Elden Ring – İnceleme

Bu incelemeyi yazmak bana düşmemeliydi. Olağanda Soulsborne alımımız Eser yazacaktı, birtakım teknik aksaklıklar yüzünden “Elden Ring oynar mısın?” sorusu bana soruldu. Reddetmedim lakin etmeliymişim… Ey be Elden Ring sen neymişsin? Ay sonu bizle buluştuğu için süratli inceleme gerekliliği yetmedi, uzun uzadıya kritiğini hakkıyla yazması önemli manada güç bir oyun çıktı. Bir de oyunun elimize ulaşmasından 1-2 gün sonra oyunu muhtemelen haftalardır oynamakta olan yabancı basının notları çok yüksek gelince, oyunu incelemek oldukça çetrefilli bir vazifeye dönüştü. Oyunda attığım her adımda, “Yok be ne 10 üzerinden 10’u, Dark Souls da Sekiro da daha odaklı, daha konsantre oyunlardı!” kırmızı köşesi ile “Ama neler neler de koymuşlar oyuna artık, sanki benim mi dedeliğim tuttu?” mavi köşesi ortasında ara dayağı yedim durdum.

Ha baştan peşin peşin söyleyeyim, hâlâ duymadıysanız da benden duyacağınız, oyunun sahip olduğu o çok can sıkıcı performans sıkıntıları yüzünden bu notlar bu kadar yükseklerde uçmamalıydı bana nazaran. “Olur o kadar” denip geçilemeyecek kadar sorunlu çıktı oyun zira. Lakin işin bu kısmına yazının sonlarında dönelim ki bu problemler olmasaydı Elden Ring o puanları, From Software’in yaptığı en güzel iş olarak anılmayı hak eder miydi bunun tartışmasını yapalım uzun uzadıya.

İkaz: Bu yazı müddetinde oyunun ismiyle alakalı berbat söz oyunu esprileri yapılmayacaktır.

Dünya âlem Elden Ring

Oynadığınızda olağan kurallarda 1,5-2 senede bir makine üzere kaliteli içerik sahibi uzun oyun basan From Software grubunun bu sefer ortayı neden açtığını anlayacağınız bir oyun Elden Ring. İçerik açısından ne kadar bereketli, ne kadar girift bir dünya sunduğunu esasen ben anlatamam, sizin görmeniz lazım. Lakin buraya fikir almaya geldiğiniz için bir şeyler yapmaya çalışmam da mecburî. Şöyle söyleyeyim, bir tarafta üzerinde çok para ve vakit harcanılan her içeriğin oyuncu tarafından görülmesini garantileyen stüdyolar, başka tarafta oyunun en sonlarındaki, kalanlara kıyasla çizgisel bir bölgedeki, oralarda bir yerlerde olduğunu bilip arasanız sıkıntı bulacağınız bir çıkıntıya oyunun en epik kısım sonu canavarlarından birini saklayan From Software takımı. “Eee bu yeni bir şey değil ki, her From Software oyununda bâtın kısım sonu canavarı olur 1-2 tane?” diyebilirsiniz. Ben de size “1-2 tane değil, 9-10 tane kapalı düşman kaçırdım” derim. Bunlar kendilerine ilişkin başarımları olduğu için muvaffakiyetim istatistiklerinden denetim edebildiklerim bu ortada. Yoksa oyunda opsiyonel düşman çok daha fazla fakat her biri bu bahsettiklerim kadar özel, el işi sanat ve mekanik dizaynlarına sahip değil.

Yerler da daha aşağı kalmıyor. Bilirsiniz, Souls oyunları genelde insanın üzerine üzerine gelen, klostrofobik yerlere sahip olur. En geniş yerleri bile insanı yıldıran bir ekip özelliklere sahiptir, yeri gelir açık yerde bile acı çekersiniz(sana bakıyorum Frigid Outskirts). Elden Ring bu klostrofobiyi alıyor, çok çok daha hafif, oyunun zorluğundan çok hissine tesir eden bir agorafobi ile değiştiriyor. Elden Ring’in hem altı hem de üstü dolu; yeni modülleri açılıp harita büyüdükçe, bir başka yeraltı haritası olduğunu gördükçe “oha olacağınız” devasa bir dünyası var. Bu dünyayı tanım ederken bilhassa “agorafobi” sözünü kullanma sebebim ise yalnızca toplam yüz ölçümünün değil tıpkı vakitte yerlerin kendilerinin de ölçek olarak devasa olmaları. Diğer oyunlarda atla dolaşacağınız yerler Elden Ring’de tabanvay takıldığınız yerler. Elden Ring’de at bindiğiniz yerleriyse artık siz düşünün; içine ayak bastığınızda minnacık hissedeceğiniz, tahminen Shadow of the Colossus sevenlere tanıdık gelecek lakin çok daha renkli, çok daha “fantastik” yerlere düşecek yolunuz.

