Pokémon Go birinci çıktığında oynamak için bin dereden su getirdiğimizi hatırlıyorum da, vallahi öteki hiçbir oyun için yapmazdım. Lakin iş Pokémon oldu mu, akan sular bir çoğumuzda duruyor. İtiraf edin yahu, fellik fellik dolaşıp Pokémon avladınız mı, avlamadınız mı?
Hazır hepimiz aşılanmış ve kış sonunda sokaklara salınmayı bekliyorken Pokémon Go’nun resmen Türkiye’ye gelmiş olması, yine oynamaya başlamak için büyük bir fırsat.
Ha ben havaların düzelmesini bekledim mi? Elbette ki hayır. O kar içinde bata çıka Pokémon arayan, zavallı Çimen tipi Pokémonlarını Buz tipi Pokémonlardan kaçıran bir küçük müellif vardı. Bilen bilir, Buz tipi gelirse Çimen tipini voccik diye ezebilir. Hele de hava kar kışken aldığı güçlendirmelerle.
Artık ben yeni bir Pokémon yetiştiricisiymişim…
Bakın, Pokémon Go’nun en sevdiğim olayı, gerçekten gerçek hayatla oyunu birleştirebilmiş olmaları. Niantic aslında harita teknolojileri üzerine çalışan bir şirket olarak bu işi yapmaya tahminen de en uygun geliştiriciymiş zati. Bu deneyimleri Pokémon’la birleşince taşlar yerine oturmuş tıkır tıkır.
Ya küçükken Pokémon seyredip de mahallede Pokémonculuk oynamaya kalkışmamış çocuk var mıdır? Ben teknik olarak bu türlü şeyler için büyük sayılabilecek bir yaşta elimde GameBoy’la gezmeye gidiyordum ki kendimce Pokémonculuk oynayayım. Pokémon Go benim hayallerimin hayat bulmuş hali resmen ya.
Ve o birinci çıktığı yıllarda yarattığı hissi, herkesin çıkıp Pokémon oynamasını; sokakta Pokémon avlayan beşerlerle karşılaşıp, oturup da, “Aa, bak bende dört tane Pikachu oldu, bulamadıysan değişelim. Ya benim Magikarp’la iki maç atsak, evrilecek evrilemiyor,” muhabbeti yaptığımız vakitleri unutamıyorum.
Aha koca koca beşerler, aha Pokémonculuk oynamak. Lakin bu hoş bir şey işte!
Pandemi bizden çok şey çaldı gerçekten, bunlardan biri de gündelik hayatta beşerlerle bağlantı içerisine geçebilmek. Bakın ben dünyanın en toplumsal insanı değilim, ona karşın bu gereksinimin eksikliğini hissedebiliyorum. Yani insan toplumsal bir hayvan. İnsan yalnızca ailesi ve en yeterli iki arkadaşını görerek yaşasın diye tasarlanmış bir şey değil. İnsanın bir topluluk içinde yaşadığını hissetmeye muhtaçlığı var.
Ve bunu Pokémon Go üzere müspet mecralar üstünden yapabilmenin de başka bir hoşluğu vardı bence. Yani ben de biliyorum multiplayer oyun oynamayı ancak genelde o deneyime olumlu demek biraz… Sıkıntı.
Pokémon’da ölmek yok, bağırış çağırış yok, hengame gürültü yok. Yani Pokémon maçları bile hoş, Pokémon yani.
Bir markete, bir de PokéDurağa uğrayıp geliyorum.
E Türkçe oldu, pekala ya artık?
Şayet bir formda Pokémon Go oynamadan bugüne kadar gelebilmiş olanlarınız varsa, birinci olarak, dostum bunu nasıl başardınız?! İkincisi, bu oyun elinizde telefon, gerçek hayatta dolaşıp Pokémon avladığınız, sonra o Pokémonlarla maçlar yapıp geliştirdiğiniz ve bir Pokémon eğitmeni olmanın nasıl bir şey olduğunu deneyim ettiğiniz bir oyun.
Ama iş yalnızca Pokémon toplamak ve maç yapmak değil. Pokémon Go’nun en sevdiğim özelliklerinden biri; mahallenizi ve kentinizi ne kadar düzgün tanıdığınızı ödüllendirmesi. Yani mesela, ender Pokémon avına çıkacaksınız, size yakınlarda bulunan Pokémonların siluetini, bir yapının yanında gösteriyor. Artık çık dışarı; bul bu bina, duvar resmi, park her neredeyse!
Sokaktan adam mı çevirirsin, bakkala girer, “Abi bu kare taşlı binayı biliyor musun ya?” diye mi sorarsın; orası sana kalmış.
Elbette oyunun Türkçeleşmiş olmasıyla birlikte artık Türkiye’de de topluluk turnuvaları, bölgeye özel etkinlikler vesaire düzenlenecek. Asıl bölgemizin eklenmiş olmasının getirdiği değerli değişikliklerden biri bu. (Ki İstinye Park’ta olacak sanırım bu ay bir tane. 18-20 Mart ortası.)
Ve elbette PokéDuraklar. Biliyorsunuz, meskenlerin ağır olduğu noktalarda çok pek PokéDurak olmuyor. Çıkıp gezmek, daha halka açık alanlar bulmak gerekiyor. Bu halka açık alanlarda AR+ özelliğini kullanarak Pokémonumuzu salmak, onunla fotoğraf çekilmeye çalışmak, kedilerin köpeklerin yanına atıp güya hakikaten varmış üzere davranmak ve insanların mecnun olduğumuzu sanmasını sağlamak da gerekiyor.
Pokémon Go oynamak bu türlü bir şey zira.
Eşya çantanızda bulabileceğiniz Pokétoplarınızı, güzelleştirici iksirlerinizi, yumurtalarınızı, maç biletlerinizi ve arkadaşlarınıza gönderebileceğiniz armağanlarınızı bu PokéDuraklar vesilesiyle düşürüyorsunuz.
Benim üzere yürümeyi seven bir insan için kahır değil. Atıyorum kuluçka makineme bir yumurta, başlıyorum gezinmeye. Bu türlü dolaşarak spor salonlarındaki kendi düzeyime yakın oyuncuları bulup onlarla maç da yapmış oluyorum. Gerçekten bizim buradaki spor salonlarında baya kuvvetli Poké-eğitmenleri var. (Geleceğim peşinden Charizard’lı abi. O Wailmer’in de benim olacak, göz koydum.)
Geç olsun, güç olmasın!
Yani evet, bu saatten sonra Pokémon Go’nun birinci çıktığı zamanlardaki heyecanını yakalayabilmek mümkün olmayacaktır. Üstünden çokça vakit geçmiş olması değil tek sorun, ortaya bir de tüm toplumsal alışkanlıklarımızı değiştiren bir global panedeminin girmiş olması daha da beter yapıyor işi.
Fakat siz de benim üzere hem meskende tıkılmaktan bıkmış hem de son iki senede dışarı çıkmak için bütün sebebplerini kaybetmiş insanlardansanız, tahminen Pokémon Go’nun resmen Türkiye’ye gelmiş olması size de bir vesile olur.
Şimdi… Neredeydi benim Ash şapkam? Vardı o denli bir şapkam zira.
