İşte kuzu kuzu geldim, dilediğince kapandım dizlerine…
Hades… Binding of Isaac… Don’t Starve… Oxygen Not Included… Bu oyunlardan en az iki tanesi hoşunuza gittiyse yanlışsız adrestesiniz. Zira Cult of the Lamb bu oyunların muhakkak başlı dinamiklerini alıp birleştirmiş, kendisi de çeşit çeşit yeni dinamikler eklemiş ve bam! Orijinal bir indie efsanesi doğuvermiş.
Yanlış anlaşılma olmasın, efsane tabirini oyuna bayıldığım için kullanmadım. İlerleyen satırlarda da göreceğiniz üzere oyunu çok beğendim ancak oyunun bariz eksiklikleri olduğunu da belirttim. Oyunun ilerde ismini sıkça duymamıza sebep olacak şey oyun dalının rüzgârını gerisine almasından kaynaklı. Daha çıkalı birkaç gün olmuşken 1 milyon barajını aşıverdi -ki bu indie oyunlar açısından aşılması pek de kolay olmayan bir baraj. Twitch’te ve misal bilimum platformlarda da hayli tanınan. Tamam işte, üstte saydığım isimlerin yakaladığı rüzgârı yakaladı bile.
Ben olsam kurbanda kuzu kesmezdim…
Cult of the Lamb en kolay tabirle tuhaf bir oyun. Örneğin senaryoyla başlayalım. Ana karakterimiz peygamber olduğunu argüman eden varlıklar tarafından kurban ediliyor lakin gizemli bir ilah tarafından yine hayata döndürülüyor. Ancak olağan ki bu ilah da hayır olsun diye bize düzgünlük yapmamış; bizi kurban etmek isteyen peygamberlerden intikam almak istiyor. Dünyaya geri döndükten sonra intikam almayı başa koyuyoruz ve kendi tarikatımızı kuruyoruz. Tarikatımızı büyüttükçe de “Kuzuların Sessizliği” yavaş yavaş başlıyor (kuzu esprilerinden asla sıkılmayacağım, göreceksiniz).
Tarikat demişken, gerçek bir tarikattan bahsediyoruz. Yani bir ekip ya da takım değiliz. Biz tatlı, sempatik ve vefattan döndürülmüş zombi bir kuzuyuz ve bize tapan bir sürü tarikat üyemiz var. Yeri geliyor onları kurban ediyoruz, yeri geliyor onlardan bir harem kuruyoruz. Canımız isterse mantarlarla başlarını uyuşturuyoruz ya da geniş şölenler düzenliyoruz. Tarikatımızı nasıl yöneteceğimiz bize kalmış. Onların piyon, bizim vezir olduğumuzu çok net anlatıyor oyun bize. Gücü parmaklarınızda hissettiriyor, biri size karşıt çıktığında “Nankörlük yapma, akşama seni kurban eder etini müritlerime yediririm!” diye bile düşündürebiliyor.
Şimdi bir üstte anlattıklarıma bakıyorum, bir de oyun içi görsellere… Minnak yaratıklardan oluşmuş şekerlek tarikatla ve tatlı önderimiz kuzucukla o kadar alakasız duruyor ki. İşte oyunun en farklı başarılarından biri burada yatıyor. Bu grotesk birleşimin değişik bir sempatisi var. Bosslar bile öldükleri vakit minik tatlı yaratıklara dönüşüyor ve tarikatımıza katılıyor yahu. Bir tarafta kan gövdeyi götürüyor, kanlı ve Kurban Bayramı edasında ayinler gerçekleşiyor; öteki tarafta küçük tatlı tavşan mürit altına yaptığı için utanıp kaçıyor, karakterlerimiz kendi ortalarında minnoş danslar ediyor… Bu sahiden garip bir birleşim ve epey da şahane. Bu hususta Massive Monster’ı tebrik etmek gerektiğini düşünüyorum. Sanat dizaynını bu fikirlere çok âlâ yedirmişler.
Cult of the Lamb, teknik olarak da pek başarılı bir oyun. Optimizasyon başarılı, grafikler hoş, oynanış ve dövüş mekanikleri epey akıcı. Her şey tıkırında. Sırf denetim konusunda ufak bir kasvet var. Klavye denetimleri ne kadar sığ ve yavansa gamepad de bir o kadar akıcı ve keyifli. Oyunun gamepad ile oynanmasını şiddetle öneriyorum, yoksa bir puan daha düşmeniz gerekir.
Kuzu etli türlü nasıl yapılır?
Peki Cult of the Lamb nasıl bir oyun? Çeşitler kısmında neden kent kurma ve roguelike yazıyor? Bu garip bir mantık yanılgısı değil mi? Aslında bakarsanız değil. Yani değilmiş. Bence de çok inanılmaz bir durum bu ancak Massive Monster vaadinin altından hakkıyla kalkmış. Ya da en azından uzaktan bakınca o denli gözüküyor.
Oyunun işleyişi şu halde: Tarikatımızla birlikte yaşadığımız bir yerleşkemiz var ve o yerleşkenin yöneticisi biziz. Yerleşkenin yemeklerinden, tuvaletinden, binalarından, grup biçme işlerinden ve öteki her türlü zımbırtısından biz sorumluyuz. Yani sırf Oxygen Not Included’taki üzere bir karar alma ve buyruk verme yok. Binaların yapılmasını emrettiğimiz üzere gidip biz de yapabiliyoruz, yemek pişiyoruz, mahsul topluyoruz… İşte buralarda da Don’t Starve tadı almak epey mümkün.