Karakter sıfırlamak Eski moda takılıp Souls oyunlarını ebediyen düz kılıç kalkan oynayanlardan olabilirsiniz. Lakin Elden Ring istemediğiniz kadar opsiyon sunduğu için alışkanlıklarınızı değiştirme ihtimali en yüksek olan Souls oyunu. Pekala karakterinizi nasıl sıfırlayacaksınız? Değişiktir, Respec özelliğini açmak için belirli bir kısım sonu düşmanını yenmeniz gerekiyor. Academy of Raya Lucaria’da karşılaşacağınız “Renna, Queen of Full Moon” isimli düşmanı yendiğinizde size Rebirth ismi altında sıfırlama opsiyonunu sunacak. Bu opsiyonu kullanabilmek için envanterinizde Larval Tear isimli eşyadan bulunması gerekiyor, bundan bir tane vererek statlarınızı sıfırlayıp harcadığınız bütün deneyim puanını geri kazanabilirsiniz.

Boşa harcanan vakit azsa ceza da, tansiyon de az

Doğal bu büyüklük, Elden Ring üzere itinaya bezene yapılmış bir oyunda bile her vakit için bir artı değil. Nispeten çizgisel ve bütünleşik kısım dizaynından engin açık dünyaya geçiş, üzerine darboğaz kısımların bile bu kadar geniş tasarlanması, oyunun çehresinde çok fazla şey değiştiriyor. Değişen bu şeyler kiminiz için artı, kiminiz için eksi olacak şeyler. En başta o labirent üzere, kestirme açtığınızda kendinizi ansızın çok alakasız lakin daha evvel bulunduğunuz bir yerde bulduğunuz çapraşık dizaynlar yok. Ayrıyeten artık hem açık dünyada hem de zindanlarda kayıt noktaları daha bol, bunun yanında pek çok kodaman düşmanın yakınında ölünce çabucak orada geri doğuvermeyi sağlayan Marika heykelleri var. Üzerine zindan içinde değilseniz istediğiniz yerden istediğiniz yere çat diye süratli seyahat yapabiliyorsunuz. Tuzaklı bölgeler çok çok az. Bunlar oyunu daha erişilebilir kılan en büyük etmenlerden biri olarak boşa harcanan vakti minimuma indirgiyor. Lakin Dark Souls deneyiminin ayrılmaz bir modülü olan kayıt noktasına ulaşma gerilimini de egale ediyor. Dark Souls oyunlarındaki klostrofobi, tuzaklar ve öteki tehlikeler, karanlık tünelin sonuna Bonfire ışığını yerleştirerek şiddetli yolu aştığınızda muazzam bir rahatlamayla karşılaşmanızı sağlardı. Bu her oyunda ve her seferde olmasa bile benim çok sevdiğim bir olaydı. Elden Ring’de arayıp bulamadığım en büyük şey de bu muhtemelen. Gerek zindanlarda gerekse açık dünyada “yol stresi” artık yok. Bu benim için bir eksi lakin pek çok kişi için de bir artı olacağına eminim. Esasen o yol gerilimi bu kadar büyük bir haritada oyunun temposunu rezil etmeden, oyuncuyu yıldırmadan nasıl korunabilirdi bilemiyorum lakin keşke zindanlarda bari varlığını hissettirseydi.

Zindanlar demişken, oyunun o çok övülesi bolluk ve rahmetinin biraz tat ekşittiği kısımlar var ve bunlar esasen zindanlar. Elden Ring’de pek çok ufak zindan var, neredeyse her bir adedinde ise birer kısım sonu canavarı. Zindanların dizaynları ziyadesiyle kolay ve birbirine misal, içlerindeki kodaman düşmanlar da çoğunlukla klasik, oyunun ileriki kısımlarından olağan düşman olma vazifesi üstelenecek arkadaşlar. Maden ve mezar olarak nitelendirebileceğimiz iki farklı çeşidi olan bu zindan kısımları oyunun içeriğini artırıyorlar artırmasına ancak geri kalanı kadar ihtimamlı bir halde değil. Bunlar kırpılıp çıkarılsa eldeki içerik yağsız, kemiksiz olabilirdi lakin anladığım kadarıyla açık dünya oyun yapıp haritaya zibilyon yeraltı segmenti koymayanı dövüyorlar.

