Fire Emblem: Engage – İnceleme

Seri özüne dönmüş, fakat ileri gitmeyi tercih etse daha düzgünmüş güya…

Beni Sıra Tabanlı Strateji’ye başlatan değil tahminen ancak yüzlerce saatimi kare kare ilerleyip minik matematik hesapları peşinde koşmamı sağlayan seridir Fire Emblem. Hele ki yüksek zorluklarda, bir de ölen karakterlerinizi geri alamadığınız klasik modda oynarken, tıpkı savaşı onlarca defa oynayıp “Belki bu sefer herkes tıpkı adama çullanmaz da hayatta kalır” diye umutla düşman tipinin biteceği anı bekleten seridir de… Ve doğrusunu isterseniz Three Houses’a kadar Fire Emblem oyunlarından senaryo ve karakterler açısından pek bir beklentim yoktu.

Three Houses sağolsun hepsi de kendi açısından haklı denebilecek, güçlü kanaatlere sahip karakterleriyle, önemli teması ve vakit zaman ziyadesiyle ağırlaşan duygusal tonlamasıyla, ayrıntılı dünyası ve dallanıp budaklanan seçimleriyle bize Fire Emblem serisinin artık o kolay öykülü savaş oyunu formatından çıkıp farklı oyuncu kitlelerine hitap eden her açıdan doyurucu bir seriye dönüşeceğini vadediyordu. Derken Fire Emblem: Engage geldi ve bütün bu vaatleri yalanlayarak “Awakening’in çağdaş grafiklisi, birazcık da nostalji soslusu, buyruuun!” diyerek hevesimizi kursağımızda bıraktı.

Bu demek değil ki Engage makûs bir oyun ya da oynamaya değmeyecek bir deneyim. Makûs değil lakin öte yandan Fire Emblem oyunları ortasında da ortalamanın altında kalan bir oyun ne yazık ki. Serinin nispeten yakın vakitte ve Batı’da yayınlanmış olan oyunlarıyla karşılaştıracak olursak Awakening’den katiyetle daha makus, tahminen Echoes: Shadows of Valentia düzeyine yakın diyebilirim. Tipe yahut seriye yeni başlayacak olanlara öbür bir oyunla başlamalarını tavsiye ederim. Zira Engage hiçbir formda âlâ bir başlangıç oyunu değil. Nedenini anlamak için bu oyun hakkında bilmeniz gereken bir şey var…

Fire Emblem: Engage aslen bir yıldönümü oyunu. Söylentilere nazaran 2020 yılında Fire Emblem serisinin 30 yaşına girmesi gururuna çıkarılacak olan bu oyun ya Covid sebebiyle ya da o sırada çok taze olan Three Houses’ın başarısına gölge düşürmemek için ertelenmiş ve çıkışı bu seneye nasip olmuş. Bunu bilince taşlar biraz daha yerine oturuyor. “Neden bu oyun evvelki Fire Emblem’lerin bir ortalaması?” sorusuna bir karşılık oluyor, üstelik oyunun yeni savaş mekaniği olan “Engage” konseptini de eski serilerin kahramanlarına bağlamaları bir yıldönümü oyununa yakışıyor doğrusu. Öte yandan bu nostalji rüzgârı Engage’i seriye başlamak için makus bir seçim yapıyor. Lucina’yı Marth zannetme üzere göndermeler serinin duayenleri için eski arkadaşlar ortasında sık kullanılan latifeler üzere hissettirse de yeni başlayan biri için anlamsız kalıyor. Ya da o kahramanlar için bir mana tabir eden yerlerde yaptığımız savaşlar da konunun aslını bilmeyenlere o duyguyu vermekten uzak.

Halbuki harita çeşitliliği ve dinamikliği açısından serinin en güzel oyunlarından bir tanesi olabilir Engage. Buzun üzerinde kaya kaya gitmek mi dersiniz, apansız yükselen suların ortasında kalan ünitelerin suratının 1 kareye düşüvermesi mi… Pegasuslarla, Grifinlerle önden uçayım da düşmanın ağzına vurayım, sonra kalanlarla arttan yetişirim diye ezbere oynarken bir anda oluşan adacıkta yapayalnız kalmak da var. Sizi haritada olan biteni takip etmeye mecbur bırakan, stratejilerinizi bozup baştan kurduran kısımlar bu oyunun can simidi olmuş. Bir de öykü tutunabilseymiş bu can simidine, geri kalan eksiklikleri görmezden gelebilirdik, eminim buna.