Fakat unutulmasın, bu bir intikam oyunu. Yerleşkeyi geliştirmekteki emelimiz aslında büyümek. Tarikatımıza yeni üyeler katılıp sayımız arttıkça, yeni yerlere gidebiliyoruz ve daha da güçleniyoruz. Zati dediğim üzere, emelimiz bizi kurban etmek isteyen çakma peygamberlerden intikam almak. Bize ibadet edildikçe daha da güçleniyor, yeni silahlar ve yeni büyüler açabiliyoruz.
Bu ortada yerleşkemiz dışında da gidip etkileşime geçebileceğimiz, balık tutabileceğimiz, ticaret yapabileceğimiz hatta oyun oynayabileceğimiz öteki yerleşkeler de mevcut. Lakin bu kısım biraz yüzeysel kalmış, “Hadi bu da olsun” denmiş birazcık.
Yerleşkelerin dışına çıktığımız vakit oyunun Roguelike kısımları başlıyor. Günümüz Roguelike’larından alıştığımız üzere her denemede tekrar oluşan rastgele bir zindan sistemi var. Her zindanın sonunda bir boss var ve o bosslara ulaşmak temel maksadımız. Zindanların içinde bulunan çeşitli silah ve büyüler ile ilerliyoruz, tıpkı vakitte sağdan soldan topladığımız tarot kartlarıyla da pasif güçler ediniyoruz. Öldüğümüz vakit zindanlarda kazandığımız eşyaların bir kısmını kaybetsek de bu gayret boşuna olmuyor, kesinlikle daha güçlü olarak geri dönüyoruz.
Gelelim kuzunun kuyruğunun koptuğu yere…
Gelin artık oyunun nasıl Hades üzere bir başyapıt olma bahtını kaçırdığına bakalım. Öncelikle maalesef ekipman kombinasyonlarımız çok yüzeysel kalıyor. Yani bir silahı seçip onu geliştirme bahtımız ne yazık ki yok. Oyunda ilerledikçe genel olarak eşyaların düzeyi yükseliyor ancak olay bundan ibaret. Baht da burada devrede natürel, zindanlarda önünüze gelenler ortasında bir seçim yapmak zorundasınız. Her ne kadar oyunun hayli doyurucu bir dövüş mekaniği olsa da bu durum oyuncunun oyundan kopmasına sebebiyet verebiliyor. Esasen silah ve büyü çeşitliliği çok fazla değil, hepsi birbirinin laciverti. Bana kalırsa, hiç değilse silah özelliklerini değiştirme, öbür güçlerle silahı kombine etme vb. özellikleri de olsa hiç kötü olmazdı. Bu durum oyunun sınıfta kalmasına sebep olmasa da bir adım daha üst çıkmasına pürüz oluyor.
Oyunun bir öbür temel eksiği de kendini kent idaresi safhasında gösteriyor. Kent idaresi oyunları bana kalırsa kaostan beslenmeli. Yani daima, gerisi ardı kesilmeksizin farklı ve önemli sorunlar önümüze çıkmalı ki kentimizi geliştirip sistemimizi oturtmaya çalışalım. Cult of the Lamb, bunu oyunun başlarında pek uygun bir formda kotarıyor. Herkes her yere tuvaletini yapıyor, hastalanıyor, sonlanıyor, acıkıyor, isyan ediyor, mutsuz oluyor… Lakin oyunda ilerledikçe her birine farklı tahliller getiriyorsunuz. Bu tahliller de bir bir işe yarıyor ve bu durum oyuncuyu da keyifli ediyor. Ee, tamam işte üstün, aradığımız şey bu değil mi? Maalesef değil. Zira oyunun ikinci yarısında yerleşkede sistem oturuyor ve her şey tıkırında ilerlemeye başlıyor. Oyun size yeni sorunlar sunamıyor; sistem oturduktan sonra sizin yapabileceğiniz tek şey içeriği dekore etmek ve kaynak üretimini arttırmak. Yani bir yerden sonra oyunun kent idaresi kısmı epeyce art plana atılıyor. Bilhassa oyunun sonlarına yanlışsız sistem şuna dönüyor: “Sefere çık, müritlere yemek yedir, palavradan bir ayin yap, sonra tekrar sefere çık.” Bu kadar güzel düşünülmüş bir fikrin oyunun sonuna kadar devam etmesini istiyor insan… Tahminen gelecek ek paketlerde ve yamalarda bu duruma el atılabilir.
Oyun müddet açısından da pek parlak değil. Geniş geniş oynarsanız, Cult of the Lamb yaklaşık 20 saatlik bir oyun deneyimi sunuyor. Aslında bakarsanız, dolu dolu gözüken mekanikler oyun ilerledikçe patladığı için oyun müddetinin çok uzun olmaması bir avantaj da olabilir. Lakin emsalleri göz önüne alındığında mekaniklerin genişletilmesi ve oyun müddetinin uzaması oyun için her türlü daha yararlı olur diye düşünüyorum. Yapımcının bununla yetineceğini zannetmiyorum zati, oyunun muvaffakiyetini devam ettirmek için orta sıra çeşitli güncelleme ve ek paketlerin geleceğini düşünüyorum. O vakit oyunun daha da toparlayacağı aşikâr.
Tatlı ve buruk bir tebessüm
Tüm bu yeterli ve makus yanları bir ortaya koyduğumda, acı bir tablo ortaya çıkıyor: Başyapıt olma talihini kıl hissesi ıskalamış bir oyun. Cult of the Lamb sahiden çok yeterli bir oyun arkadaşlar. Keyifle kendini oynatıyor, eğlendiriyor, şaşırtıyor, memnun ediyor. Lakin işte kimi mevzularda o denli affedilmeyecek kusurlar yapmış ki, sadece çok güzel bir oyun olarak kalıyor akıllarda.
