Aşağıdaki yazımı sürpriz kaçıran ayrıntılar nedeniyle MotU: Revelation birinci dönemi izledikten sonra okumanızı öneririm.
Netflix’in Masters of the Universe’ü iki geri getirme teşebbüsünden yaşı daha büyük olanları hedefleyen Revelation’ın birinci dönemi bildiğiniz üzere ikiye ayrılmıştı. Bu ikiye ayrılmanın yalnızca ortadan ikiye bölünmüş bir dönem olduğunu sanıyordum. İkinci kısım farklı bir diziymişcesine birinci partinin sıkıntılı kısımlarının birçoklarını temizliyor lakin bu yer yer o kadar süratli oluyor ki insan sersemliyor.
He-Man mi? Rengi saymazsan Incredible Hulk’lık var, düşmanla iş birlikteliği var, kedisi var, kahramanlığı var. Sevgilisi? O da var. Teela mı? Sevemediğim saçı düzeliyor, o da kâfi. Latife bir yana ikinci kısım baya baya MotU’yu 80-90’larda seyretmiş kitlenin hedeflendiğini gösteriyor. Şiddet, kan, vefat, yeni dizaynlar ve hatta beklemediğiniz bir anda gelen tuhaf bir cinsel ima ile.
“What If” Skeletor…
İkinci kısım resmen çocukluğumuzdaki “Ya İskeletor kazansaydı, tüm güç onda olsaydı” fantezisiyle başlıyor. Senaryoda yer yer 80’lerdeki yer yerse DC’nin çizgi romanından esinlenmeler beni memnun etti. Kraliçe Marlena’nın dünyalı olması üzere serpiştirilmiş ayrıntılar, Teela’nın gelişimi, Lyn’in büsbütün yoldan çıkması, Adam’ın içindeki hayvanı görmemiz, Avengers: Endgame-vari sahneler. İşte bunlar Eternia’da görmek istediğimiz hareketler.
İkinci kısmın kimi kıymetli sahneleri fragmanla sürprizi bozmasa uygun olurmuş lakin yeniden de heyecanını koruyor. Dinamik aksiyon sahneleri aradığımızı veriyor; hatta bazen abartıya kaçan bir anime-vari havada.
- Masters of the Universe: Revelation – Kısım 1 İnceleme
Müzikler efsane: Bear McCreary (Battlestar Galactica, Walking Dead) birinci kısımda da dök-tür-müştü. İkinci kısma eklediği müzikleriyle çöp adam izlesem gaza gelirim. Seslendirmeler tekrar dayanılmaz. Her ne kadar Mark Hamill’in İskeletor’u her konuştuğunda sesinde biraz Joker duysam da bu adam neye bulaşsa hakkını veriyor. Tamam kimse bir Oppenheimer olamaz ancak kelam konusu İskeletor’sa Hamill’in karaktere kimlik kattığı bir gerçek. Hem Evil-Lyn, hem de onu seslendiren Lena Heady (Cercei Lannister) ise döktürüyor. Bu bayan bir şahane.
Başımda “evil” sorular
Birinci kısımlarda Teela’ya uyuz olanlar kendilerini burada bir tık daha uygun hissedecekler. Çünkü karakter gitmesi gereken yola nihayet giriyor. Haa, biçim şemali telâşlı fakat tekrar de oluyor. God-Lyn ve Beyaz Orko ise o kısa müddetlerde o denli cazip sunumlar yapıyorlar ki ekranda He-Man’den çok onları izlemek isterken buldum kendimi.
Beni birinci dönemin toplamında en çok rahatsız eden şey müddet nedeniyle her şeyi kısa müddetlerde yaşatmaya çalışması. “Anaaa Fisto, Panthor geliy…” diyemeden gidiyorlar. Onlarla 10 dk hasret giderecek bir vakit ve alan yok. Diyorsun “Anaaaam Ram-Ma…Hay senin…!” Ne vakit geldin, nereye gittin? İstemiyorum ben Andra falan. Evil-Lyn o kadar çelişkiyi ne vakit yaşadı. İskeletor’un yıllarca yaptıklarından daha kötüsünü kısacık müddette yapabildi de dönüşte nasıl özgür takılmaya devam edebildi?
İzlenmeli mi? EVET!
Söylenmem bittiyse sadede geleyim: Yaşını almış bir MotU-Sever’in Revelation’da onu keyifli edecek en az birkaç şey bulmaması çok sıkıntı. Gerçek, tutarsızlıklara çok takılırsanız keyfi kaçıyor. Gelin siz beni dinleyin: Eski kahramanları kucaklayın, anın ve aksiyonun tadını çıkarın, gaza gelin, eğlenin. Çocukluğunuzu anımsayın, gülümseyin.
Not: Finalde gösterilen Horde logosu Hordak’a, İskeletor’un son hali ise “The New Adventures of He-Man” Skeletor’una selam çakıyor. Güzeli bakalım.
Not 2: Artık ne izleyim diyorsanız Voltron yine üretimi olan Efsanevi Koruyucu’nun Netflix’te olan ve olmayan dönemlerini izleyin. Çok yeterli çok!
Editörün Notu: 4/5