Savaş haritaları yalnızca stratejik olarak değil, görsellik açısından da çok gelişmiş. Renkler capcanlı, yerler kusursuz görünüyor. Solm’un çöl haritalarına bakmaya doyamadım, o sıkıcı donuk sarı gitmiş adeta güneşin üstünüzde parladığını hissettiren doygun bir renk paleti gelmiş. Üstelik yalnızca savaş modunda değil, oyunun kalanında da bu canlı renk paleti göz dolduruyor. Animasyon kalitesine de diyecek yok, görsel manada oyun çok gelişmiş. Bir de ana karakterin o inanılmaz berbat tasarımı olmasa görsel açıdan oyun dört dörtlük diyeceğim. Gerek pepsi renklerinde saçları gerekse tuhaf dizaynıyla ana karakterimiz Alear oyunun en makûs dizayna sahip modülü. Üstelik altınla satın aldığınız ya da Amiibo’nuzu taratarak elde ettiğiniz kıyafetleri karakterinize giydirseniz bile orta sahnelerde ve savaşlarda tekrar standart kıyafetlerine büründüğü için bu berbatlıktan kurtulmanın bir yolu da yok. Bayan karakterin müthiş saçları o kadar canımı sıktı ki, 10. Kısımda daha fazla dayanamayıp oyunu baştan erkek karakterle açtım. O derece bir kötülük.

Engage, bu kağıdın hali ne? Awakening’in ödevini motamot kopyalamışsın! Bari azıcık değiştirseydin!

Oyunun birinci 10 kısmında gözüme çarpan şey öyküsünün Awakening’e ne kadar çok benzediğiydi. Uykudan yeni uyanan ve hiç bir şey hatırlamayan ana karakter, birebir sıralarda uyanmış ve mis üzere barışçıl ülkeleri yakıp yıkmaya başlamış Fel Ejderha… Benzerlikler burada kalmıyor ancak ayrıntılara girip de aslında azıcık olan sürprizini kaçırmak istemiyorum. Üstüne üstlük, Awakening’in tersine karakterler açısından da zayıf bir başlangıç yapıyor oyun. Firene’de yanımıza katılan birinci lordlar ve refakâtçileri çok kolay ve karikatürize tipler. Kendi ortalarında yaptıkları tüm konuşmaların çay yahut idman üzerine olması, krallıklar yanarken etrafta olan bitene nazaran yorum yapmak yerine “Hüf hoş savaştım ya, gösterdim kendimi” üzere sığ diyaloglara sahip olmaları daha birinci kısımlardan oyuna olan hevesimi kırdı doğrusu. Kıssanın geçtiği Elyos dünyasının kıssa derinliğinin de “Kardeş kardeş geçinen 4 ülke varmış, sonra bir tanesi Fel Ejderha’yı uyandırmış ve hoop savaş!” düzeyinde olması üstüne tuz biber oldu. Beğenilen, herkesin birebir isimlendirme sistemini kullandığı krallıklardan bahsediyoruz. O kadar kasmamışlar ki oyunun dünyasına.

Mesela Brodia’da doğduğunuz için isminiz Elmas, Yakut, Safir falan olmak zorunda. Elusia’lı olsaydınız çiçek ismine sahip olacaktınız. Sümbül diye makûs adam var oyunda… Kusura bakmayın Sümbül Beyefendi lakin bu türlü krallık olmaz olsun! Sizin krallığın tek olayı çiçekli isimler ve hoşluk mi? Tarım, ticaret falan? Neyle geçiniyorsunuz Kutsal Ejder aşkına?

İyi haber, Firene’den sonra grubunuza katılan neredeyse herkes biraz daha ilgi cazip ve çay içmek dışında da aktiviteler olduğunun bilincindeler. Bir mühlet sonra “Bu iki karakter ortasında neler gelişecek? Şu karakter buna ne reaksiyon verecek?” diye merak ettirmeyi bile başarıyor doğrusu. Makûs haber, ikili diaogları açmak evvelki oyunlara nazaran kat be kat sıkıntı. Yüksek zorluklarda oynuyorsanız imkânsız bile diyebilirim. Çünkü olağanda bir düşman sizin biriminize saldırdığında -ya da siz ona saldırdığınızda- üniteniz yanında duran başka ünitelerle “destek” puanı alıyordu. Bu puanlarla da hem diyalogları açıyordunuz hem de yüksek dayanak puanı olan üniteler savaşta birbirlerine hoş bonuslar veriyorlardı. Şimdiyse sırf oyuncu cinsinde yapılan taarruzlar dayanak puanı veriyor, yani düşman size saldırınca puan yok! Ve sadece tam olarak yanında durduğunuz üniteler sayılıyor, yani birebir düşmanın etrafında duran ünitelere de dayanak yok. Bu da demek oluyor ki iki tane yakın aralık silah kullanan ünite birbirinden neredeyse hiç takviye puanı alamıyor. Olsun canım, biz de savaştan arta kalan vakitlerde yaptığımız aktivitelerle puan kasarız değil mi? Maalesef mümkün değil. Çünkü Somniel’de ikili aktiviteler yok denecek kadar az. Somniel bir nedir mi dediniz? Hah, gelelim Engage’in en akıl fikir israfı işine.

