağınızın ucunda size bakan da sizin Hachiko’nuzdur.