Kırk kılıca tapmaya, bol bol mevti tatmaya geldim!

Karış karış taranacak bu kadar bölgenin varlığını haklı çıkarmaya çalışan şey, oyundaki opsiyonların da bolluğu. İstemediğiniz kadar büyü ve silah var. Artık savaşlarda yanınıza çağırabildiğiniz hayaletlerin farklı çeşitleri var. Gözlere bayram ettiren zırh setleri var. Bunlar bütün o mezarların, madenlerin, harabelerin, köylerin, kiliselerin, ana misyon bölgelerinin kıyısına köşesine serpiştirilmiş durumda. Yani içeriğin kendini tekrar ettiği kısımlarda bile bir ödülünüz var. Ha doğal bulduğunuz şeyler her daim o an oynamakta olduğunuz karakterin işine yarayacak şeyler değil lakin bazen o denli tatlı şeyler buluyorsunuz ki karakteri sıfırlayıp baştan kurmaya girişesiniz geliyor. Oyundaki büyülerin de silahların da absürt hoş olmasının bunda hissesi elbette büyük.

Bu Torrent o Torrent değil Elden Ring’in “atlı Dark Souls” olarak anılmasının biricik sebebi olan sevgili bineğimizden yazı içinde bahsetmedim. Kendisine başka bir kutu ayırmayı layık gördüm zira. Elden Ring’in kimi büyük düşmanları (mesela oyunun başında ejderha) yaya kaçamayacağınız kadar büyük alan tesirli akınlar yapıyor. Bu türlü şeyler yapan bir terbiyesiz gördüğünüz an anlayın ki kendisiyle at üzerinde savaşmanız lazım. At savaşları saç baş yolmamak ismine mecburî, fakat oyundan alacağınız keyfi perçinlediklerini söylemem pek mümkün değil. Atımız biraz fazla süratli ve bir sefer depara kalkınca yavaşlatabilene aşk olsun. Denetimler pek keskin değil, maksat kilitlenince bir kaygı, kilitlenmeyince başka bir kaygı. Bu yüzden at üzerinde salladığınız kılıç darbelerinin yarısı havaya gidiyor. Başlarda olağan düşmanları da at üzerinde 1-2 taciz etmeye niyetleniyorsunuz, zevkli de geliyor lakin o zevk çok süratli söndüğü ve atlı savaşın eksileri süratlice göze batmaya başladığı için ulaşım harici mevzularda oyuna gerekli ve onu yükselten bir eklenti olduğunu söyleyemem. Birtakım tabanvay yerler ise o kadar büyükler ki Torrent’ı mumla arıyorsunuz.

Oyunun en büyük başarılarından bir tanesi bol sayıda opsiyonunu benim üzere “nato baş nato mermer” kılıç kalkan oyuncularını da yeni şeyler denemeye iten bir formda sunması. Dark Souls 3’te her silahın kendine ilişkin “Weapon Art” isimli bir özel hareketi vardı hatırlarsanız. Bu hareketler Elden Ring’de de “Ashes of War” ismiyle geri dönüyor lakin tek bir büyük farkla: Artık bu hareketleri istediğimiz üzere değiştirme talihine sahibiz ve oyun bunu yaptığımız için bizi cezalandırmıyor. Ayrıyeten silahların elemental hasarları da bu hareketlere bağlanmış. Yani eskisi üzere bin tane farklı elementte silah geliştirme eşyası aramıyor, her element için başka silah geliştirmek yahut silahlara süreksiz olarak element basan eşyalardan aranmak üzere angarya işlerle uğraşmıyoruz. Basitçe silahımızın üzerindeki Ash of War’u değiştirmek yetiyor. Hatta bunu yaparken de ek opsiyonlarımız var, şayet silahımız elemental hasar vurmasın istiyorsak yalnızca Ash of War’u bağlayıp hasarı fizikî bırakabiliyoruz. Burada bilmek gereken nokta ise şu: Yeni bir silah aldığımızda onun kendi özelliği Ashes of War repertuvarımıza eklenmiyor, her bir Ash of War’u açık dünyada silahından bağımsız olarak bulmak yahut satın almak durumundayız. Storm Blade üzere menzilli silah marifetleri, yakın dövüşçülere menzilli akın imkanları sunmasıyla oyunun savaşlarına aranan tazeliği katıyor.