Somniel: Bir fikir nasıl ziyan edilir?

İtiraf edeyim, akıllara ziyan senaryo ve karakterlere karşın oyunda bir kalemiz olduğunu görünce yeniden de heyecanlandım. Umutlarımın yeşermesine müsaade verdim. İşte kusur bir… Umutlanma, niçin umutlanıyorsun? Şöyle ufak geliştirmeler falan yaparız kalede, hayvancıkların yayıldığı bahçeyi genişletiriz. Kedi merdiveni de koyar mıyız? Koyarız be! Pegasuslar uçar burçlarda, farklı krallıklardan meyve ağaçları dikeriz… Bak hâlâ hayal kuruyor! Yok o denli şeyler, yer yok! 4 tane dükkân, 5 hayvana yetecek kadar bahçe. İki kısımda bir üstümüze atıp durdukları yol arkadaşlarına bile yer yok, yalnızca bir kısmını görebiliyoruz kalede. Geri kalanlarını ne yapıyoruz bilmiyorum, zindanların orada bir depoda falan tutmuyoruzdur diye umuyorum. Hâl hatır sormak, ikram vermek istediğiniz yoldaşlardan birini etrafta göremiyorsanız odanıza gidip uyumalısınız. Sabah kalktığınızda kalede diğer arkadaşlar dolaşıyor olacak. Lakin oyun bunu size söyleme muhtaçlığı hissetmiyor. “Somniel’de vakit geçecek” kod cümlesinden kendiniz çeviri edeceksiniz.

Savaş ortalarında şöyle bir dinlenip kendimize geldiğimiz inançlı yurdumuz Somniel’de yapılacak bir avuç aktiflik var. Lakin olan etkinlikler de o denli makûs ki daha fazlasını istemeye yürek edemiyorsunuz. Mesela “Strength training”. Çeşitli idman hareketlerinden ibaret olan bu mini-oyunlar savaşta size ufak bonuslar veriyor. Her bir puanın altın kıymetinde olduğu “Maddening” zorluğunda oynamıyorsanız hiçbir değeri olmayan bu bonusları kazanmak için oynadığınız oyunlar da son derece monoton ve tatsız. Üstüne üstlük bir adedini kazandıktan sonra oyun size “Bonus almasan da oynamaya devam etmek ister misin?” diye sorma cüretinde bulunuyor. Hayır, niçin isteyeyim ki?

Balık tutma desem, ekstra bir heyecanı yok. Olta at, çek; balık. O denli balık tutma turnuvası yaptık, yok efendim balık avlarken bilmem kimin yüzüğünü buldum üzere aksiyonlar da olmayınca iki üç gün oyalanıp sonra ayda yılda bir uğrayacağınız bir aktivite.

Emblem yüzüklerini parlatarak birazcık bağ kasma üzere bir aktiflik var, iki sefer yaptıktan sonra eksiksiz saldım. Yüzük temizlemeyle mi uğraşacağız? Zati o bağ puanları her savaştan sonra bol bol geliyor. Arena’da da istediğiniz Emblem ile kullanabiliyorsunuz.

Arena, Somniel’de biraz işe yarayan iki aktiflikten birisi. Karakterlerinizden birini rastgele öteki biriyle dövüştürüp biraz deneyim puanı ve şanslıysanız biraz da dayanak puanı kazanmasını sağlayabiliyorsunuz. Şanssızsanız da esasen birbiriyle takviye diyaloğu olmayan karakterler denk geliyor ve günlük 3 hakkınızdan birini ziyan etmiş oluyorsunuz. Esasen arenada kazanacağınız kadarcık deneyim puanıyla düzey olarak geride kalmış karakterlerinizi ana takıma yetiştirmenize de imkan yok.

