Döngü dediğin bizden sorulur!
Çinli eBrain Studio’nun çıkış oyunu olan Loopmancer birkaç açıdan yeniden Çinli TiGames’in çıkış oyunu olan F.I.S.T.: Forged In Shadow Torch’a benziyor. İkisi de kendisine punk estetiğini temel almış: F.I.S.T. Dieselpunk temalıyken Loopmancer Cyberpunk temalı. Her ikisinin de ana kahramanının bir kolu mekanik. Her ikisi de dövüş ustası. Ve her ikisinin de anlattığı kıssa ve anlatım üslubu bir birinci oyun için fazla uygun. Yani diyeceğim odur ki bir gözümüz Çinli oyun geliştiricilerinde olsun sevgili okurlar, adamlar gerçekten çok uygun işler çıkarmaya başladı.
Loopmancer’da Xiang Zixu isminde bir dedektif/ajanı canlandırıyoruz ve kaçırılan bir gazetecinin peşindeyiz. Bu kaçırma olayının baş şüphelisi Wei Long’un peşinde hengame dövüş ilerlerken kendimizi başa çıkamayacağımız kadar çok kişinin ortasında buluyor ve ölüyoruz. Game over. O da nesi, bir anda apartman dairemizde açıyoruz gözümüzü. Meğerse hepsi hayal imiş! Değil olağan ki, öldük lakin birebir günü tekrar yaşadığımız için bu bir sorun olmadı. Demek ki neymiş? Bir döngünün içine sıkışmışız. Öğrendiğimiz bilgiler capcanlı aklımızda, kazandığımız yetenekleri de kaybetmemişiz. Demek ki neymiş? Bu bir Roguelike’mış.
Bugün aslında dündü, yoksa yarın mıydı?
Aynı günü tekrar yaşamak Zixu’ya eşsiz bir avantaj sağlıyor. Örneğin Wei Long’u tam yakalayacakken bir keskin nişancının ateşine kurban gitmek, bir sonraki seferde o atışı bildiğiniz için bundan kurtulmanızı ve böylelikle öyküyü devam ettirebilmenizi sağlıyor. Yalnızca o da değil, olayla ilgili topladığınız tüm kanıtları, ipuçlarını vs de bildiğiniz için adımlarınızı ona nazaran atabiliyorsunuz.
Loopmancer kısmen lineer bir oyun. Kısmen diyorum, zira öykü akışı içerisinde başınıza gelenlerden yola çıkarak yapabileceğiniz kimi seçimler var ve bu da oyunun rotasını büsbütün değiştiriyor. Aslında öldüğünüz vakit apartmanınızda bu rotalardaki seçimlerinizi görebiliyor, izlediğiniz hangi rotada kaç sefer öldüğünüze bakabiliyorsunuz.
Örneğin daha başlarda bir ipucunu takip etmek için gidebileceğiniz iki yer var: Ditch Village ve Kouga Industry. Kouga’ya gidince sizi çok çabuk harcayabiliyorlar, bir sonraki sefer Ditch Village’ı seçerek büsbütün farklı bir rota oluşturmuş oluyorsunuz. Bu seçimin akabinde rota yeniden ortak bir bölgeyle devam ediyor lakin sonra da karşınıza çok büyük bir seçim çıkıyor: Hangi karakteri kurtaracaksınız? Bunlardan birini kurtarmak için 15 dakika müddetiniz var, başkası içinse müddet yok. Burada 15 dakikalık olanı seçip başarılı olabilirsiniz, başarısız olabilirsiniz, oburunu seçebilirsiniz. Bu da üç başka kol manasına geliyor.
Bir ağaç üzere yaşamak özgürce, sonra da ölüvermek
Dallanan bu öykü yapısı oyunun sonları bakımından da tesirli zira Loopmancer’da 7 başka son var ve hangi sona ulaşacağınız büsbütün yaptığınız seçimlerin sonucu. Oyun sonunu gördüğünüzde tekrar apartman dairenizde uyanıyorsunuz, bu da öbür yolları da seçebilmenizi, öğrendiklerinizin üzerine çıkabilmenizi sağlıyor.
Son demişken… Loopmancer’ın çok sonu ortasında makus sonların sayısı bir epey fazla olmuş. Dahası, kıssa o denli tatmin edici bir bağlanışa da kavuşmuyor aslında, “Ya artık niçin bu türlü oldu ki?” diye başınızı kaşırken buluyorsunuz kendinizi. Yani şöyle diyeyim, yapacağınız seçimler sizce en düzgünü olsa da bir anda dünya dehşetli bir yere dönüşünce “Ama bu benim kusurum değil?” diye isyan edesiniz gelebiliyor. Bu bakımdan çok orjinal bir oyun bence Loopmancer, dünyada her şey siyah ve beyaz değil. Her güzellik yeterli sonuç vermiyor, her şey bir anda güllük gülistanlık olmuyor. Zira bu karanlık bir Cyberpunk geleceği.