Mazoşizm sarı renkle olan savaşını kaybetti

Opsiyonlar bu kadar bolken, kayıt noktaları çok daha kısa aralıklarla yerleştirilmişken oyun da daha kolaylaşmış mı pekala? Hem evet hem hayır. Hatırlarsanız Dark Souls oyunlarda karakterimizi iki koldan güçlendiriyorduk. Bunlardan biri Weapon Scaling, başkası de “silaha artı basmak” idi. Bu bağlamda Souls oyunlarının kolay modu her vakit için âlâ deneyim puanı veren bir nokta bulup orada düzey kasmak oluyordu. Zorlandığınız bir kısım sonu canavarını gidip düzey atlayarak hasar statınıza abanmak suretiyle çok çok kolaylaştırabiliyordunuz. Elden Ring’de bu tekrar mümkün lakin daha çok silah geliştirerek oluyor bu. Çabucak çabucak bütün silahlar D ve E düzey hasar derecelendirmesine sahip olduğundan STR yahut DEX kasarak hasarınızı abartı düzeylere çıkaramıyorsunuz. Seçtiğiniz Ash of War silahın ölçekleme düzeyini biraz değiştirebiliyor lakin o da oyunu kıracak bir tesir yapmıyor. Daha fazla hayatta kalmanıza yarayacak statlara değer vermeye teşvik ediyor bu sayede sizi oyun. Başlardaki ve ortalardaki kısım sonu canavarlarını da silah geliştirmeleriyle tekrar rezil edebiliyorsunuz fakat sonlara yanlışsız, silahınızı azamî düzeye çıkardığınızda iş tekrar maharetinize kalıyor. Bu yüzden sonlardaki dövüşler daha yürek hoplatıcı, daha ağız bozdurucu, daha yıldırıcı.

Ağız bozdurucu ve yıldırıcı demişken, oyunun devasalığı bir Shadow of the Colossus ayarında olmasa bile kısım sonu düşmanlarına da yansımış elbette. Mesela ejderhalarımız ve devlerimiz bol keseden bu oyunda. Bunların jenerik olanları pek sorun değil lakin kimi kısım sonu canavarları (sana diyorum Fire Giant) nitekim haddinden fazla büyük oldukları için kendileriyle dövüşmek azap haline gelebiliyor. Mesela karşınıza bir düşman çıkıyor, o kadar büyük ki kodu mu oturtuyor. Bu kendi başına bir sorun değil lakin tekrar o kadar büyük ki, hangi saldırısını yapacağını anlayıp ona nazaran tedbir alamayabiliyorsunuz. Elden Ring’deki hiçbir düşman oyun dünyasında görülmemiş boyutta düşmanlar değil lakin öbür oyunlarda bu türlü yaratıklarla kapıştığınızda ne olup bittiğini görebilin diye kamera biraz geriye çekilir, burada ise bu türlü bir şey yok. Yakın dövüş sevenler için zorlayıcı ve keyifli olmaktan çok safi hudut bozucu bu usul durumlar. “Souls oyunları adildir, ölürsen kusur senindir” esasını de biraz çatırdatıyorlar.

Oyunda istemediğiniz kadar kısım sonu savaşı var bu ortada. İleride olağan düşman misyonu üstlenecek olan düşmanları kesmekten bıktığınız anlar oluyor, mesela Ulcerated Tree Spirit diye bir tanesi var, artık 4 kez mi 5 defa mi ne kestim oyun boyunca, oldukça baymıştım bu arkadaştan. Hakeza Erdtree Avatar’lar da fazla fazla kestiğimiz düşmanlar. Bir de farklı yerlerde başka farklı çıkan kodaman düşmanları birebir anda kestiğimiz dövüşler de var ki bunlar yer yer hoş maniler teşkil edebilirken bir tanesi (Godskin Duo) tıpkı dövüş içerisinde 4 tane kestirdiği için From Software’in bile kaş yaparken göz çıkarabildiğinin en büyük delili. Bu akıl sıhhatine ziyan düşmanlar bir kenara, oyunun temel kısım sonu düşmanları tekrar oldukça güzeller. Hele de üstte bahsettiğim üzere sonlara gerçek fazla güçlenmenizin önü kesildiğinden ve karşınıza çıkanlar uygundan düzgüne epikleştiğinden, (absürt güçlü becerilerden oluşan bir repertuvarınız yoksa) oyunun son birkaç dövüşü hakikaten kıran kırana geçiyor. Elden Ring’in çabucak hemen bütün büyük düşmanları sıhhatleri yarıya inince ikinci fazlarına geçiyorlar ve ana vazife kodamanlarında bu çoğunlukla dövüşün ritminin baştan aşağı değişmesi demek oluyor. Hele bir tanesi var ki, baltayla savaşırken silahını atıp Zangief üzere güreş hareketleri yapmaya başlayınca hangi oyunda olduğumu şaşırdım. Lakin genel olarak bir Sekiro ile karşılaştırdığımda bu bolluğun içinde bile daha az akılda kalıcı dövüş yaşadığımı düşünüyorum.

