Psychonauts 2’yi o kadar çok bekledik ki nereden başlasam bilemiyorum. Hayır, bir türlü buluşamayınca gerçekten divan edebiyatı aşıkları üzere olduk; uzaklarda bir yerlerde badem gözlü, keman kaşlı, ok kirpikli bir Raz! Cama çıkar tahminen, peçesini görürüm diye her oyun şenliğinin önünden günde beş vakit geçiyorum falan…
Gördüğünüz üzere bekleye bekleye ben de Psychonaut’luk oldum, devreler yandı.
Hayır, daima ertelenince bir oyun insan korkmaya da başlıyor. Evet, Double Fine grubu sık sık olmasa da geliştirici günlükleri yayınlıyor, oyun üzerinde çalıştıklarını söylüyordu lakin bakın bu oyun 2015’te duyurulmuştu. Üzerinden 6 yıl geçti. Kitle fonlaması yapıldı. Tekraren ertelendi.
Biz oyuncular bu türlü süreçleri gördüğümüzde ister istemez işkillenmeye başlıyoruz. Sanki stüdyo içinde kasvetler mı var? Üretimciler anlaşamıyor mu? Paraları mı yetmedi? Yoksa birisi aldı da kaçtı mı? Saçmaladılar, artık de toparlayamıyorlar mı? Sonuçta bunlar daha evvel olmuş şeyler. (Sana bakıyorum inatla iade etmediğim vampirli oyun.)
Bu sefer kesin çıkacak diyorlar. 25 Ağustos diyorlar. İnanamıyorum. Ya endişelerim gerçek çıkarsa? O bir panik atak mı? Ay üstüme geliyor yaldır yaldır! AAA!!
Açıyorum, bir de bakıyorum. Vay be! Nitekim Psychonauts!!
Dağılalım arkadaşlar, GOTY: Psychonauts 2
Yaptığınız her şeyi şu anda bir kenara bırakmanız ve hemen Psychonauts 2 oynamanız lazım. Birinci oyunu oynamadıysanız çabucak Game Pass alın. Acil! Hadi!! Ya bak hala inceleme okuyor. Bırak incelemeyi! Bir yere kaçmıyor inceleme, git oyna. Çabuk!
“Microsoft’tan para mı aldın abla, hayırdır,” dediğinizi duyar üzereyim. Keşke alsam da, maalesef, düz heyecanlıyım yalnızca.
Zira Psychonauts 2 hakikaten olmuş. Yapmışlar yani. Oyun stüdyolarından daima duyuyoruz, “Sevgili oyuncularmız biz size daha âlâ, daha janjanlı bir oyun yapabilmek için erteledik. Olur mu hiç o denli iç arızalar falan,” uyduruk kaydırık mazeretler. Tok karnımız bunlara.
Psychonauts 2 özüne sadık, son derece keyifli, platformları çıldırtıcı, düşmanları saç baş yoldurucu. Tim Schafer ve Double Fine gerçeği söylüyorlarmış. Bu hissiyat her neyse artık, hiç alışkın değilim, tuhaf hissediyorum.
Bir sürrealizm pratisyenliği olarak Psychonaut’luk
Birinci oyunun üstünden 16 sene geçtiği düşünülürse, Psychonaut’luk mesleğine aşina olmamanız ihtimali var. Genelde oyunlar seri olacaksa ortaya bu kadar vakit girmiyor fakat bu işin neden bu kadar uzadığına burada değinmeyeceğim.
Psychonaut dediğiniz aslında astronot, Ay’da beyin. Yani, tahminen de Mars’dır beyin. Anlayacağınız her insan öteki bir dünya. Yok, bu da olmadı. İnsanların beynine girip bozulan yerleri tamir ediyorlar işte. Lazım, hepimize lazım, kabul ediyorum.
Beyin beyne benzemez. Kimi dişçilikle kafayı bozmuştur, başının içinde beyinden çok diş vardır. Kimi yemek programlarını bir metafor olarak kullanarak kendini aciz ve yargılanmış hissetmekten alıkoyamaz kendini. Kimi vakit birilerinin gizledikleri asıl hislere ve fikirlere ulaşabilmek için bir bowling topunun üzerinde inşaat yerlerinden geçmek zorunda kalırsınız, demir kolonların üstünden tekraren düşersiniz, bütün PSY-Pop’larınız biter, canınız çıkar, ağlamaklı olursunuz ve-
Kolay iş değil milletin başında fink atmak olağan. Hele de başına girdiğiniz kişi sizi orada istemiyorsa! Vallahi ben de gamer diyorum kendime fakat bir kuşku ettim şimdi… Beynimin derinliklerine dalalım.
Boyutlarım küçük, yardım gönderin!