Arena’nın bir öbür fonksiyonu de bağ puanlarını harcayarak karakterleriniz ve Emblem’ler ortasındaki bağı güçlendirmek. Olağanda Emblem yüzüğü verdiğiniz karakterleriniz esasen bağlarını kendileri güçlendiriyor lakin farklı karakterlerinizle de Emblem yeteneklerini birlikte onlarca savaşa girmeden açmak isterseniz o noktada Arena devreye giriyor. Karakterleriniz bağ kurduğu Emblem’lerin birtakım yeteneklerini miras alabiliyor, bunu da oyunun size çay kaşığının ucuyla dağıttığı SP diye öbür bir puan ile yapıyorsunuz. Ama o da ne? Rastgele bir yüzük takmayan karakterler asla SP kazanmıyor ve oyun alışılmış ki bunu da size söyleme gereği duymuyor. Zira zati bilmeniz gerekirdi. Ünlü düşünür Beyonce’nin de dediği üzere: “Beğendiysen yüzüğü taksaydın, o o ooo”.

Peki herkese mavi boncuklu yüzük dağıtacak kadar Emblem’imiz olmadığına nazaran nasıl her üniteye yüzük takıyoruz? Burada da imdadımıza yüzük odası yetişiyor. Her Emblem için bağ yüzükleri yaratabiliyorsunuz ve bunlar o Emblem’in kendi oyunlarındaki karakterlerin ismine ve portresine sahip oluyorlar. Eski karakterlere ufak bir atıfta bulunmak bence tatlı olmuş, hem yüzüklerin karakter sınıfıyla kontaklı olması da seçerken kolaylık sağlıyor.

Son olarak Somniel’in ikinci ve tahminen de en faydalı aktifliği: Yemek! Her gün farklı bir yoldaşınız, size ve seçtiğiniz iki bireye yemek yapıyor. Yemeği yiyen üçlü kendi ortalarında takviye puanı toplarken, seçtiğiniz yemeğin stat bonuslarını tüm ordunuz alıyor. Ha dikkat edin, yemek rezalet çıkarsa tüm ordunuzun eksi puan alması da mümkün. O yüzden değerli bir savaşa gidecekseniz, o günkü aşçınızın yapmayı bildiği yıldızlı yemeklerden birini seçmek isteyebilirsiniz.

Somniel’in en âlâ tarafı Elyos’a dönüşüdür

İşlevsiz kalemizdeki tipimizi bitirdiysek oyunun uygun tarafına geri dönelim. Esasen Somniel’in en gerekli kısmı olan dükkanlar ve dayanak konuşmaları menü tuşuna taşındığı için kaleye gitmenize gerek bile yok. Öte yandan savaşlar sahiden de keyifli. Three Houses’da yokluğu çok eleştirilen silah üçgeni geri gelmiş. Hani Mızrak kılıca, kılıç baltaya, balta mızrağa karşı üstündür üçgeninden bahsediyorum. Bir de üstüne “kırma” mekaniği eklenmiş. Bir düşmana onun silahına üstünlüğü olan silahla saldırırsanız, hareketini kırmış oluyorsunuz ve o tıp geri saldıramıyor. O yüzden geri vurunca canınızın yarısını yiyecek düşmanlara evvel hasarı az bile olsa üstün bir silahla vurup sonra üstüne amansızca çullanabilirsiniz. Tıpkı şeyi onlar da size yapabiliyor doğal, o yüzden de ağır zırhlıyım diye gaza gelip on beş şahsa saldırmayın. Kırma mekaniği oyunun stratejisine bir kat daha eklemiş ve hoş de olmuş.

Yüz kez Engage dedik fakat Engage mekaniğinden bahsetmedik. Takviye puanlarını anlatırken değindiğim, yan yana duran karakterlerin birbirine bonuslar verip birlikte atak ve savunma yaptıkları “Pair” mekaniği bu oyunda yok. Onun yerini büyülü yüzüklerle diğer dünyaların kahramanlarının ruhlarını (Emblem) çağırıp onların güçlerine sahip olduğumuz Engage mekaniği almış. Engage mekaniği oynanışa Pair mekaniğinden çok daha fazla çeşitlilik getirdiğinden ötürü oldukça hoşuma gitti. Ağır zırhlı bir ünitenizi süvarilerden daha süratli hale getireni mi istersiniz, haritanın öbür ucuna ışınlanıp sağlamından bir büyü çakanı mı… Birebir Emblem’i okçuya verip haritanın öbür ucundan düşman başkanını öldürmek mi, yoksa ağır zırhlı üniteye verip tam bir tanka dönüşmek mi? Seçenekler bol ve denemesi ücretsiz değilse de Arena sayesinde epey ucuz.