Kapak olmuş bu sefer

Kıssayla alakalı çok kısa konuşacağım arkadaşlar, çünkü Souls oyunlarından alışageldiğim üzere ben tekrar pek bir şey anlamadım. Bu dediğimden siz de gerekli çıkarımı yapabilirsiniz elbette lakin tekrar de belirteyim, George R. R. Martin oyunun öyküsüne katkıda bulundu diye biz olağan insanların takibi daha kolay bir anlatıyla karşılaşacağını sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Yeniden birileri “daylı doğlu” konuşuyor, bize yardımcı olan bir abla var, ateş var, ağaç var, yıldızlar var, yüzük var, rabler var, biz de ilah olmak istiyoruz falan. Birileri derli toplu bir görüntüsünü yaptığı vakit Youtube’dan izleyeceğim ben. Oyunu karış karış tarayıp, eşya açıklamalarını okuyup bütün modülleri birleştirerek bu anlatı bulmacasını çözecek olan arkadaşlara güzel cümbüşler diliyorum. Oyunun kıssası uygun mi makus mü siz ne derseniz o, sıfır kinaye.

Gelelim oyunun performans sıkıntılarına. Peşin peşin söyleyeyim oyun bir PC portu olarak Dark Souls Prepare to Die Edition’dan makûs olmasa bile performans olarak daha makûs olabilir. Açık dünyaya çıkmak kare oranını rezil eden bir şey. Burada bile bir istikrar yok, oyunun açık dünyada neye nazaran yamulup neye nazaran düzeldiğini ben çözemedim. FPS’in düşük olduğu yerlerde MSI Afterburner ile denetim ettiğimde ne ekran kartımın ne de işlemcimin tam kapasitede çalışmadığını görüyordum, %75-80 civarında takılıyordu ikisi de lakin oyuna sorsan “Kaptanım iticiler çalışmıyor!” diye rapor verecek. Bunun dışında yer değiştirirken bariz takılmalarla karşılaştım. Oyun durup durup çökmeye de bayılıyordu, başlarda 1-2 kez olmuşken sonlara hakikat nizamlı olarak çökmeye başladı. “Grafik kartlarının tam kullanılmamasına sebep olan bir kusur düzeldi” deyip güncelleme yayınladılar fakat MSI Afterburner bilgilerinde değişiklik yok ve güya daha berbat oldu performans? Haydi benim PC külüstür desen RTX 3080’de de bu türlü bu oyun? PC’yi bir kenara koysan PS5 sürümü de stabil 60 FPS vermiyor?

Hâlbuki oyunun grafiklerinde Dark Souls 3 ile karşılaştırdığınızda gelişme var lakin günümüz düzeyinin yakalandığı pek söylenemez. Evet, sanat dizaynında From Software hiç olmadığı kadar uçmuş lakin nicel grafik kalitesi düzey atlamamış. Her şey daha ayrıntılı, animasyonlar yeniden el emeği göz ışığı, ananızdan emdiğiniz süt itinayla burnunuzdan getirilirken etrafı kaplayan efektler daha hoş. Lakin günümüz standartları yakalanmış değil. Ha bu benim ne kadar umurumda? Hiç değil. From Soft oyunlarını çığır açan grafikler için sevmiyoruz malum lakin bu kadar mütevazı geliştirmelerin performans cephesindeki bedeli bu kadar ağır olduğu için “Aman abi güzelsiniz bu türlü, elleşmeyin bir daha” diyesi geliyor insanın.