İnsan 16 sene sonra gelen bir devam oyununun tak diye birinci oyunda kaldığınız yerden başlamasını beklemiyor fakat aşağı üst o denli oluyor Psychonauts 2’de. Merak etmeyin, küçük bir bilgilendirme klibi oynuyor oyundan evvel, o nedenle oyunun sonunda gerçekleşen Dr. Loboto’lu kaçırma operasyonunu hatırlamıyorduysanız, sorun değil. Birinci oyunu oynamadan direkt ikiye de atlayabilirsiniz. Esasen Psychonauts 2 sizde birinci oyunu da oynama isteği uyandıracaktır.
Yeniden Raz’ız. Ailesinin yanından kaçıp psişik yeteneklerini bir Psychonaut olarak kullanmayı başına koymuş olan Raz’ın karşısındaki yeni imtihan ise… Stajyerlik! O denli küt diye Psychonaut olunmuyor ya. Yani ne varmış Dr. Loboto’nun planlarını bozup tüm Psychonaut’ların başındaki adamı kurtarmışsan? Stajyerliğini nerede yaptın? Nerede senin beyin mıncıklama diploman? Bu diplomayı noterden onaylatacaksın, noter yeminsiz Psychonaut’larla çalışmıyoruz biz!
Lakin elbette ki herkesten bir baş, artı yarım da gövde uzunluğu kısa haliyle Raz kendini olayların ortasında bulmayı başarıyor.
Bir yandan kaçırıldığı sırada Psychonaut’ların başı, Truman Zanotto’nun başına neler geldiğini ve neden şuurunun kapalı olduğunu, Zanotto’yu kaçırması için Loboto’yu kimin tuttuğunu öğrenmeye çalışırken bir yandan da uzun vakit evvel çok kuvvetli bir küme Psychonaut’un üstesinden geldiği bir berbatın beklenen geri dönüşü ve Psychonaut’lar ortasında bir köstebek olması ihtimaliyle boğuşmak zorunda kalan elbette yeniden Raz olur.
Natürel ki Milla, Sasha ve Psychonaut’ların ikinci yöneticisi ve stajyer programı lideri Hollis Forsythe’ın ve artık sizi spoil’lememek için söylemeyeceğim öteki Psychonaut’ların da yardımıyla.
Ha bir de ailesi yine ortaya çıkar! Bu çocuğun başına da her şey bir anda geliyor. Hem oburlarının problemleriyle, hem kendi ailevi problemleriyle nasıl başa çıksın. Salın çocuğu biraz.
Platform?! Atlamak ve zıplamak? Zamanlama!!
Ya vallahi diyorum, en son ne vakit bir oyunu oynarken sesli güldüm, hatırlamıyorum. Psychonauts 2 işte o denli bir oyun. Akıl sıhhati konusunda böylesine espirili ve bu kadar nokta atışı yorumlar yapabilen çok az medya var bence.
Beyni kaybolunca saçma ancak o kadar da manasız olmayan şeyler söylemeye başlayan posta vazifelisi Nick (kendisi Raz’ın staj sorumlusu da olur bu arada), uzun bir mühlet bir bedenden bağımsız bir halde kavanozda kaldıktan sonra Nick’in başına girince dış dünyayla irtibatı tam bir duyu patlamasına dönüşen gizemli bir beyin, Raz’ın işin sonunu ön göremeden niyet ilişkileriyle oynaması sonucu kafayı kumarda para kazanmakla bozan Hollis…
İçine girdiğiniz her beyinde kimseye yabancı gelmeyecek fikirler; tasalar, meraklar, ilgiler buluyorsunuz. işi çözdüm elbetteki! Beşerler birbirine misal, aslında hepimizin emsal dehşetleri var falan; palavra bunlar. Tim Schafer ve takımı beynimizin içindeler! Kafayı biraz sağa yatırıp zıplarsak kulağımızdan düşebilirler ancak Nick üzere ben de beynimi kaybederim diye korkuyorum.
Ayrıyeten zıplayıp düşe düşe en sonunda bitap düştüm.
Gerçek bir platform oyunu oynamaya oynamaya platform kabiliyetlerim düşüşe geçmiş. Birebir yerden yirmi beşinci defa düşerken ter döke döke, “Ben oyun oynayabiliyorum, ben oyun oynayabiliyorum,” diye diye ileri geri sallandığım yerler oldu. Ayrıyeten inat edip içine girdiğim beyinlerden çıkıp, birkaç yetenek geliştirip geri gelmeyi reddettiğim için kendi kendime gereksizce zorlaştırdığım yerler de oldu.
İş platformlara ve kısım sonu canavarlarına geldi mi, Psychonauts 2 sahiden zorlayıcı ancak bir yandan da hem dövüşlerin o beynin içinden geçtiği meselelerle ilişkili olması, hem de oynadıkça, “Bak şunu şöyle yapsaymışım,” dedirtmesiyle o zorluğu can sıkıcı bir hale getirmeden oynatıyor kendini.