Loopmancer’ın aksiyonu da Roguelike öğeleri de bir epey başarılı. Her çeşitte bir yakın silah, bir menzilli silah, bir taktik ekipman ve bir yetenek ekipmanı kullanıyorsunuz. Topladığınız coin’lerle harita içerisinde bulduğunuz yeni silahları açabiliyorsunuz ve bu kalıcı bir açılım. Daha sonra silah / ekipman seçim kısımlarında açmış olduklarınız ortasından rasgele karşınıza seçenekler sunuluyor, siz de seçiminizi yapıp devam ediyorsunuz. Birtakım silahlar çok güçlü, kimileri çok dandik. Lakin çeşit boyunca birçok sefer seçim ekranlarına geldiğiniz için başta karşınıza çıkan zayıf silahlara bağlı kalıp da “Bir an evvel öleyim de baştan başlayayım” demiyorsunuz. Bu da çok hoş düşünülmüş. Bir Roguelike’ta en sevmediğim şey sevmediğim bir karakter yahut silahla oynamak zorunda bırakılmaktır benim.
Oyunun dövüşleri epey yüksek tempolu ve düşman çeşitliliği de çok yeterli. Bu süratli tempoda düşmanların başında çıkan işaretlerden yapacakları hücumların çeşidini anlayabiliyor, ona nazaran dash yaparak yahut sersemletici yetenekler kullanarak dövüşü lehinize çevirebiliyorsunuz. Öldüğünüz vakit tüm paralar ve topladığınız buff’lar gidiyor, fakat Core ve Memento’lar kalıcı. Core’lar sayesinde yeni yetenekler ve bonuslar açıyorsunuz, Memento’lar da hem oyun evrenindeki şahıslar hakkında yeni bilgiler veriyor, hem de ekstra Core kazandırıyor. F.I.S.T’te olduğu üzere Loopmancer’da da kostüm değiştirme imkanı var ve bu büsbütün kozmetik. Yeniden de Kung-fu kıyafetiyle adam pataklamak daha bir keyifli oluyor.
Bana çabucak o silahı getirin!
Loopmancer’ın eleştirilecek çeşitli noktaları da var elbette. Mesela silahlarla ilgili olan kısmı söyledim, ekipman çeşitliliğine karşın kullanmaya paha (ya da tercih edilecek diyeyim) silah sayısı sonlu. Yani otomatik taret dururken öteki ekipmanlarla uğraşasınız gelmiyor ya da epik baltanızın yerini doldurabilecek silah bulmak güç. Seçenekler ortasında sansürlenmiş bir dildo bile var lakin, yani oyun çeşitlilik bakımından kendini hiç tutmamış 🙂
Sonu görebildiğiniz her oyun tipinde 5 yahut 6 bölge geçiyorsunuz. Bu da oyunda anca bu kadar boss demek oluyor. Üstelik bu bosslardan birini üç farklı halde üç yerde görüyorsunuz. Hasebiyle boss çeşitliliği bakımdan sınıfta kalan bir oyun Loopmancer. Boss’ların hücum nizamları ve dizaynları hoş lakin yetersiz. Tek yaptığınız gerçek vakitte dash, sonra da elde ne varsa boss’un üzerine boşaltmakla sonlu.
Karakter animasyonları ve ortam grafikleri çok hoş lakin ana karakterimizin beden proporsiyonları bana biraz kütük üzere geldi. Güya başı büyük ve bedeni onunla orantısız üzere ya da tahminen de bana o denli gelmiştir. Seslendirmeler, bilhassa de vurgular bana bir oldukça zayıf geldi; bundan da berbatı birtakım diyalogların bir oldukça zorlama olması. Başlarda çok değişik ilerleyen öykü bir noktadan sonra makus bir latifeye evriliyor ve ne alaka dedirtiyor. Bilhassa de birtakım sonlardaki diyalog kısımlarının size de bir epey komik geleceğine eminim, sanırım bu da Çince’den İngilizce’ye geçişle alakalı bir meşakkat. Doğal hissettirmiyor yani.
Ama Loopmancer’dan beklentilerinizi aşikâr bir düzeyde tutunca karşınızda çok süratli, aksiyon dolu, kendine has bir usule sahip bir oyun olduğunu söyleyebilirim. Kıssa de dediğim üzere başlarda bir epey farklı, sonrasında biraz afallasa da “Nereden oynadım bu oyunu?!” değil de “Dur ya, öbür sonlara da ulaşmaya çalışayım bakalım” dedirtiyor. Üstelik muvaffakiyetim çeşitliliği de bunun bitirdikten sonra tekraren tekrarlamaya kıymet bir Roguelike olmasını sağlamış.