Oyunun müziklerininse bende iz bıraktığını söyleyemem. Ben zati Dark Soul 3 tema müziği başta olmak üzere birkaç istisna haricinde From Soft oyunlarının müziklerine çok coşan bir insan değilimdir. Sony altında çıkan Demon’s Souls ve Bloodborne’un müziklerini çok farklı tutuyorum doğal bu noktada, onların albümleri direkt Sony tarafından halledilmişti diye hatırlıyorum. Elden Ring’de de çok fazla tekrar kullanılan büyük düşman olduğu için bunların müzikleri bir noktadan sonra bayıyor, açık dünyada düşmanlara fark edildiğinizde çalmaya başlayan gergin kesim da hakeza oyunu pek yükseltiyor denemez. Lyndell kentinde geride çalan hüzünlü modül, oyunun ana tema müziği üzere gerçekten âlâ modüller tek tük kulakları okşuyor lakin bunlar az anlar.

Elden Ring bu türlü böyle hoş, kusurlarıyla da olsa Souls oyunlarına olağanda çok da bayılmayanları tavlama potansiyeli olan bir üretim. From Software’in şimdiye kadarki en dolu ve en görkemli de oyunu. Fakat kendisini en yeterli Soulsborne oyunu ilan etmek benim açımdan pek mümkün görünmüyor. Soulsborne mazoşistleri için Sekiro’nun kıran kıran dövüşleri, Dark Souls’un dehşetengiz yerleri ve bütünleşik harita tasarımı, Bloodborne’un endişe teması yanında bir tık geride kalacak üzere hissediyorum. Öte yandan öbür açık dünya oyunlarından taze gelenler, hiçbir noktada sıkıcılaşmayan bu türlü bir büyük bir oyunla karşılaştıklarında eldekini şaheser ilan etmekten çekinmeyebilirler.

Ha bu ortada ismine Elden Ring falan demişler lakin bildiğiniz Dark Souls 4 bu, birbirimizi yemeyelim. Bundan 1 hafta sonra “Elden Ring’in Dark Souls ile birebir kozmosta geçtiğine işaret eden 20 şey” başlıklı yazılar havalarda uçuşmaya başlarsa şaşırmayacağım.

Ben inceleyecektim bu oyunu!!!! – Eser Ancak bir sor, neden incelemedim? Miyazaki üstad bana yılların kazığını attı da o yüzden. From Software oyunlarının son derece salakça bir huyu var, tahminen size de denk gelmiştir. Başına nazaran gamepad tanımadığı oluyor. Onca bekleyişin sonunda erkenden oyunun kodu geldi, çabucak kurdum, bi’ heyecan bi’ heyecan. Ana ekranda bekledim biraz, müziği dinledim. Dark Souls 3 kadar vurmadı lakin olsun, tekrar de dinledim. Daha fazla dayanamadım heyecana, sonuçta ekranda “press any key” diyor. Bastım gamepad düğmesine. Tık yok… Bir daha bastım. Tık yok… Gamepad çalışmadı dostlar. Üç tane X360, iki tane Xbox One, bir tane Xbox Series, bir tane DualShock 4, bir tane Razer Wolverine’im var. Üşenmedim, hepsini denedim. Kablosuz sorun yaptı tahminen diye kabloyla da denedim. Olmadı. Klavye/fare dışında hiçbir şeye reaksiyon vermedi Elden Ring. Kimi Dark Souls’larda da oluyordu bu sorun, bir halde talihine çözüyorduk. Yok fareyi sök, yok sistemden şunu bunu kaldır, yok bilmemne uygulaması kur falan. Elden Ring’de şimdi yemedi hiçbir şey. (Bana koşup bir de sen dene dedi, bende pat diye çalıştı. “Çalıştı ya” deyip geri sildim sonra oyunu. -Can) Sonra ne mi yaptım? Hesabı Onur’a verdim, günlerce Steam’ime giremedim. Ancak Elden Ring için değerdi… Yani herhalde bedeldi, o kısmı Onur’a sormak lazım. Adama gökten zembille ‘kallavi inceleme yazma’ misyonu inmiş oldu. Şu anda bile oyunun Steam forumlarında tıpkı sıkıntıdan keder yanan bir sürü adam var. Umarım siz de onlardan biri olmazsınız. Tatsız bir durum zira. Benim meselem daha anca geçen gün yayınlanan yamayla çözüldü, “Fixed a sorun in which controllers connected to the PC were not recognized under certain circumstances.” demişler bir de. Alacağın olsun Miyazaki, bu sefer bozuldum sana.