Beni yendiniz, gidiyorum öyleyse! -Bütün düşmanlar, her vakit.

Övgülere layık o hoş mekanikli savaşların keyfini kaçıran bir şey var, o da düşman çeşitliliği. Oyunda bir avuç düşman tipi var ve ilerleyen vakitlerde da pek yeni bir şey eklenmiyor. En azından Emblem’lere özel haritalarda o dünyaya özel düşmanlar olmasını beklerdim. Haydi düz düşman askerlerini bir kenara bırakalım, oyunun baş berbatları de daima olarak geri dönüşüme uğradığından sizi diken üzerinde tutacak yeni bir tehdit üzere hissettirmiyorlar. Ben bu türlü sürdürülebilir düşmanlık görmedim, adamları dövüyorsun yürüyerek uzaklaşıyor ortamdan. Sonraki haritada geri gelmiş, “Asla yenilmiycem hıhahaha!!!” falan. Daha 5 dakika evvel yediğin dayağın izleri duruyor, kim ciddiye alır seni? Adam beni deneyim puanı kasmak için kullanıyor güya. Dayak yedikten sonra puanlarını koruyarak kaçıyor, sonra sil baştan. Aaa! Resmen benim geride kalmış karakterleri kasma sistemim bu yahu. Kızmaktan vazgeçtim, demek ki düşman tarafı da bizimle tıpkı sorundan mustarip.

Şöyle ki, oyun bilhassa başlarda her kısımda üzerinize 3’er 3’er karakter fırlatıyor. Her gelen yeni karakter de eskilerden birkaç düzey üstte oluyor. Siz ana senaryoyu oynarken bir de bakmışsınız ki eski karakterleriniz 10 küsür düzey geride kalmış. E mantıklı olan nedir? Bu eski karakterleri alıp rastgele düşmanların çıktığı savaşlardan birinde geliştirmek, değil mi? Ancak rastgele savaşlar yalnızca en yüksek düzeyde çıkıyor ve sizin geriden gelen karakterlerinizi saniyeler içinde öldürüyorlar. Klasik modda oynuyorsanız o karakterleri sonsuza kadar kaybedeceğiniz için kaybede kaybede savaşmak bir tahlil değil. Fakat bir istisnası var, bazen krallıkların merkezlerinde eğitim savaşları çıkıyor. Bunlarda karakterleriniz kalıcı olarak ölmüyorlar. Tek yapmanız gereken bu savaşları yakalayınca tüm düşük düzeyli karakterlerinizle girmek, kaybedince vakti geri almamak ve sonra çıkan menüden “tecrübe puanını koruyarak yine dene” demek. Ve savaşı kazanmamaya çaba etmek! Otomatik savaş bu mevzuda işe yarıyor, ekseriyetle kaybetmeyi başarıyor yapay zeka. Yeniden de siz siz olun, 10.bölüme başlamadan evvel tüm geri kalmış karakterlerinizi yeterlice kasın. Yoksa fark çok açılıyor ve işiniz kat kat zorlaşıyor.

Peki bunun daha kolay, keyifli bir yolu olsa olmaz mıydı? Aslında öteki oyuncularla bir haritayı 2şer çeşit sırayla oynayarak hem eski karakterleri geliştirebileceğiniz hem de silah geliştirecek mükafatlar kazanabileceğiniz tatlı bir multi player modu var. Lakin çalışmıyor. Olağanda sizin haritanıza devam edecek oyuncu bulması gereken sistem katiyen çalışmadığı için, oyunun size verdiği kodu 5 şahısla paylaşıp onların devam etmesini rica etmeniz gerekiyor ki oyuncular bunun için online kümeler kurmuş bile. Lakin şu haliyle inanılmaz kullanışsız ve süratli, minik bir oyun yerine internette kod peşinde koştuğunuz bir vakit israfı.

Sonuç olarak Fire Emblem : Engage çok şey yapmaya çalışmış lakin yarısını eline yüzüne bulaştırmış bir oyun ne yazık ki. Somniel’e bağ puanları verecek keyifli birkaç aktivite eklense, haritada orta sıra düşük düzeyli düşmanlar da çıksa, çok oyunculu modun yanlışları giderilse Engage tüm kusurlarına karşın sıra tabanlı strateji seven herkese tavsiye edeceğim bir oyun olur. Lakin şu haliyle ne yazık ki ana Fire Emblem serisinin yavan kalmış oyunlarından birisi olmanın ötesine geçemiyor…