Oynadığınız beyinlere geri dönebiliyorsunuz. Yeni yetenekler edindikçe daha evvel gidemediğiniz yerlere gitmeniz de mümkün oluyor.
Olağan Psychonauts 2 beni zorladı lakin ben de dünyanın en güzel tepki vaktine sahip değilim. Tekrar de, oyunun kolay-orta-zor halinde bir zorluk ayarı yok. Bunun yerine düşmanlara biraz daha fazla ziyan vermenizi sağlayan, yüksekten niyet ziyan görmemenizi ya da hiç hasar almadan oynamanızı sağlayan bir küme ayarı var. Kendi başınıza nazaran bu ayarlarla zorluğu artırıp azaltabiliyorsunuz.
Ki bence bu bazen ortasındaki farkın tam olarak ne olduğunu çözemediğim zorluk ayarlarından daha yeterli bir sistem. Hiç değilse neyi değiştirdiğimi anlıyorum.
Hiç mi yakınmak yok?! Bu beyni sansürler mi basmış?! NO!
Ne palavra söyleyeyim, başımıza nazaran kaydedemiyor olmamıza biraz bozulmadım değil. Yani, aslında bütün oyun boyunca kayıt noktalarının insanı zora soktuğu bir yere denk gelmedim. Ayrıyeten bu sistemi biraz kırıp, yüklenme ekranı gerektiren bir yere girerek kaydedildiğinden emin olabiliyorsunuz şayet kayıt ikonuna güvenemiyorsanız. Fakat yeniden de ben her saniye kaydetmek ve gerekirse o geçmiş kayıtlara geri dönmek istiyorum.
Evet, geçmiş kayıt olmadığı için geri dönemiyorsunuz alışılmış bir yere. Yani evet, beyinlerden çıkabiliyorsunuz ve bu da aşağı üst birebir şey sayılır lakin tekrar de!!!
Bir de birtakım platform kısımlarında nitekim klavyeyle oynamak işi daha da zorlaştırıyor. Örneğin, şu daha evvel bahsettiğim bowling topu üstünde gitme kısmı. Eh, platformlar dar. Fakat ben keskin hareketler yapabiliyorum, bir oyun kolunun topçukları üzere orta taraflara gidemiyorum o denli içgüdüsel olarak. Evet, oyun kolum olmasına karşın inatla bağlamadım lakin siz benim üzere olmayın.
Yemekli kısma gelince ivedilikle çıkın beyinden ve çokça PSY-Pop falan alın mesela. Çok ipucu veremiyorum spoiler polisleri başıma silah doğrultuyor.
Vay be! Hakikaten Psychonauts!!
Herhalde birinci sefer, “Size hak ettiğiniz oyunu verebilmek için erteliyoruz,” diyen bir firma nitekim haklı çıktı. Ben hala şaşkınlık içindeyim. Yani Tim Schafer oyun firmalarının çalışanları sıkıştıran, güç ve ağır kaideler altında çalışmalarına sebep olan “crunch” kültürüne karşı konuşmuş, birden fazla defa de, “Biz bu türlü yapmak istemiyoruz, Psychonauts 2’yi yapmak da bu sebepten biraz vakit alıyor,” diye açıklama yapmıştı.
Bütün o ertelemelerin sonunda karşımızda duran oyun nitekim de bize kelam verilen Psychonauts devam oyunu.
Ortadan geçen 16 yılın getirdiği teknik, oyuncunun hayatını kolaylaştırıcı gelişmelerle harmanlanmış; birinci oyunun hissiyatına sadık bir devam oyunu.
Cıvık cıvık pembe beyinlerin içine girip diğerlerinin sıkıntılarını tiye alırken biraz da kendini sorgulatmak her oyunun harcı değil. Hele de bunu esprili bir biçimde yapıp insanı ağır ve vakit zaman iç karartıcı ruhsal iç incelemelerin içine sokmadan ağır mevzuları ele alabilmek daha bile sıkıntı.
Eh, her oyuncunun da ilgisini çekecek bir oyu konusu değil ancak sahiden, Psychonauts deneyimi bence her oyuncunun tatması gereken bir şey.
Hiçbir şey yapmasanız, platformları ve savaşları çok keyifli. Artık müsaadenizle, şimdi uygun halde etiketlenip check-in’e verilmemiş duygusal yüklerim var ve bu uçağın çiyuv çiyuv deme vakti geldi.
Bi- Bir dakika, mecnun ceketi mi o? Hayır, bir yanlış anlaşılma oldu, ben oyun incelemesi-
Ya da durun! Bir daha düşündüm de, sizde o her yanı yastıklı odalardan var mı?
